Τελευταία Άρθρα

  • Πατριωτικοί συριγμοί

    Η Μαλάμω με καμάρι Που μοσχοβολά θυμάρι Μεσ’ στους δρόμους της Αθήνας Λίνα Νικολακοπούλου   Αχ ελλάδα σ' αγαπώ Και βαθιά σ' ευχαριστώ Γιατί μ' έμαθες και ξέρω ...
    Συνεχίστε Εδω

  • Δύο ποιήματα

    Τι φωτιά που είσαι;
    Τι ακόλαστος πόθος;
    Αμέτρητος,
    Δεν σταματάς μήτε σαν τον κτύπο της καρδιάς μου.
    Με καις ολόκληρη,
    Φλεγόμενο θηλυκό, έχεις ξανά δει;
    Έχεις ξαναδεί τόσο ...
    Συνεχίστε Εδω

  • Άκουα

    Είναι η στιγμή σημειωμένη. Επακριβώς. Χρονολογία με ό,τι την αποτελεί. Χρονιά όπου  τα νερά τρέχανε σαν τρελά τον κατήφορο. Σαν παιδιά που τσούλαγαν πάνω στα πατίνια κι ...
    Συνεχίστε Εδω

  • Foxrock

    Foxrock. Το f κεφαλαίο, όπως όλοι οι τόποι και τα κεφάλαια της ιστορίας. Το c του rock δεν έλεγε να στρογγυλέψει.  Έκανε χιλιόμετρα με το ποδήλατο φορώντας το ...
    Συνεχίστε Εδω

  • Μόνο η αγάπη μας

    Νιώθω σαν θάλασσα αδειανή.
    Το κορμί μου στις άκρες του κρεβατιού,
    Και το φεγγάρι να φωτίζει την γύμνια μου,
    Με την μοναξιά να με σκεπάζει ολόκληρη.
    Το φιλί ...
    Συνεχίστε Εδω

Παραφορές

και ξαφνικά, όλα στη ζωή μας παίρνουν ένα τέλος κι ό,τι πίσω αφήσαμε δεν είναι, παρά μερικές χαραγματιές πάνω σε μια πέτρα

— ΦΩΚΝΕΡ

Στρόβιλος

Άτιτλο

Κοιμήσου με τη στάση του σοφού προετοιμασία για την επώδυνη έξοδο το μικρό παιδί στα κόκκινα ξέπλεκα θα στολίσει το χάραμα τα μαλλιά του ξυπόλητο κουτσό στο πεζοδρόμιο ...

Τα μποτάκια

Είχαν κατέβει στην πόλη για ανταλλακτικά… Και ’κει, σ’ ένα μαγαζί είδε ο Σεργκέι Ντουχάνιν τα γυναικεία μποτάκια. Κι έχασε την ηρεμία του. Ήθελε να τα πάρει στη ...

Τρεις κόρες

Καθισμένη στο μπαλκόνι η αθανασία παρέλαση θνητών απαθανατίζει στους φακούς των σκοτεινών ματιών της φθονερά τα βλέμματα των θνητών ανυψώνονται ως τα φουρούσια και ματαιωμένα-ματωμένα σχεδόν επιστρέφουν ...

Το ρολόι Часы

Τα έχανα. Φτηνά, ακριβά, τα ρολόγια γενικά τα έχανα. Η κόρη μου μού έδωσε ένα αδιάβροχο πλαστικό ρολόι. Τη ρωτάω: «Γατούλα μου, δουλεύει;» -«Μα ναι, μανούλα, δουλεύει». Δούλευε ...

Η Νύχτα

Το πρωί η Μανούλα του Αλεξέι Πετρόβιτς [1] χασμουριέται δυνατά- δυνατά! Ζήτω! Εμπρός! Ένα νέο πρωινό σκάει στο παράθυρο. Οι κάκτοι λάμπουν, τρεμοπαίζει το κουρτινάκι. Έκλεισε με κρότο ...