Ο Εμμανουήλ μιλάει αμφίσημα: «Είτε αυτή η νέα επιδημία είναι πράγματι πολύ σοβαρή – κάτι που δεν αποκλείω –, οπότε και θα λειτουργήσει ως ο καταλύτης της επερχόμενης κρίσης, είτε δεν είναι παρά ένα εργαλείο ελέγχου ή αντιμετώπισης αυτής της σοβαρής οικονομικής κρίσης που είναι μπροστά μας, εμείς δεν πρέπει να πανικοβαλλόμαστε! Στην πρώτη περίπτωση εμείς πρέπει να κάνουμε υπομονή και να αποφεύγουμε τις επαφές μεταξύ μας…»

Η αντίδραση μας στην αλλοπρόσαλλη κι εξωφρενική πρόταση του Εμμανουήλ ήταν οργισμένη… Αλλά δε θα μπω σε λεπτομέρειες τώρα γιατί…, γιατί…, γιατί δεν χρειάζεται…

Ο Εμμανουήλ αγνοεί τις αντιδράσεις μας και συνεχίζει, κοιτώντας με, χωρίς προφανή λόγο:

Αλλά επειδή, παρότι είστε όλοι κότες, δε θα αντέξετε την απομόνωση, καλό θα ήταν να κάνουμε όλοι ότι ήδη εγώ κάνω όλα αυτά τα χρόνια – και με λέτε υποχόνδριο: συνάθροιση σε ανοιχτούς ή επαρκώς εξαερισμένους ή εξαεριζόμενους χώρους, συχνό πλύσιμο χεριών, καλή διατροφή, με πολλές βιταμίνες…

Και συνεχίζει, κοιτώντας και πάλι εμένα αλλά και με κλιμακούμενο εκνευρισμό, χωρίς να καταλαβαίνω τον λόγο:

Αλλά επειδή εγώ είμαι αδύναμος κι εσείς είστε βλάκες, προβλέπω να περνάμε και τις δύο κρίσεις – επιδημίες… Και την μια σίγουρα! Και την μια σίγουρα!   

Εδώ πρέπει να κάνω μια δήλωση: Ο Εμμανουήλ είναι μαλάκας και γρουσούζης… Αλλά δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο πάνω σ’ αυτό γιατί…, γιατί…, γιατί δεν χρειάζεται… Έχει περάσει και κάνας μήνας από τότε… 

Εν πάση περιπτώσει, ο βλάκας συνεχίζει τη μίνι διάλεξη:

«Όσο για την οικονομική επιδημία, είμαστε τόσο ανέτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε, ή να την εκμεταλλευτούμε προς όφελος των λαών, ώστε θα αναγκαστούμε και πάλι να πλένουμε τα χέρια μας…»

Και – με κυνικό στυλάκι: «Οπότε, προς τι ο πανικός;»

Ο Ισαάκ – Μπάρμπα Σάκης –  Κομνηνός  απάντάει στον Εμμανουήλ: «Έλα μωρέ τώρα! Όλο τα χέρια μας θα πλένουμε;»

Και: «Εγώ θα αντιμετωπίσω τις κρίσεις και τις επιδημίες με οινόπνευμα και τσίπουρο!»

Και βγάζει από την τσάντα του δυο μπουκαλάκια, με προφανώς το ανάλογο περιεχόμενο…

Ο Βάκης ο Δάσκαλος παρεμβαίνει, φανερά προβληματισμένος και συγκινημένος: «Εγώ λέω να κατασκηνώσουμε στα βουνά της Ρούμελης! Και πάλι τα βουνά θα μας σώσουν!! Εκεί θα ξαναδώσουμε τη μάχη!!!»    

Ο Εμμανουήλ σφίγγει τη γροθιά του, επιδοκιμάζοντας, ίσως, την παρέμβαση του δάσκαλου…

Για τις αντιδράσεις των Μίκη και Οικονόμου δεν μπορώ – αλλά ούτε και ενθυμούμαι – να πω κάτι. Απλά, ο Μίκης ήταν λίγο πιο κυνικός, αν και νευρικός συνάμα – ίσως και λιγουλάκι υστερικός, ενώ ο Αχιλλέας ήταν αρκετά πιο φοβισμένος, μιας και ήταν σίγουρος ότι θα κολλήσει Κορονοϊό, πολύ πριν επισκεφθεί την Αμαλιάδα  και την Καστοριά…

Από την άλλη, η αντίδραση της Κας Δάφνης, που η μετέπειτα επίσκεψη της στην Ιταλία δεν είχε καμία επίπτωση στην δικιά της υγεία, ήταν κυριολεκτικά Αρχοντική: «Ελεεινοί και βρωμεροί χωρικοί, νομίζατε ότι θα γλιτώνατε τόσο εύκολα από τον Καπιταλισμό;»   

Και ύστερα από μια μικρή κι αμήχανη παύση η συζήτηση πηγαίνει στο προσφυγικό – μεταναστευτικό…  

Έχουν περάσει κάμποσες εβδομάδες από εκείνη τη συνεδρίαση… Έγιναν και διάφορα κωμικοτραγικά, που δεν πρέπει να ενδιαφέρουν και πολύ τους αναγνώστες του στροβίλου…

Παρόλα αυτά, μια ερώτηση με βασανίζει – εντάξει, εδώ και μερικές μέρες με βασανίζει κι ένας πονόλαιμος κι ένας μικρός πυρετός –  όλο αυτόν τον καιρό:

Πρέπει σε όλες τις περιπτώσεις να πλένουμε τα χέρια μας;  

Αλλά αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να απαντηθεί στα  καφενεία, στα καφέ και στα  καπηλειά – κι όχι μόνο τώρα που έκλεισαν. Αλλά εκεί και όπως πρέπει. Και η απάντηση αυτή πρέπει να τη δώσουμε. Είναι επιτακτική – πια – ανάγκη… Για να δούμε