Άφηνε πάντα ένα υπόλειμμα στο πιάτο του. Όπως δεν μπορούσε να ολοκληρώσει ένα γεύμα, έτσι δεν μπορούσε να τελειοποιήσει κανένα πράγμα. Ό,τι έκανε, με ό,τι καταπιανόταν ...

Μπήκε αίφνης, ένας δέκατος τρίτος μήνας, έτσι, χωρίς κανείς να το περιμένει. Ο λαός από τότε πρόσμενε κάθε χρόνο το μήνα αυτόν τον έκθετο, που ήταν πάντα κουβαλητής ...

Μια στάλα απ' το ποτό του χύθηκε πάνω στο παπούτσι του. Ένας υγρός κινούμενος λεκές. Τον κοίταξε αφηρημένα. Με μια πιο προσεκτική ματιά θα διαπίστωνε πως πάνω του ...

Ἕνα βαθῦ μῶβ ἀμβλύνει τήν γωνία τῆς ὀπτικῆς μου Λίγο πρίν τό σκοτάδι μαῦρο κοιμήσει τά ἄλλα χρώματα Ἴπταμαι σ᾽ ἕνα ἀπροσδιόριστο ὕψος μέ κατεύθυνση πρός Τίς βαθύτερες ...

Κανένας δεν υπάρχει ανεξάρτητα από το σύνολο Ο Γκαίτε είχε κάποτε μια ερωτική απογοήτευση. Σκεφτόταν ν αυτοκτονήσει. Αντί γι’ αυτό έγραψε τον Βέρθερο.  Η δημιουργικότητα  απέτρεψε τη αυτοχειρία.   Ο Μπατάιγ λέει: Όταν ένας άνθρωπος αρχίζει ν’ ακολουθεί μια βίαιη παρόρμηση, το γεγονός ότι την εκφράζει σημαίνει ότι  δεν την ακολουθεί Τουλάχιστον εκείνη την ώρα.  Η έκφραση απαιτεί την υποκατάσταση του πάθους με το εξωτερικό σημείο που το υποδηλώνει.    «Συνεπώς εκείνος που εκφράζεται πρέπει να περάσει από τη λαμπρή σφαίρα  στη σχετικά ψυχρή και υπνοβατούσα σφαίρα των σημ-είων». Εκείνος που κάποτε κατάλαβε ότι μόνο η τρέλα μπορεί να ολοκληρώσει τον άνθρωπο, έφτασε με διαύγεια στο σημείο να διαλέξει –όχι ανάμεσα στην τρέλα και τη λογική– αλλά ανάμεσα στην απάτη  «ενός εφιάλτη που δικαιώνει με τα ροχαλητά του και τη βούληση ν’αυτοκατευθυνθεί και να νικήσει». {Μπατάιγ, Ηλιακός Πρωκτός ...

Ἔρημη σκάλα, μωσαϊκό ἀπόντων βημάτων, Μιά μυρωδιά άναδίδουν τά γερμένα σώματα Τῶν γέρικων σκεπασμένων μέ πατίνα ἐπίπλων Ἀπό τίς διαρκεῖς ἐξαχνώσεις τοῦ ἡμίφωτος, Μόνος ὀμφαλός ζωῆς τό πάνω ...

Οι άνθρωποι διέδιδαν ιστορίες-που διόλου απείχαν από την αλήθεια-με υπερβάλλοντα τρόμο για την τερατώδη δουλειά του. Διηγούνταν πως κανένας δεν μπορούσε να του αντισταθεί και να ...

Μου ζήτησε νωχελικά την πλάτη της να ξύσω. Αποδέχτηκα ευτυχισμένος ετούτη την πρόσκληση την αναπάντεχη, ξύστης να γίνω, εγώ ο δειλός, που ποτέ δεν έδειξα πως ήθελα να ...

Χθές περπατήσαμε δίπλα στίς ἐκρήξεις σταγόνων πάνω σέ ξερά φύλλα   Ἡ όμίχλη παραμόνευε πίσω ἀπό τούς λυγισμένους ἀγκῶνες τῶν δέντρων πού τρέφουν τίς ρωγμές τοῦ οὐρανοῦ   ...

Ὅταν μοῦ ζήτησαν νά ἐπιλέξω ἀνάμεσα στόν ἔρωτα καί τόν θάνατο ἐπέλεξα τή ζωή,   Ὅταν μοῦ ζήτησαν νά ἐπιλέξω ἀνάμεσα στόν ἔρωτα καί τή ζωή ἐπέλεξα τόν ...