Ένας κονκινσταδόρας στο μέσο του ωκεανού δεν μπορεί να είναι συντηρητικός. Η συνθήκη που βρίσκεται μέρος της οποίας είναι και ο ίδιος, δεν του το επιτρέπουν. Η αλλαγή της κατάστασης είναι συχνή, το ίδιο και οι όροι πλεύσης, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας αλληλοδιάδοχης ρευστότητας, όπου και οι πιο γρήγορες απαντήσεις δεν είναι επαρκής συνθήκη σωτηρίας του ταξιδιού. Στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει προκαθορισμένη τροχιά και ο τόπος δεν είναι κοινός. Ο Θεός έχει ήδη παραμεριστεί από τη στιγμή της επαφής με τον Ατλαντικό και κανένα «καθολικό είναι» δεν μπορεί πλέον να κανονικοποιήσει την συμπεριφορά εντός του ωκεανού. Ο κονκισταδόρας έχει μια επιλογή που αποτελεί και την επαρκή συνθήκη της σωτηρίας του. Την διαρκή αυτοαναίρεση του στο κέντρο του ωκεανού, παντός καιρού. Με αυτόν τον τρόπο έχει πιθανότητες να σώσει τη ζωή του αλλά αυτό που θα διασωθεί απολύτως είναι ο «ρόλος» του ως κονκισταδόρας. Βεβαίως και αυτόν τον ρόλο θα τον χάσει με την εγκατάστασή του στις ανατολικές, ή δυτικές Ινδίες. Τόσο σισύφεια είναι η τροχιά του ατόμου, του ατόμου που γεννήθηκε στον τάφο του θεού. Θα τα καταφέρει;
Η εμπειρία έδειξε πως χρειάζονται να πληρωθούν πολλά ελλείμματα για να μπορεί ο νεωτερικός ή ο μετανεωτερικός άνθρωπος να επιβιώσει σαν κονκισταδόρας στο μέσον του ωκεανού. Του χρειάζεται ακόμη η ζεστή ασφάλεια του θεού του καθολικού είναι ,το «εμείς», οι ήσυχες τοπικές λίμνες και κυρίως το έδαφος η στεριά (λες και όλα αυτά, μαζί και η στεριά δεν αιωρούνται στο σύμπαν!) . Και αν αυτά σήμερα δεν υπάρχουν θα δανειστεί όποιες αφαιρέσεις του παρελθόντος χρειάζονται προκειμένου να «συντηρηθεί» και να «συντηρήσει»
Τι είναι Συντηρητισμός μέσα στο κίνημα και ποιον μπορούμε να αποκαλούμε Συντηρητικό. Ποιο είναι το ασφαλές κριτήριο που καθορίζει τον Συντηρητισμό ως αξιόπιστη ονοματοδοσία ; Υπάρχει κριτήριο αποκαθαρμένο από αφαιρέσεις, ιδεολογίες και ομαδικές προκαταλήψεις; Η γνώμη μας είναι ότι υπάρχει και μάλιστα είναι τόσο ισχυρό και αξιόπιστο όσο και το αίσθημα του φόβου του ατόμου απέναντι στην εμπειρία του ανοικτού.
Δύο κατά την γνώμη μας είναι τα στοιχεία που προσδιορίζουν τον συντηρητισμό εντός και εκτός κινήματος. Πρώτον η προσπάθεια συντήρησης προηγούμενων αφαιρέσεων και εμπειριών και δεύτερον η συστημικότητα, σε επίπεδο λόγου σίγουρα, που διακρίνει την πλειοψηφία των ομαδοποιήσεων του χώρου αντιεξουσιαστικού και αριστερού .
Η προσπάθεια συντήρησης προηγούμενων αφαιρέσεων γίνεται προφανώς λόγω πολιτικού ελλείμματος και όχι λόγω πίστης. Αυτή η διαδικασία είναι εμφανής τόσο στην υιοθέτηση όλης της αφαίρεσης όσο και του λόγου η της γλώσσας που χρησιμοποιείται και παραπέμπει σε προγενέστερες εμπειρίες. Η πλατφόρμα του ιστορικού υλισμού για παράδειγμα αναδύεται σαν μια καινοφανής προσπάθεια προκειμένου να εξηγηθούν τα πάντα, από τον νέο αντιφασισμό μέχρι τη νέα συνθήκη των ανισοτήτων των τάξεων των κοινωνικών στρωμάτων κ.ο.κ  Τι κι αν έχει διαλυθεί το φορντικό μοντέλο τι κι αν έχει διαλυθεί η ζωή η ίδια και ο κοινωνικός δεσμός. Η απάντηση είναι ο ιστορικός υλισμός για αρκετές ομάδες. Σε τελευταία ανάλυση είναι σαν να προωθούν ασυνείδητα σαν λύση του κοινωνικού προβλήματος σήμερα ένα ΚΚΕ η μια οργάνωση επαναστατών λύσεις μιας περιόδου που πέρασε και δεν θα επιστρέψει. Αυτός ο κινηματικός συντηρητισμός και το ξαναλέμε είναι από έλλειμμα περισσότερο και όχι από επιλογή βάζει μια προοπτική για τους φορείς της. Να είναι πάλι εκτός σε μεγάλες καταιγίδες όπως ήταν και στο Δεκέμβρη του 08. Και για να επαναφέρουμε το παράδειγμα του ωκεανού (κρίση εκπροσώπησης ενσωμάτωσης, διάλυση του κοινωνικού δεσμού ρευστότητα αξιών, σημασιών) δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουμε τις καταστάσεις του ωκεανού με την αφαίρεση και εμπειρία μιας καταιγίδας που μας έτυχε σε μια λιμνούλα. Αυτό το συμπέρασμα και ο παγκόσμιος χάρτης μας το φωνάζει. Οι καθεστωτικές αφαιρέσεις από τον μ-λ στην κίνα στην Κορέα μέχρι τις ισλαμικές μόνο με την απόλυτη βία υπάρχουν.
Πέραν όμως της συντήρησης των προηγούμενων αφαιρέσεων υπάρχει και η συντήρηση καινοφανών αξιών και σημασιών που εν ίδει ιδεολογικών κατασκευών σκοπεύουν να συντηρήσουν και την ίδια την ομάδα μαζί με τις αξίες-θέσφατα που έχουν υιοθετήσει. Αν ας πούμε μια ομάδα η συλλογικότητα έχει δημιουργηθεί με βάση δύο τρεις αξίες-θέσφατα προκειμένου να προσδιοριστεί χάνεται ο προδιορισμός και εμμένουν σε ένα αξιακό το οποίο δεν αφορά κανέναν. Αυτή είναι η κανονική ουσία του ακραίου συντηρητισμού.
Και για να το κάνω πιο σαφές πρόκειται για την οργάνωση του νοικοκυριού μιας ομάδας αναρχικής η αριστερής η ενός κόμματος η ενός κράτους κοκ. Και το κκε εχει εδώ και 20 χρόνια μια συκεκριμμένη τακτική και η οποία θα το καταστρέψει στο τέλος γιατί δεν μπορεί να αλλάξει τώρα. Οι Ιδεολογικές γκαβάτζες και βεβαιότητες είναι βολικές αλλά είναι και αυτοκαταστροφικές . Ο συντηρητισμός σαν σαράκι, είναι αυτός που έφαγε τα σωθικά του υπαρκτού, και αυτός είναι που θα φάει τα σωθικά ενός κινήματος που αρνείται το ρηξικέλευθο και το άβολο και προτιμά την στασιμότητα.
Συστημικό είναι άλλη μια λέξη από τη φαρέτρα του ριζοσπαστισμού που εκτοξεύεται για να δηλώσει μια πολιτική που παράγεται από το κυρίαρχο σύστημα και αναπαράγεται ακόμη και από ομαδοποιήσεις στο κίνημα για τον άλφα η βήτα λόγο και που τελικά ευνοούν και ενισχύουν το σύστημα ως ολότητα. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Συστημική μπορεί εξίσου να είναι και μια ομάδα που δημιουργεί ένα σύστημα αξιών τρόπων αλλά και αφαιρέσεων με μοναδικό σκο΄πο να υπάρξει και να ανατροφοδοτείται μέσα από το σύστημα της αυτοαναφόρικότητας της. Σαν ένας οργανισμός που επιβιώνει ανατροφοδοτούμενος δια μιας συγκεκριμένης επαναληπτικής διαδικασίας και απαιτεί αρχή μέσον και τέλος. Μια αντικαπιταλιστική συλλογικότητα δηλαδή δεν είναι κατ ανάγκην αντισυστημική . Αντιθέτως αν οι αφαιρέσεις που προτάσσει είναι αυτοαναφορικοί τότε είναι σε μια προηγούμενη κατάσταση από την υπάρχουσα. Ο συστημικός τώρα συντηρητισμός –μια ταυτολογία για οικονομία-δεν δίνει καμία προοπτική. Είναι η διαχείριση μιας κατάστασης για ένα σύνολο επιβιώσεων. Η οριοθέτηση η οροθέτηση μιας ομαδοποίησης η απόκτηση πολιτικής ισχύος καθώς και οι τρόποι ανατροφοδότησης και αναπαραγωγής της την καθιστούν και συστημικη και συντηρητική.
Όλα αυτά που είπαμε δεν αφορούν το «υποκείμενο» του κινήματος το οποίο σε καμμια περίπτωση δεν είναι συντηρητικό διότι είναι μέσα στη ρευστότητα και στη διαρκή ανανέωση αλλά μιλά για τις οργανωτικές και ιδεολογικές ομαδοποιήσεις που στην προσπάθεια τους να αναδείξουν κάποιο λόγο η δράση γρήγορα συντηρητικοποιούνται και γίνονται προβλέψιμοι και επαναληπτικοί.
Φυσικά υπάρχει έξοδος από τον κύκλο αυτό της συντήρησης. Είναι η ευθυτενής στάση του κονκισταδόρα στο μέσο του ωκεανού όπου σχεδιάζει, προτείνει λύσεις για κάθε συνθήκη που βιώνει και κυρίως έχει προσανατολισμό. Έναν νέο κόσμο και προς τα εκεί κατευθύνεται. Όποιος θέλει παλιό κόσμο ας κατέβει από το πλοίο. Δεν γίνεται κάποιος κονκισταδόρας με το μαστίγιο.

Υ.Γ.  Και ενώ και αυτός ακόμα ο Οτσαλάν έχει υιοθετήσει πολιτικά τη σύγχρονη ρευστότητα της άμεσης δημοκρατίας απέναντι στις συντηρητικές βεβαιότητες
του μ-λ πιο προωθημένα φαινομενικά πολιτικά ρεύματα αρνούνται να αποδράσουν από τη σιγουριά του Συντηρητισμού.