Κάθε Γενάρης έχει 31 ημέρες. Αυτός ο Γενάρης θα μετρήσει 25 ημέρες μόλις. Δηλαδή 6 λιγότερες αν μετράω σωστά.

Ο Γενάρης αυτός είναι μήνας εκλογών,σ και κάθε μήνας εκλογών έχει όσες μέρες αναλογούν στην προεκλογική του περίοδο.

Στις 25, λοιπόν, εκλογές. Φαίνεται πως κάποιοι τις ήθελαν. Άλλοι τις επεδίωκαν. Άλλοι της απεύχονταν. Άλλοι αδιαφορούν γι’ αυτές. Κανείς μας δεν γνωρίζει το μέλλον. Κι απ’ ότι ζήσαμε στο κοντινό  παρελθόν κανείς δεν εύχεται μια επανάληψή του. Έξω οι μαζοχιστές και οι έχοντες συμφέροντα. Οπότε τα πράγματα δείχνουν πως θα ψηφίσουμε – το πόσοι είναι άγνωστο επίσης– μια νέα κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Για πρώτη φορά. Ίσως μάλιστα, λένε κάποιοι, με αυτοδύναμη πλειοψηφία.

Μια κυβέρνηση που θα εκπληρώσει κάποια βασική προσδοκία. Να διαπραγματεύεται και να μην πληρώνει με κλειστά μάτια και ώτα. Να κήδεται των συμφερόντων της χώρας και των ανθρώπων που την κατοικούν. Να περιθάλπει τους αδύναμους, τους χαμηλά αμειβόμενους, τους φτωχούς και τους νεόπτωχους, να εξασφαλίσει θέσεις εργασίας, για τους νέους, τους άνεργους νέους, να ξαναφυτέψει ελπίδες να κινητοποιήσει τον κόσμο που μούδιασε και δεν αντιδρά γιατί τάχα, » δε γίνεται τίποτα.» Δεν θέλει να γίνει τίποτα. Οι εταίροι καταληστεύουν τους εταίρους των και αυτοί ανοίγουν και τις εσωτερικές θύρες των οικιών τους. Φυσικά οι εταίροι θα συνεχίζουν να τους καταληστεύουν. Όταν οι δανειστές θέλουν τα λεφτά που έδωσαν και οι δανειζόμενοι πληρώνουν από το υστέρημά τους αδιαμαρτύρητα φυσικά οι δανειστές θα μας ξεζουμίσουν. Ενοχοποιημένες μάζες αλληλοσυγκρουόμενες, αλληλοαποκλειόμενες, αλληλογρονθοκοπούμενες, αγανακτισμένες ή αδιάφορες, πολωμένες οδηγούνται προς την κάλπη

Η υγρασία που μέσα σ αυτήν ζούμε από το περασμένο καλοκαίρι δεν είναι αποκλειστικά μετεωρολογική. Η υγρασία μυρίζει, όζει. Είναι μια υγρασία φόβου, σύγχυσης και μοναξιάς. Και τα τρία αυτά όχι με τον υπαρξιακό τους μανδύα μόνο, αλλά και με την πραγματική τους διάσταση. Τότε ο φόβος μετατρέπεται σε πανικό. Η σύγχυση σε συσκότιση της κριτικής ικανότητας και η μοναξιά στην απομόνωση στο περιθώριο του κοινωνικού αποκλεισμού, στην κατάθλιψη.

Δεν περιγράφω κάτι άγνωστό, δεν κομίζω γλαύκα. Πάγκοινες διαπιστώσεις μεταφέρω και οι καιροί ου μενετοί, και το μέλλον της χώρας, το δικό μας και των παιδιών μας παίζεται κορώνα γράμματα και ο καπιταλισμός περιμένει μια νέα κρίση να ξεσπάσει που δεν θα ξέρει να τη διαχειριστεί. Και επειδή δεν θα διαθέτει έναν νέο Τζ. Μέιναρντ Κέινς ούτε τον κύκλο του Μπλούσμπερι δεν θα μπορεί να βγει από αυτό που ονομάζει ύφεση.

Αν δεν έρθει η ώρα της Αριστεράς θα έρθει η ώρα του ευρωσκεπτικισμού, του αυταρχισμού ενισχυμένου από χοντρές σταγόνες μεταλλαγμένου φασισμού. Θα έρθει σε 2 χρόνια η ώρα της Μαρίν Λεπέν, που θα θέλει να φύγει από το ευρώ την Ευρώπη, την ιδέα της, την ένωσή της την πολιτική.

Και θα ακούγεται η φωνή ενός εσχατόγειρου  πάλαι ποτέ ένδοξου πρωτοπόρου του Ζαν Λικ Γκοντάρ που θα λέει άλλη μια φορά ψηφίστε Λεπέν και θα έχει η θεία κόρη –πιο ικανή και πιο ισχυρή από τον πατέρα της –τις μάζες πίσω της. Και δεν θα ακούει κανείς τη φωνή του θείου Μαρκήσιου, άλλη μια προσπάθεια Γάλλοι για να γίνετε ελεύθεροι. Δεν είναι μια εσχατολογική προφητεία όλο αυτό, δεν είναι μετά ένα καταστροφολογικό σενάριο. Είναι μια ισχυρή πιθανότητα ένα φοβερό ενδεχόμενο.

Ας φροντίσουμε να το αποτρέψουμε εμείς εδώ στη νότια μεριά της Ευρώπης.

Μπορούμε. Πρέπει να το επιχειρήσουμε.