2 Απριλίου

«Το γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν θεωρείται πια κρέας για κανόνια αλλά ένα άβουλο σώμα που διαπλάθεται με τη συναίνεση και την πληροφόρηση είναι βέβαια μια ''πρόοδος'', όμως, αυτά τα άβουλα σώματα αλλοιώνονται γρήγορα: Η πρώτη ύλη που προκύπτει από τη συναίνεση υπόκειται στη σήψη και μεταμορφώνεται σε μια λαϊκίστικη ομοφωνία της σιωπηρής πλειοψηφίας που δεν είναι ποτέ αθώα».

Αυτά γράφει ο Ζιλ Σατλέ στο δοκίμιό του: Να ζούμε και σκεφτόμαστε σαν τα γουρούνια για το φθόνο και την ανία στις Δημοκρατίες της αγοράς, στο τέλος της δεκαετίας του ’80.

Η ανία και ο φθόνος, ο άνθρωπος που δάγκωσε το σκύλο και όχι το αντίθετο επικρατεί από την εποχή του Χιρστ που δημιούργησε τον κίτρινο τύπο, η  κατασκευασμένη είδηση, οι αλγόριθμοι που δίνουν τα fake news, η απίστευτα ενορχηστρωμένη προπαγάνδα που στοχεύει στην υστερία, την μνησικακία του πλήθους, μιας μάζας που έχει  απολέσει την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη της, μιας μάζας που είναι πια σήμερα ίσως λιγότερο καταναλωτική, λόγω της οικονομικής δυσπραγίας, αλλά εξίσου κυνική, άπληστη, προσανατολισμένη στην καταρράκωση του πλησίον, του Άλλου. Η μάζα είναι άφιλη και για να προχωρήσει το σχέδιο επί χάρτου μία κυβέρνηση θα πρέπει να βοηθήσει τους ανθρώπους που έχουν μολυνθεί από την αγελαία συμπεριφορά και την κατασκευή ενός αποδιοπομπαίου τράγου. Παλαιότερα έβαζαν ένα ξόανο, ένα είδωλο οι ειδωλολάτρες, οι παγανιστές, ένα εξαιρετικά, δηλαδή, συμβολικό τοτέμ, και αυτό ήταν κάτι που έπρεπε ν’ αποφεύγουν, να βδελύσσονται. Σήμερα, όπως και εχθές, ο αποδιοπομπαίος τράγος είναι μία ολόκληρη κοινότητα, μια μειοψηφία ή μια ολόκληρη φυλή. Η απέχθεια της μάζας που συνδαυλίζεται από τα μέσα είναι παράλογη  και  επικίνδυνη, φορτωμένη με ένα σωρό προκαταλήψεις. Η μάζα έχει πολλές δεισιδαιμονίες, φόβους και πολύ αναισθησία απέναντι στον πόνο του Άλλου. Ο σύγχρονος αποδιοπομπαίος τράγος σήμερα είναι  ο μετανάστης ή ο πρόσφυγας που είναι ανεπιθύμητος και προκαλεί αισθήματα μίσους, γιατί έχει περιβληθεί με ό,τι ψεύτικο και κατασκευασμένο μπορεί να φανταστεί κανείς. Αν για τους ανθρώπους του 16ου αιώνα, αλλά και του 20ου οι Εβραίοι έπιναν το αίμα των παιδιών και τα καταβρόχθιζαν, οι σημερινοί μετανάστες, όσοι τέλος πάντων, καταφέρνουν να μην πνιγούν και ν’ αποβιβαστούν στη στεριά είναι το κόκκινο πανί γι' αυτούς που ζουν εκεί όπου έφτασαν και υποθέτουν ότι θα τους κολλήσουν αρρώστιες, θα τους πάρουν τις δουλειές και θα αλλοιώσουν την εθνική τους ταυτότητα γεννώντας παιδιά σε μια κοινωνία, αυτή των ιθαγενών, γηρασμένη.

Τα εγκώμια που αναπέμπονται από τα μέσα αφορούν ηγέτες οι οποίοι δεν έχουν κανένα σχέδιο για να επιλύσουν καμιά απολύτως κρίση. Επομένως σκέφτονται και πράττουν κατά το ‘βλέποντας και κάνοντας’, έτσι που πάντα τους ξεπερνούν τα γεγονότα. Οι ηγέτες αυτοί που εγκωμιάζονται από πληρωμένους κονδυλοφόρους είναι αυταρχικοί, γιατί φοβούνται το πλήθος, τους πολίτες, τις ιδέες του, τον πολιτισμό του, τον πατριωτισμό του- οτιδήποτε δηλαδή υποστηρίζουν ότι προστατεύουν.

Ένα επεισόδιο που συνέβη προχθές κιόλας στην Ισπανία, σ' ένα χωριό, δείχνει ποιος είναι σήμερα ο αποδιοπομπαίος τράγος. Μια τυχαία επίσκεψη των δημοτικών υγειονομικών αρχών σ' ένα γηροκομείο αποκάλυψε ότι πολλοί τρόφιμοι είχαν πεθάνει στα κρεβάτια τους αβοήθητοι. Οι υπόλοιποι θα πρέπει να είχαν μολυνθεί κι αυτοί. Αποφάσισαν λοιπόν να τους μεταφέρουν σε άλλο μέρος. Δεν υπολόγισαν όμως ότι το ασθενοφόρο θα έπεφτε στα χέρια μιας ομάδας νεαρών τραμπούκων που προσπάθησαν με κάθε μέσο, ακόμα και με πέτρες να υποχρεώσουν το ασθενοφόρο να φύγει από την περιοχή τους. Τα μιάσματα είναι λοιπόν σήμερα  [που οι Εβραίοι σιωνιστές είναι έτοιμοι να σκοτώσουν τους μαντρωμένους Παλαιστίνιους, ώστε να μην τους μολύνουν]  οι εν δυνάμει ασθενείς, τα κρούσματα, ή γενικώς οι γέροι, οι οποίοι ανήκουν στις πιο ευπαθείς ομάδες όπως και αυτοί που πάσχουν από χρόνια νοσήματα. Χθες λοιπόν, οι ανυποψίαστοι Εβραίοι, σήμερα αυτοί οι ανυποψίαστοι άρρωστοι, στους οποίους γενικώς η εξουσία καθώς και οι χούλιγκανς και οι ρατσιστές σκοπεύουν να φερθούν σαν να ήταν πραγματικές μύγες που πρέπει να πεθάνουν πριν πεθάνουν.

Το είπαμε και σε προηγούμενη εγγραφή, πως οι τυραννοκτόνοι είναι ελάχιστοι. Ωστόσο, οι τύραννοι είναι πρόθυμοι να σκοτώσουν κάποιον ιδιαίτερα σημαντικό άνθρωπο, και έτσι βρήκαν την ευκαιρία, όταν ξεκινούσε ο Εμφύλιος στην Ισπανία να δολοφονήσουν  - βρισκόμαστε στην εποχή των δολοφόνων, στον καιρό τους- τον Ισπανό ποιητή Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα στις 19 Αυγούστου 1936 μέσα στο χαντάκι του Καμίνο ντε λα Φουέντε και ο Νίκος Εγγονόπουλος που εκείνη την εποχή λοιδορείται άγρια στις επιθεωρήσεις μαζί με τον Εμπειρίκο, και επειδή ήταν μέχρι μυελού οστέων ποιητής, έγραφε:

Η τέχνη και η ποίηση δεν μας βοηθούν να ζήσουμε:

Η τέχνη και η ποίησης μας βοηθούνε

να πεθάνουμε

Περιφρόνησις απόλυτη

αρμόζει

σ' όλους αυτούς τους θόρυβους

τις έρευνες τα σχόλια επί σχολίων

που κάθε τόσο ξεφουρνίζουν

αργόσχολοι και ματαιόδοξοι γραφιάδες

γύρω από τις μυστηριώδες κι αισχρές συνθήκες

της εκτελέσεως του κακορίζικου του Λόρκα

υπό των φασιστών.

μα επιτέλους! πια ο καθείς γνωρίζει

πως

από καιρό τώρα

-και προπαντός στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα-

είθισται

να δολοφονούν τους ποιητάς.

Μόνο που αυτό το κακό με τις δολοφονίες των ποιητών δε σταμάτησε στο 1936, αλλά έφτασε το 1975 να δολοφονηθεί ένας άλλος ποιητής και σπουδαίος σκηνοθέτης του κινηματογράφου ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι γιατί οι αιρετικές απόψεις του είχαν ταράξει τόσο την εξουσία της χώρας του,  ώστε οι δολοφόνοι με το αυτοκίνητό τους πέρασαν πάνω από το κορμί του τέσσερις φορές μέχρι να ξεψυχήσει.

Ένα κοινό που είχαν μεταξύ τους οι δύο δολοφονημένοι ποιητές ήταν ότι ήταν ομοφυλόφιλοι και αυτό αποτέλεσε έναν από τους λόγους της δολοφονίας τους.