Θα πίστευε κανείς εντέλει πως θα ήταν αρκετά κωμικό αν οι ανακρίσεις που έλαβαν χώρα για αρκετά μερόνυχτα κατέληγαν σε αδιέξοδο. Ο χρόνος δεν υπολόγισε ποτέ την κλεψύδρα. Αυτή μετρούσε πάντα αντίστροφα για τον ανακρινόμενο. Ο ανακρινόμενος ήταν ένα πολύ παράξενο πρόσωπο που είχε μια πολλαπλή φυσιογνωμία, είχε δύο μύτες δύο μάτια και ένα στην πλάτη τρία, αλλά ένα μόνο στόμα που σχημάτιζε πάντα ένα γράμμα το όμικρον ή θα μπορούσε κανείς να πει αν το όμικρον γινόταν πιο επίμηκες ένα μηδέν. Μ' αυτό λοιπόν το στόμα και μια απολογία που βασιζόταν στην εξαιρετική του όσφρηση της διπλής συλλογής καθώς και στην αμφίπλευρη όρασή του ο κύριος Πολλαπλός έσκυψε, ξεκόλλησε με προσοχή τη μάσκα από το πρόσωπό του, οπότε αποκαλύφθηκε πως δεν ήταν άλλος παρά ο κύριος Απλός ο οποίος εξηγούσε με τον πιο απλό τρόπο - ή προσπαθούσε απλώς να εξηγήσει -  πως είχε συμβεί να βρεθεί μπλεγμένος αυτός ένας τόσο απλός άνθρωπος μέσα στο λουτρό όπου συντελέστηκε η δολοφονία του Μαρά.

Ο ανακριτής ένας πολύ ψύχραιμος άνθρωπος που το σχετικά κοντοκουρεμμένο μαλλί του τον έκανε να θυμίζει νεοσύλλεκτο, ο οποίος άκουγε κάθε άλλο παρά δύσπιστα την απλή απολογία του κυρίου Απλού. Το πρόσωπό του ήταν ένα πρόσωπο που όλοι το έχουμε δει να ξεπροβάλλει από τη διπλανή πόρτα όπου κάποτε κατοίκησε και η Χάνα Άρεντ. Αυτή βέβαια η κυρία, ανέλυσε την κοινοτοπία του κακού ή οποία όμως ήταν ένας εγκληματικός συλλογικός αστικός μύθος. Η αφήγηση του εγκλήματος που συνέβη στο περίφημο λουτρό ουδεμία σχέση έχει με την κοινοτοπία του κακού, τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, το σκυφτό γερο- αυστριακό ψυχίατρο με το κλεφτοφάναρο, με την πολλαπλότητα, τη θολούρα, τη σύγχυση, τη μόλυνση και τους ιούς κάθε είδους.

Η δολοφόνος - γιατί γυναίκα ήταν - και μη πεταχτείτε τώρα να πείτε πως οι γυναίκες δεν κάνουν εγκλήματα και ο αφηγητής δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας σεξιστής... Η εν λόγω λοιπόν, δολοφόνος, που φορούσε εκείνο το περίεργο φακιόλι στο κεφάλι και το ύψος της ήταν μάλλον χαμηλό, για να έχει τον απόλυτο έλεγχο του δύστυχου θύματος που ήταν φαρδιά πλατιά ξαπλωμένο στην κοίτη της μπανιέρας με τα λεοντοπόδαρα να δημιουργούν την αίσθηση πως η μπανιέρα θα το ‘βαζε στα πόδια, αλλά δεν κουνήθηκε από τη θέση της καθόλου-ούτε ίντσα.

Η αλήθεια είναι πως το καντήλι του Μαρά είχε ήδη λιγοστέψει. Ο άνθρωπος αυτός και τα μεγάλα κατορθώματά του δεν ήταν πια παρά ανάμνηση μεγαλειώδης μεν, αλλά ανάμνησις δε. Αλλά ποιος μπορούσε να ζήσει μόνο με αναμνήσεις; Εδώ η θρησκεία λέει πως ουκ επ' άρτω μόνο ζήσετε άνθρωπος, πόσο μάλλον επαναστάτης, ο οποίος κατά την Μαρία Αντουανέτα, την αισιόδοξη φίλη στο φέις μπουκ χρειάζεται παντεσπάνι, τσουρέκι, κρεατόπιτα, σπανακόπιτα, μους σοκολά και ότι άλλο φανταστεί η γαστριμαργική του φαντασία. Η υπηρέτρια, μια νόστιμη μικρούλα, είχε μόλις βγει από το δωμάτιο του λουτρού και είχε ακουμπήσει πάνω στο ξύλο που χρησιμοποιούσε για τραπέζι όταν ξάπλωνε στην μπανιέρα του ο Ζαν Πωλ Μαρά, ένα μπουκαλάκι λάβδανο και μία κούπα τσάι. Πιο λιτοδίαιτο άνθρωπο δεν είχε γνωρίσει η Γαλλική Επανάσταση. Ο Ανακριτής άκουγε όχι και τόσο μαγεμένος μια ιστορία που είχε συμβεί πραγματικά και είχε γίνει και πίνακας πραγματικός και στην ιστορία και στον πίνακα δύο πρόσωπα μια γυναίκα και ένας άντρας η Σαρλότ και ο Ζαν Πωλ, ήταν τα πρόσωπα του δράματος. Διότι περί αυτού πρόκειται. Πρόκειται περί δράματος - δηλαδή περί μιας δολοφονίας, η οποία είχε κίνητρα πολιτικά αν και οι κακές γλώσσες λέγανε δεξιά αριστερά ότι αυτή η Σαρλότ, είχε και προσωπικούς λόγους να σκοτώσει τον μεγάλο επαναστάτη Ζαν Πωλ Μαρά. Κάτι είχε τρέξει αναμεταξύ τους για ένα σχετικά μικρό διάστημα κατά τη διάρκεια μεγάλης επαναστατικής δραστηριότητας αλλά ο Ζαν Πωλ, την είχε παρατήσει - με λίγα λόγια - για την νόστιμη υπηρέτριά του Ζακλίν Μπισέ. Αυτό η Σαρλότ μαζί με μια σφοδρή πολιτική διαφωνία που είχε καρφωθεί στο μυαλό της αμέσως μετά την απιστία του Ζαν Πωλ, μεταμορφώθηκε σ' ένα δηλητηριώδες μανιτάρι που την κατάλληλη στιγμή θα τον σκότωνε με το δηλητήριό της. Ο κύριος Απλός, παρακολουθούσε μετά το ξεπόρτισμα της Ζακλίν, ολόκληρη τη σατανική διαδικασία που κατέληξε στη δολοφονία του Μαρά. Ο ανακριτής είχε βουτήξει μέσα στο νερό της μπανιέρας που τύλιγε το γεμάτο σπυριά σώμα του πολίτη Μαρά. Ο Μαρά ήταν γνωστό πως είχε ένα αυτοάνοσο νόσημα που όταν ήταν σε έξαρση τον οδηγούσε στο λουτρό του. Τον είχαν προειδοποιήσει πως κινδύνευε αλλά αυτός δεν ήταν διαθεμένος να κρυφτεί γιατί αν έκανε κάτι τέτοιο τότε η αυτοπεποίθησή του θα διαλυόταν και εκείνος θα μεταμορφωνόταν σε μια απαίσια κουκουβάγια που αντί ουράς θα είχε ένα πτερύγιο ψαριού.

-Τώρα θα κολυμπήσουμε μου είπες, αλλά ο ανακριτής τον διέκοψε και άρχισε να τραγουδά μία άρια από τον Τριστάνο και την Ιζόλδη του Ριχάρδου Βάγκνερ. Καλά είχε ακούσει ο κύριος Απλός, πως όλοι οι ανακριτές είχαν ναζιστική παιδεία, είχαν διαβάσει Νίτσε και τον είχαν διαστρεβλώσει κατά το δοκούν, δεν πίστευαν καθόλου πια στην ηθική του Σωκράτη και προπαντός εάν βρισκόντουσαν στη θέση του θα έχυναν το κώνειο στα μούτρα του Πλάτωνα. Έπειτα τα χρόνια είχαν περάσει και η Καθολική Εκκλησία απαγόρευε τις αυτοκτονίες, όπως και τις εκτρώσεις, τους γάμους μεταξύ ομοφυλοφύλων, τις τραβεστί, τον ελεύθερο έρωτα… Το μόνο που επέτρεπαν ήταν η αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους αυτού του τόσο μοναδικού για τον Καθολικισμό είδους. Παρότι ήταν εναντίον των εγκλημάτων οι καθολικοί ήταν αρωγοί πάσης φύσεως θεσμού και εξουσίας. Θα μπορούσε λοιπόν, να πει κανείς πως επειδή η Καθολική Εκκλησία ήταν  αντίθετη με την επανάσταση και του επαναστάτες δεν θα είχαν και μεγάλο πρόβλημα να ευλογήσουν το έγκλημα της Σαρλότ Κορντέ. Όταν ο ανακριτής Βίλχελμ φον Μπίλοφ τελείωσε την Άρια από τον Τριστάνο, έβαλε στο πικ-απ ένα stabat mater- ας πούμε του Αντόνιο Βιβάλντι. Ο αφηγητής, παρέλειψε να πει πως στην ανάκριση παρευρίσκετο και ένας καθολικός παπάς ο Φρερεζάκ ο οποίος ήταν απολύτως εξοργισμένος με την επίθεση του ανακρινόμενου κυρίου Απλού εναντίον της Καθολικής Εκκλησίας, του Καθολικισμού, του Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ' , του Ζακ Πρεβέρ γιατί είχε γράψει πολλά βλάσφημα ποιήματα και εναντίον της Ζαν Μορό η οποία είχε ενσαρκώσει στον κινηματογράφο την Σαρλότ Κορντέ, την είχε υποδυθεί μάλιστα σε απόλυτη έκσταση, όπως ακριβώς όλα τ’ αγάλματα των νυμφών του Iησού που θαυμάζουμε όλοι στα Duomo.

Τώρα θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς γιατί ταλαιπωρούσαν τον μάρτυρα κύριο Απλό με τις πολλαπλές πλάτες του αφηγητή και δεν πηγαίνανε να συλλάβουν αυτή τη θεούσα τη Σαρλότ. Όταν συνέβη κάτι πολύ παράξενο, η Σαρλότ έπαθε ένα ξαφνικό εγκεφαλικό επεισόδιο και έπεσε με τα μούτρα μέσα στην μπανιέρα στο σημείο ακριβώς που βρισκόντουσαν τα πόδια του καημένου του Μαρά γεμάτα σπυριά με πύον. Αυτή η κατάληξη αντί να μπερδέψει κι άλλο τα πράγματα τα απλοποίησε και μ' ένα καθόλου απλοϊκό τρόπο ξεκαθάρισε πως τα ιστορικά γεγονότα πολλώ δε μάλλον οι πολιτικές και οι ερωτικές δολοφονίες είναι δυσεξήγητα ιστορικά περιστατικά και πολλά απ' αυτά μπορούν να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας. Να μην παραλείψουμε να πούμε όπως μας ψιθύρισε στο αυτί ο πολλαπλός αφηγητής και φυσικά παντογνώστης, παντοειδούς ιστορικού, φιλοσοφικού, νομικού, ηθικού, κοινωνικού και άλλου πλαισίου, κινδύνευσε να κατηγορηθεί για εξωφρενική ψευδορκία διότι παρά τις γνώσεις του που γέμιζαν έναν ολόκληρο ουρανοξύστη, έπεσε τόσο χαμηλά και αφηγήθηκε την πιο απίθανη ιστορία που γράφτηκε ποτέ.