Θα μπορούσε κανείς - εννοώ από μας τους δυο -, αντί να υπολογίσει τις μέρες αυτού του δεύτερου εγκλεισμού να πει πως διανύουμε την πολλοστή μέρα από εκείνη την πρώτη που ήταν 7 Νοέμβρη του περασμένου πια χρόνου.

Αυτή η αναμονή ήταν αθέλητη κι ίσως επιβεβλημένη και είχε ένα τόνο αισιόδοξης αναμονής αν μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς ένα τέτοιο επίθετο για μια τόσο στενάχωρη κατάσταση. Προφανώς περιμέναμε και οι δυο πως αυτός ο χρόνος που μας χώρισε θα τελείωνε την 20η ή την 30η μέρα, αλλά ενώ έχουν περάσει 2 φορές τόσες, ακόμα διαρκεί.

Νιώθω σαν να περιμένω σε μια ουρά εφ' ενός ζυγού, περιμένοντας στην αίθουσα αναμονής να φανείς με κείνη τη βαλίτσα την ασήκωτη και να τρέξεις προς εμένα παρατώντας τη πολύτιμη βαλίτσα σου μέσα στη μέση του διαδρόμου. Το προηγούμενο κείμενο τελείωνε με ένα που άτονο ή τονούμενο, αδιάφορο που ρωτάει πάντα και ο τόνος μοιάζει με μια ψιχάλα που πέφτει μέσα στο φλιτζάνι του καφέ σου. Κάθεσαι σ' ένα καφέ στην Γκραν Πλας, μόνη σου. Ψάχνεις το κινητό, πατάς το νούμερο, το πρώτο είναι λάθος, στο δεύτερο το καταφέρνεις. Allow! !Hola! κι εγώ για να σε κάνω να γελάσεις σε χαιρετάω ισπανικά. Αν καθόμουνα κάτω και δεν τριγύριζα με τον κωδικό 6 κυνηγώντας το απροσδόκητο του Μπένγιαμιν, του Μπωντλαίρ του Μιχαήλ Μητσάκη, του Νικήτα, θα είχα μάθει αρκετά ισπανικά για να σου λέω πράγματα που δεν θα ήθελα να καταλάβεις. Αλλά θα ήταν τόσο ωραία να τ' άκουγες στη γλώσσα που μιλάμε οι δυο μας, στον κώδικα που έχουμε φτιάξει μόνο για δική μας χρήση. Σηκώνω το χέρι μου και σταματάω ένα κίτρινο ταξί. Δε μπορώ να μπω μαζί σου μέσα μου λέει ο ταξιτζής ακόμα και αν κάτσω δίπλα του. Δεν επιτρέπεται να μεταφέρει παρά έναν μόνο επιβάτη. Ο άλλος πρέπει να πάρει άλλο ταξί. Και ένα τρίτο θα κουβαλήσει τις αποσκευές τους. Θα μπορούσε να υπάρξει και ένα τέταρτο που να κουβαλάει την ακηδία και την βλακεία των ειδικών. Δεν λέω πως δεν κυκλοφορεί ο ιός, δεν εννοώ πως όλα είναι ψέμα, αλλά ακόμα κι αν είμαστε και οι δυο μολυσμένοι η μόλυνσή μας δεν άπτεται της ιατρικής αλλά της ερωτικής και οι ερωτευμένοι είναι άτρωτοι από τους ιούς, έχουν την εφηβική ατρωτότητα. Όταν μάλιστα εσύ έχεις μεταμορφώσει μια αράχνη στο θεό Σέσωστρι που γεννήθηκε όταν πήρες την αράχνη στα χέρια σου. Όταν μάλιστα εσύ δεν τρως τα ξερά κουκιά δε σ' αρέσει η ξερή κεφαλή των Ελβετών, τα ελβετικά τυριά με τις τρύπες, και γενικώς η Ελβετία εκτός από τα γραπτά του Φρήντριχ Ντύρενματ, ή του Πέτερ Βάις. Μπορεί να μη σ' αρέσουν τα γερμανικά αλλά υπάρχουν και οι μεταφράσεις. Τίποτα δε βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του Μπόρχες. Μια γνώση μόνο, άμετρη όπως τα πικρά μανιτάρια, δε λέω τα δηλητηριώδη απαραιτήτως που εκείνον τον πλάκωσαν και τον εμπόδισαν να γράψει ένα μυθιστόρημα εφάμιλλο του «Δον Κιχώτη» που τόσο θαύμαζε.

Αντίθετα η βιβλιοθήκη του Μπατάιγ μας πάει περισσότερο. Ο ερωτισμός της είναι διάχυτος και έχει καλύψει πια σαν λευκή σκόνη την ερημιά του δωματίου του. Αυτός δεν πρόλαβε να την εισπνεύσει, πρόλαβε όμως να γράψει τον «Ερωτισμό», την «Ιστορία του ματιού», την «Μαντάμ Εντουαρντά», τη ‘Λογοτεχνία και το Κακό» και κυρίως να μαλώσει με τον Μπρετόν και να χωρίσουν τα τσανάκια τους οριστικά. 

Αν το προηγούμενο κείμενο τελείωνε με ένα που με τόνο ή χωρίς, με κουκιά, αράχνες, ιστούς, προσωπίδες, αυτό μπορεί να τελειώνει μ' ένα τι. Αν και τίποτα δεν τελειώνει οριστικά. Όλα βρίσκονται σε εκκρεμότητα και ενώ το ταξί μου προπορεύεται και το δικό σου ακολουθεί, ενώ οι βαλίτσες κατευθύνονται με τηλεκοντρόλ σ' ένα τρέιλερ, δεν ξέρουμε πότε θα φθάσουμε στο προορισμό μας και έτσι παραμένουμε στο δρόμο όπως εκείνη η περίεργοι ήρωες του Κέρουακ αν και εγώ προτιμώ τον Μπάροουζ και κείνες τις «Πόλεις της κόκκινης νύχτας». Τώρα που οι πόλεις έχουν γίνει πόλεις της απαγορευμένης νύχτας ή της νύχτας της απαγόρευσης, και τα μέσα μαζικής μεταφοράς μεταφέρουν κάτι δυστοπικά άτομα, κυριολεκτώ άτομα, πρωτόζωα μάλλον, μιας πολύ περασμένης εποχής που μπορεί και να μην υπήρξε, αλλά τώρα είναι μάλλον ο καιρός της. Τα άτομα αυτά έχουν ανθρώπινες διαστάσεις αλλά τα κεφάλια τους δεν είναι ανθρώπινα. Είναι κεφάλια τρωκτικών και κατσαρίδων. Είναι γεμάτα απ' αυτά οι συρμοί του μετρό. Τα μεταφέρουν αενάως πριν τα αποβιβάσουν στην μεγάλη πλατφόρμα και γεμίσουν οι κόκκινες πόλεις της απαγόρευσης με αλλόκοτα πλάσματα τα οποία δείχνουν τόσο φιλικά προς εμάς ενώ εμείς νιώθουμε τόσο αηδιασμένοι και ανεβάζουμε τη μάσκα που φορούμε αναγκαστικά και κρύβουμε τα μάτια μας για να μη τα βλέπουμε. Άλλοι συρμοί του μετρό μεταφέρουν μέλισσες, πουλιά, στρουθία, σμήνη ολόκληρα αλλά όλα αυτά δε πετούν. Έχουν την ίδια διάσταση με την ανθρώπινη και διαφέρουν ως προς τα κεφάλια. Σε μεγάλες οθόνες με πολύ όμορφα χρώματα που αναβοσβήνουν διαρκώς βλέπουμε εικόνες απ' το παρελθόν, το κοντινό και το μακρινό, το χθεσινό και το απώτερο. Βλέπουμε μια ιστορική αναδρομή, βλέπουμε αυτό που υπήρξαμε. Και κουνάμε το κεφάλι μας σαν να κατηγορούμε τους εαυτούς μας γιατί επιτρέψαμε να μεταμορφωθούμε σε όντα μεταλλαγμένα λες και είμαστε υπερφυσικά κόκκινες ντομάτες, τη μοναδική τροφή που καλλιεργείται πλέον στο πλανήτη και επιλέχθηκε για το υπερφυσικά κόκκινο χρώμα της. Όλες οι γυναίκες, εννοώ τα θηλυκά πρωτόζωα, οι μεταλλαγμένες τέλος πάντων, φορούν φορέματα σε όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου και οι αρσενικοί μεταλλαγμένοι είναι ντυμένοι στα γκρι. Έτσι για να ταιριάζουν χρωματικά μεταξύ τους. Αυτά έγραφε το βιβλίο που διάβαζες σε κείνη τη βιβλιοθήκη του Χάξλευ που κάηκε λίγες μέρες πριν ο συγγραφέας τυφλωθεί και πεθάνει τη μέρα ακριβώς που δολοφονήθηκε στο Τέξας, ο JFK

Τόσα χρόνια από τότε και ο κόσμος δεν έχει γίνει ακόμα ούτε θαυμαστός ούτε καινούργιος.  Και ο μεγάλος αδερφός είναι κορακοζώητος. Από το 1936 ή το 1948 ή το 1984 ή το 1963 φτάνει! Μου είπες ότι πήρα φόρα, πολύ φόρα και συ προτιμάς το ημερολόγιο για δύο της πρώτης μέρας που έψαχνε μ' ένα που, μ' ένα κοκκίνισμα στα χείλη, με κόκκινα μάγουλα και πολλά φιλιά. Με μάλωσες και αναγνώρισα πως είχες δίκιο. Ακόμα δε σε είδα και σε γέμισα με δυσοίωνες φαντασιώσεις. Τώρα το δωμάτιο πολύχρωμο και ευρύχωρο χωράει άλλους τόσους αλλά είμαστε μόνο οι δυο μας και μπορούμε μια χαρά να το γεμίσουμε με ένα Τι αυτή τη φορά.