Τελευταία Άρθρα

  • Πατριωτικοί συριγμοί

    Η Μαλάμω με καμάρι Που μοσχοβολά θυμάρι Μεσ’ στους δρόμους της Αθήνας Λίνα Νικολακοπούλου   Αχ ελλάδα σ' αγαπώ Και βαθιά σ' ευχαριστώ Γιατί μ' έμαθες και ξέρω ...
    Συνεχίστε Εδω

  • Δύο ποιήματα

    Τι φωτιά που είσαι;
    Τι ακόλαστος πόθος;
    Αμέτρητος,
    Δεν σταματάς μήτε σαν τον κτύπο της καρδιάς μου.
    Με καις ολόκληρη,
    Φλεγόμενο θηλυκό, έχεις ξανά δει;
    Έχεις ξαναδεί τόσο ...
    Συνεχίστε Εδω

  • Άκουα

    Είναι η στιγμή σημειωμένη. Επακριβώς. Χρονολογία με ό,τι την αποτελεί. Χρονιά όπου  τα νερά τρέχανε σαν τρελά τον κατήφορο. Σαν παιδιά που τσούλαγαν πάνω στα πατίνια κι ...
    Συνεχίστε Εδω

  • Foxrock

    Foxrock. Το f κεφαλαίο, όπως όλοι οι τόποι και τα κεφάλαια της ιστορίας. Το c του rock δεν έλεγε να στρογγυλέψει.  Έκανε χιλιόμετρα με το ποδήλατο φορώντας το ...
    Συνεχίστε Εδω

  • Μόνο η αγάπη μας

    Νιώθω σαν θάλασσα αδειανή.
    Το κορμί μου στις άκρες του κρεβατιού,
    Και το φεγγάρι να φωτίζει την γύμνια μου,
    Με την μοναξιά να με σκεπάζει ολόκληρη.
    Το φιλί ...
    Συνεχίστε Εδω

Παραφορές

και ξαφνικά, όλα στη ζωή μας παίρνουν ένα τέλος κι ό,τι πίσω αφήσαμε δεν είναι, παρά μερικές χαραγματιές πάνω σε μια πέτρα

— ΦΩΚΝΕΡ

Στρόβιλος

Φουσκωμένο μπαλόνι

 'Έπαιζες όταν ήσουν παιδί κάτω από άλλον ουρανό "  Τσέζαρε Παβέζε ο ουρανός μου ήταν στεγνός τα μάτια μου έκαιγαν-που δεν μπορούσα να κλάψω αυτό έφταιγε - κι όλο μαζευόταν ...

Επιστολή προς Γυναίκα

Θυμάστε, μα όλα βέβαια τα θυμάστε, που έστεκα στον τοίχο, καθώς πηγαινοερχόσασταν μες το δωμάτιο νευρικά πετώντας μου κατάμουτρα κάποια σκληρά σας λόγια.   Λέγατε: πως ήρθε η ...

Ανήσυχη φύση

Μετάφραση: Ελένη Κατσιώλη Παρεμπιπτόντως, ο Ζαν Ζορές ήταν πολύγλωσσος. Δεν το ξέρατε; Έτσι ακριβώς, πολύ-γκλότ, όπως θα λέγαμε στα ρώσικα. Έμαθα γι’ αυτό στο μάθημα της ιστορίας. Η ...

Θάλασσα Αίματος

Περνάς από τους κάμπους μου,  Ολόγιομη εγώ. Δίχως ρόδα. Περνάς τις νύχτες μου… Στων αστερισμών την φωτιά μου… Περνάς μέσα από το ποτάμι μου… Ρέεις. Στα μονοπάτια ...

Ονείρου Λήθη

Δάκρυα που στάζουν ουρανό, Θεοί που άνθρωποι δε γίνανε ποτέ τους είναι τα όνειρα που συλλέξαμε τη νύχτα, στην παγωμένη κραυγή ενός λύκου, τη νυχτιά που κοιμόσουν στις ...