Αρθρογράφος: Κωνσταντίνος Γιαννόπουλος

Σκούριαζε

Ήταν ολοφάνερο. Το μυαλό του είχε σκουριάσει. Γι αυτό δεν έπιανε το κλειδί που είχε στην τσέπη. Το δοκίμαζε. Το ξαναδοκίμαζε. Τώρα που είχε ηρεμήσει του φαινόταν πως ...

Εκτός

Έμοιαζε πράγματι με τη γλώσσα των γεγονότων. Αλλά μήπως ήξερα ποια ήταν η γλώσσα των γεγονότων; Αυτή τέλος πάντων που μου ζήταγε εκείνος. Αλλά μήπως εγώ καταλάβαινα τι ...

Ο τίγρης εμαι εγώ

Εκεί στο κέντρο της σκηνής -ή μήπως στο κέντρο του τοίχου;- ένα πρόσωπο ακτινοβολεί, μια μορφή που του παράστεκε όσο ζούσε. Η μορφή του πατέρα που σκύβει πάνω ...

Άκουα

Είναι η στιγμή σημειωμένη. Επακριβώς. Χρονολογία με ό,τι την αποτελεί. Χρονιά όπου  τα νερά τρέχανε σαν τρελά τον κατήφορο. Σαν παιδιά που τσούλαγαν πάνω στα πατίνια κι ...

Η κούκλα

Αυτό το βουλιαγμένο σπίτι ήταν η παιδική ηλικία. Αυτό το βούλιαγμα σ’ έκανε να φοβάσαι πως και συ θα βουλιάξεις μαζί του ή μαζί της. 5 τ’ απόγευμα ...

Αποσιωπητικά...

Η Μονόφθαλμη κοπέλα Άφηνε πάντα ένα υπόλειμμα στο πιάτο του. Όπως δεν μπορούσε να ολοκληρώσει ένα γεύμα, έτσι δεν μπορούσε να τελειοποιήσει κανένα πράγμα. Ό,τι έκανε, με ...

Να συνεχίσω;

.. Θα συνεχίσω!         Κι όμως (ή ναι αλλά όμως) οι σελίδες σκοτείνιασαν. Όσο και οι ελπίδες δεν είναι ευέλπιδες, ντυμένοι με βυσσινί ταγιέρ ή φουστίτσες κοντές με σπαθάκια ...