1984
08/06/2022
Μπορεί το χίλια εννιακόσια ογδόντα τέσσερα να μην είναι το ίδιο με το 1984. Μπορεί πάλι η γυναίκα που έχω μπροστά μου να είναι αυτή που βλέπω, χωρίς απαραίτητα να την έχω γνωρίσει. Είναι δηλαδή ένα απείκασμα του συναισθήματός μου. Μια προβολή του έρωτός μου. Μπορεί όμως κιόλας να μην είναι τίποτα άλλο, αλλά 1984 σ' αγαπώ που δεν μας κάνουν το 1984. Δηλαδή άλλο είναι το 1984 ολογράφως και άλλο το 1984 αριθμητικώς. Το πρώτο γραμμένο με λέξεις είναι σκόρπιο,. Μ' ένα λόγο δεν συμμαζεύεται. Δεν θα κάτσω να μετρήσω τώρα πόσες συλλαβές έχει το χίλια εννιακόσια ογδόντα τέσσερα, αλλά όσες και να 'χει έχει τις ίδιες ιδιότητες και μπορεί να είναι, δηλαδή μπορεί να αναλύεται σε χίλια εννιακόσια ογδόντα τέσσερα φιλιά ή 1984 φυλλαράκια μαργαρίτας λευκής κατά προτίμηση, με μια πράσινη περόνη και ένα περήφανο ύψος που ''δεν αγαπά'', αλλά ''αγαπά'' και όχι σε τρίτο πρόσωπο, αλλά σε πρώτο. Ο αφηγητής είναι το τρίτο πρόσωπο που βρέξει χιονίσει θέλει να αφηγηθεί την ιστορία που επινόησε, είδε να συμβαίνει ή τη διάβασε. Ο αφηγητής είναι αυτός που βλέπει απ' την κλειδαρότρυπα 1984 συμβάντα, 1984 ιστορίες, 1984 σώματα εις διπλούν γιατί ερωτοτροπούν. Γι' αυτό είναι φτιαγμένα τα σώματα. Για να έρχονται σε κοινωνία. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Με όποιο κόστος. Με όποιο ύψος. Με όποιο πλάτος. Με όποιο μήκος. Τίποτα δεν επιμηκύνεται περισσότερο από μια ιστορία που βρίσκεται στο ασυνείδητο όταν αυτό ξυπνάει και διηγείται αυτά που έκρυψε στο βάθος του βαρελιού το εξαιρετικό κρασί Βουργουνδίας. Γιατί το ασυνείδητο είναι ένας πότης, ένας μέθυσος, ένας που έχει πολύ περισσότερα να κρύψει από όσα έχει να πει. Οι περισσότεροι από μας δεν υπολογίζουν καθόλου το ασυνείδητο που έτσι κι αλλιώς δεν είναι ποτέ νηφάλιο. Όχι πως οι άνθρωποι είναι ποτέ νηφάλιοι, γιατί αν ήταν τότε θα πρόβλεπαν ένα συντελεσμένο παρελθόν και δεν θα προφήτευαν ποτέ ένα μέλλον και δεν θα ζούσαν ποτέ ένα παρόν που δεν σέβεται τον εαυτό του παρότι μας είχε ειδοποιήσει εγκαίρως ο Τζόρτζ Όργουελ, δηλαδή η μάσκα του Έρικ Μπλαιρ, ότι θα 'ρθει η στιγμή του Μεγάλου Αδελφού από του οποίου το βλέμμα δεν θα μπορούμε να ξεφύγουμε... Αλλά παρ' όλα αυτά τη στιγμή ακριβώς που μια μπότα θα πατάει το λαιμό ενός ανθρώπου, εκείνος θα συνεχίζει να βλέπει με την φαντασία του το ανθρώπινο πρόσωπο της αγαπημένης του. Μόνο αυτό το βλέμμα θα μπορέσει να σώσει και εκείνον και αυτήν και θα συνεχίσει να διαβάζει τα παραμύθια της Χαλιμάς. Γιατί αυτά είναι ατελείωτα και ατελή όσο ατελής είναι ο ανθρώπινος εγκέφαλος και όσο ανολοκλήρωτο είναι το ασυνείδητο.
