Εκείνο που έλλειψε είναι ο περίπατος, άσκοπος χωρίς GPS να σε κατευθύνει, χωρίς SMS να σε δικαιολογεί χωρίς κάποιον να σε παρακολουθεί από ένα τερατώδες Πανοπτικόν σαν αυτό που υπήρχε στις φυλακές όπου ελάχιστοι δεσμοφύλακες είχαν τη δυνατότητα να παρακολουθούν ακριβώς τις κινήσεις των φυλακισμένων όταν προαυλίζονταν δηλαδή στον ελεύθερο χρόνο τους που δεν είχε δικαίωμα να τους παρακολουθεί κανείς, αλλά οι φυλακές έχουν μόνο ένα νόμο. Να είναι φυλακές. Έλλειψε λοιπόν, ο περίπατος χωρίς λόγο, χωρίς προορισμό, χωρίς σκοπό, χωρίς χρόνο έναρξης και λήξης. Μπορεί κανένα υπουργείο να μην ονομάζεται Υπουργείο Αλήθειας, αλλά το υπουργείο αυτό έχει παραπειστικό όνομα, αλλά τι θα σκέφτονταν οι υπήκοοι του κράτους εκείνου αν χρησιμοποιούσε το αντίθετο όνομα Υπουργείο Ψεμμάτων; Σήμερα, με τα fake news ξαμολημένα για κάθε σκοπό ή άσκοπα μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις ότι το πρόσωπο που αγαπάς δεν υπάρχει, δεν υπήρξε ποτέ. Μπορούν να σε κάνουν ακόμη να πιστέψεις ότι ούτε εσύ υπάρχεις ούτε έχεις μια συγκεκριμένη οικογενειακή κατάσταση κάποιες καταθέσεις, σπίτι, αυτοκίνητο, εξοχικό, ερωμένη… Μπορούν επίσης να σε πείσουν ότι φταις για την διάδοση ενός επικίνδυνου ιού. Αλλά πως είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο πιστευτό αν προηγουμένως σε έχουν πείσει ότι δεν υπάρχεις; Κι εδώ που τα λέμε είναι καλύτερα να μην υπάρχεις σήμερα. Γιατί αν είσαι υπαρκτός δεν είσαι γιατί διαθέτεις κάποιες δεξιότητες γιατί είσαι ευφυής, δημοφιλής, αγαπητός, αλλά είσαι υπαρκτός μόνο και μόνο για να είσαι υπήκοος, υπάκουος, συναινετικός, συγκαταβατικός, αδαής χωρίες περιέργειες... Μπορεί να μην έχεις να φας και ας δουλεύεις ή να είσαι χρονίως άνεργος και να πληρώνεις να πληρώνεις να πληρώνεις... Εάν είσαι υπαρκτός και δεν κάνεις αυτά που σου λένε να κάνεις τότε θα υποστείς τις συνέπειες, δηλαδή την εξής μία: θα σε ωθήσουν στο περιθώριο, σ' ένα ενδιάμεσο πεδίο όπου δεν θα υπάρχεις πραγματικά για κανέναν άλλον εκτός από αυτούς που σε παρακολουθούν από το τερατώδες Πανοπτικόν. Σε έχουν εξαφανίσει από όλους τους δικούς σου ή αυτούς που θεωρούσες τέτοιους, οι περισσότεροι των οποίων, αν όχι όλοι, σε έχουν αρνηθεί όπως αρνήθηκε τρεις ο Πέτρος ότι ήταν φίλος εκείνου του πλάνου διότι θα  τους εκβιάσουν λέγοντάς τους ότι θα υποστούν την ίδια ποινή με αυτόν που η εξουσία θέλει να τον αρνηθούν.  Ζούμε στην εποχή της άρνησης, της προδοσίας, της εγκατάλειψης και η μόνη συμβουλή είναι γραμμένη έξω από το Υπουργείο της Αλήθειας: ''Ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν''. Μερικές φορές είμαι σίγουρος, ή περίπου, ότι ζω στην άγρια δύση τότε που με την παραμικρή αφορμή ο καλός ο κακός και ο άσχημος τραβούσαν το κολτ απ' τη ζώνη τους αλλά εγώ δεν οπλοφορώ γιατί απαγορεύεται αλλά και γιατί στο στρατό δε με έμαθαν να σκοπεύω. Εξάλλου δεν θέλω να σκοτώσω κανέναν. Το θέμα λοιπόν, είναι οι άλλοι να σε αρνηθούν κι εσύ να επιβιώνεις στο μεταίχμιο ανύπαρκτος εφόσον κανείς δεν αναγνωρίζει την ύπαρξή σου. Είναι σαν να είσαι νεκρός προ πολλού ή μάλλον κάτι χειρότερο, ο νεκρός ήταν κάποτε ζωντανός και πέθανε. Ο ανύπαρκτος δεν υπήρξε ποτέ. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι κάποιος όταν του αρνούνται την ύπαρξή του; Όχι κάποιοι που βρίσκονται ψηλά αλλά οι όμοιοί του. Ένα τέτοιο περιχαρακωμένο σύστημα που δεν έχει καμία διαφυγή που περιορίζει τους περιπάτους που δοξάζει τον Πλάτωνα σε βάρος του Αριστοτέλη, τον Χάιντεγκερ σε βάρος του Σαρτρ, τον Δαντόν αντί του Ροβεσπιέρου τους ελάσσονες ψευτοφιλόσοφους δοκησίσοφους έναντι των ριζοσπαστών, γρήγορα οδηγείται στην παρακμή και δεν θα βρεις πρόθυμους παρακμίες συγγραφείς να το υμνήσουν, ούτε ο Ουάιλντ ούτε ο Υσμάν θα αναλάμβαναν ποτέ να προσφέρουν τέτοια υπηρεσία. Άρα αυτό το παρηκμασμένο σαν σάπιο φρούτο καθεστώς θα κατέρρεε υπό το βάρος των αμαρτιών του. Το θέμα όμως είναι αλλού. Τι θα έπρατταν οι ελευθερωμένοι περιπατητές όταν δεν τους παρακολουθούσε κανείς; Αφού όσο τους παρακολουθούσαν κουνιόντουσαν πολύ λιγότερο και από αυτές τις μύγες που τυφλωμένες πέφτουν πάνω στα κλειστά τζάμια. Όταν οι καταπιεσμένοι περιπατητές οι φλανέρ των μεγαλουπόλεων δέχονται αδιαμαρτύρητα την ανελευθερία και ακόμα χειρότερα γίνονται αρνητές του φίλου, του συγγενή, του γιου, του πατέρα, της συζύγου, της ερωμένης, τότε αναρωτιέται κανείς τι θα την κάνουν την ελευθερία;