Χρόνος εμός

ύ-φασμα άγριο  είσαι, αόρατε

τα δάχτυλα  σε ψαύουν

ματώνουν οι ρόγες τους

τρίζουν οι αρθρώσεις

 ραγίζει το δέρμα

επι-μένουν όμως τα ανίδεα καθώς

εγώ τα οδηγώ

που έμαθα σε αργαλειούς κάποτε

και ξέρω από υφές-υφάνσεις,

αν τραβάω πολύ θα ξεχειλώσεις ,αόρατε

και

θα φανερωθούν οι απόντες μου τότε

και

ανάμεσα στις τραβηγμένες ίνες

θα  ξεπηδούν ολόρθοι σα ζωντανοί

με ένα φιλί στα χείλη

 

...