Ιούνιος
10/03/2020
Σπάταλο το φως του Ιούνη. Πίστεψα πως η βίαιη ψυχή μου μαλάκωσε,
ξεκίνησε να βρει τη θέση της. Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί
από τούτο το φως. Οι αυταπάτες σιγά σιγά θα κατέρρεαν.
Κάπου στα μισά του μήνα, έξω από το παραθυρόφυλλο μου, αντίκρισα
προοδευτική τη φθορά της φύσης, εκεί κάπου ανάμεσα σε ξεραμένες θυμαριές
και διψασμένα τζιτζίκια. Ρημαγμένος ορίζοντας, μονάχα λίγα ξερά φύλλα στα κλαδιά
υψώνονταν στον ουρανό δίχως κινήσεις, επέμεναν να αντιστέκονται ασθενικά
στην ανυπαρξία. Ο χημικός γάμος με το χώμα δεν ήταν μακριά. Το φθινόπωρο
θα ολοκλήρωνε σύντομα αυτό το πάντρεμα της ύλης. Το χρονικό μιας μεταμόρφωσης,
το χρονικό μιας φαινομενικής απώλειας. Εμπρός στα μάτια μου η πομπή της φύσης προς
την αποσύνθεση και τα τζιτζίκια με τα τραγούδια τους, πρωταγωνιστές στα προεόρτια του θανάτου.
Το φως αφουγκράζεται την αδυναμία της φύσης για αιωνιότητα· λήθη δημιουργεί και αναγεννά.
Το πανηγύρι αυτό της αποκαθήλωσης δημιουργεί αιτία ανάστασης.
Εγώ με τη σειρά μου εκπαιδεύω τα μάτια μου για να μπορώ να αντικρίζω το ζωογόνο, ακέραιο.
Άλλωστε οι ζωές μας είναι ασκήσεις φωτός στην πηχτή νύχτα και σ' ατελείωτα μεσημέρια.
