Ο Περέ και τα ανύπαρκτα μουστάκια
15/10/2020
Μ' ό,τι και αν αυτό σημαίνει έλεγα πως τον Περέ -δύο συλλαβές όλες κι' όλες αδελφέ - δεν τον είχα διαβάσει. Ωστόσο είχα άδικο, ως συνήθως, αν κι έξω απ' τη συνήθεια, εκείνη τη δύστροπη κυρία με το μονόκλ και το αντρικό κοστούμι που έχει ξεκούμπωτο το πρώτο ή και το δεύτερο κουμπί του παντελονιού της και μια σάρκα ροδαλή κλείνει το μάτι σ' όποιον έχει μουστάκι. Ο Περέ δεν είχε, αλλά έγραφε για μουστάκια και άλλα τέτοια αξεσουάρ. Εγώ πάλι πάσχω από έλλειψη μύστακος. Αλλά αυτός ο Περέ μ' έχει εξουθενώσει. Έφαγε μια πολύ ωραία, συγκινητική, εύγεστη σπανακόπιτα και κόντεψε να γράψει ένα ποίημα αλλά δε του βγήκε. Ξέρετε πως είναι αυτά. Μελοδραματικώ τω τρόπω. Dormir! Εμπρός αγκαλιαστείτε και να μη ξέρω γαλλικά! Μα πού πας χωρίς ένα douleur στη τσέπη, χωρίς ένα Μπωντλαίρ στ' αυτί, σαν γαρύφαλλο φερ' ειπείν που θα 'λεγε και ο μπαμπάς. Αγαπημένη έκφρασις, και ο μπαμπάς επίσης, αλλά το θυμητικό μου δε πάει καλά και το μικρό μου 'βγαλε γλώσσα. Ορίστε μας. 1926 ή 2000 το ίδιο κάνει. Ωστόσο, όπως θα 'λεγε κανείς, εδώ δεν είναι θάλασσα του βραδιού που στηθοχτυπιέται σαν Καβάφης που του κλέψανε το κερί, που άναβε κάθε βράδυ όταν είχε επισκέψεις. ''Ο άνεμος που από μακριά με χαιρετά'' και η αύρα του με τυλίγει, με περιτριγυρίζει, με σπρώχνει και με ρίχνει κάτω στον πυρετό της ανεμοβλογιάς, με δεμένο το μάτι το αριστερό και το δεξί ελεύθερο να κοιτά ... θεέ μου τι πολλά που γράφω, θ' αναγνωριστώ κάποτε ως ποιητής με πατέντα
''τώρα που οι υπουργοί καταργούν τις νεκροφόρες
που πλημμυρίζουν το γαλαξία''
και το συν μοιάζει σαν μισό νησί πετροκομμένο, μια ''Αμοργός'' με σίγμα τελικό, και η Ινγκεμποργκ να με κοιτά από την αριστερή σελίδα και στη δεξιά να μου ψιθυρίζει ''θα 'ρθει μια μέρα''..
