Είχαν μια γοητεία καθώς έλαμπαν στον ήλιο τα τετραγωνισμένα μάρμαρα. Όποτε κι αν βρέθηκε -για ευνόητους λόγους- εκεί στο Κοιμητήριο, η ματιά της πήγαινε σε κείνο τον τοίχο από μακριά πάντα, χωρίς να πλησιάζει. Εξ άλλου δεν είχε κάποιον δικό της φυλαγμένο σε κουτάκι. Οι δικοί της άνθρωποι  θαμμένοι στο χωριό τους, μόνιμα και οριστικά. Ούτε ανακομιδές, ούτε μεταφορές. Ιδέα δεν έχουν εκεί από φυλάκια οστών. Μπαίνεις στο χώμα και ησυχάζεις δια παντός.Τη μέρα εκείνη που συνόδευσαν μια γιαγιά μέχρι τον τάφο, έφτασε δίπλα. Μοιραία, λοιπόν, τα είδε από  κοντά. Στη σειρά σχημάτιζαν ένα σύνολο σχεδόν χαρούμενο, με πλαστικά λουλούδια αλλού, με φωτογραφίες των εκλιπόντων σε όλα. Ένας κύριος καλοστεκούμενος καθάριζε προσεκτικά μια μαρμάρινη τετράγωνη επιφάνεια με τη φωτογραφία νέας γυναίκας. Έβγαλε  από την τσέπη του  ένα κλειδί, άνοιξε το πορτάκι κι έβαλε το χέρι του μέσα, σα να εναπόθεσε κάτι. Της  φάνηκε...το όνειρό του. Πέρασε καιρός χωρίς να χρειαστεί να βρεθεί πάλι στο νεκροταφείο. Γιατί, εδώ που τα λέμε ποτέ δεν το απέφευγε, όπως άλλοι που ΄παθαίνουν΄ μόνο  και μόνο με την ιδέα  να βρεθούν εκεί. Για κείνη ήταν ένας χώρος  από τη ζωή της πόλης. Όπως  οι πλατείες, οι  παιδικές χαρές, οι  κήποι, τα λιμάνια. Εξυπηρετούν τις  ανθρώπινες ανάγκες, οπότε όσο είσαι ζωντανός, μπαίνεις και βγαίνεις από εκεί μέσα εντελώς φυσιολογικά. Διότι στην άλλη περίπτωση μόνον η  είσοδος ισχύει.

Τακτοποιούσε τα χαρτιά και τα συρτάρια της- ήταν το φεγγάρι, σκεφτόταν. Τότε βρήκε τα τετράγωνα χαρτάκια που είχε καταχωνιάσει σε ένα μαύρο κουτί από παπούτσια. Έγραφε τα όνειρά της όποτε ήσαν έντονα και την κυνηγούσαν το επόμενο πρωί. Έτσι λένε οι ψυχίατροι. Τα έγραφε χωρίς  λεπτομέρειες με συντομία και  δίπλωνε όμορφα  το χαρτί σε ένα τετράγωνο γράφοντας απέξω την ημερομηνία. Είχαν μαζευτεί αρκετά αν και από καιρό είχε σταματήσει  τρομοκρατημένη  από την επαλήθευση. Ό,τι έβλεπε το προηγούμενο βράδυ, την επόμενη μέρα τής συνέβαινε. Έτσι τα διέγραφε από το νου της,  σα να μην έβλεπε  ή σα να τα ξεχνούσε. Χάιδεψε με τη ματιά της τα χαρτάκια, έκλεισε το κουτί και το άφησε πάνω στο γραφείο για να το βλέπει. Τα υπόλοιπα, κάτι φάκελοι κίτρινοι, είπε να τα ρίξει σε ένα μεγάλο κουτί από κρασιά. Είδε τι είχε γράψει με μαρκαδόρο απέξω από κάθε φάκελο. Ταξίδια μακρινά- δύσκολοι προορισμοί-Bόρειο Σέλας- Μογγολία- Θιβέτ - Ινδίες- Υπερσιβηρικός-Παταγονία- Machu Picchu- Uluru -Προϊστορικά  Σπήλαια: Αltamira- Lascaux- Shauvet - Laas Geel. Χαμογέλασε πικρά, τι πίστη κάποτε, ότι θα ταξίδευε σε όλα αυτά τα μέρη. Όμως όλα αυτά τα χαρτιά τι γύρευαν  εκεί στην κούτα. Κουρασμένα της φάνηκαν, γερασμένα, ζητούσαν πλέον  την ταφή τους- να ησυχάσουν. Να μην τα αναστατώνει κάθε τόσο με το συγύρισμα, ούτε να ταράζει τον μακάριο ύπνο τους με το ξεσκόνισμα. Χαρτιά και όνειρα ή χάρτινα όνειρα για απόσυρση οριστική. Την ιδέα την έκλεψε από τον ζωγράφο με τις 176 γνωστές- σε ισάριθμα  σημεία της γης- 'κατακρύψεις'. Κρύβει έργα τέχνης μέσα στη γη για να βρεθούν ίσως σε ένα μακρινό μέλλον. Τα  κρύβει γιατί θεωρεί ότι η τέχνη είναι το πολυτιμότερο δημιούργημα του ανθρώπινου γένους.

 Ξαναπήγε στο νεκροταφείο. Πέρασε μια βόλτα από κει. Είδε ότι άλλα είναι σε λειτουργία και άλλα παρατημένα, φανερή η εγκατάλειψη. Ρώτησε. Δεν μπορούσε να αποκτήσει δικό της οστεοφυλάκιο κι έτσι βρήκε άλλη λύση. Θα πηγαίνει όποτε μπορεί εκεί- όχι Σαββατοκύριακα με τον πολύ κόσμο- και θα εναποθέτει τα όνειρα στην κρύπτη τους.  Θα επιλέγει τα εγκαταλειμμένα. Θα κάνει ότι φροντίζει το δικό της οστεοφυλάκιο  και  θα έχει έτοιμα τα χαρτιά που θέλει  να καταχώνει κάθε φορά. Και ποιος ξέρει τι παρέα θα κάνουν τα όνειρα με τα οστά!