Ο πολικός αθηναϊκός χειμώνας μας βρίσκει στον πεζόδρομο έξω από το ρεντ φλαγκ…

Είμαστε οι: Κυρία Δάφνη, ο σωματοφύλακας της ο Μίκης, εγώ, ο Οικονόμου και ο Εμμανουήλ  κι έχουμε κάτσει έξω, επειδή:  

Α, Επειδή ο Εμμανουήλ είναι παλαβός και θέλει πάντα να κάθεται έξω, αφού δεν κρυώνει ποτέ – γιατί είναι παχύδερμο…

Β, Επειδή πρέπει, ως νομοταγείς και συνειδητοποιημένοι πολίτες, να τηρούμε τον αντικαπνιστικό νόμο…

Γ, Επειδή οι μαγαζάτορες του πεζόδρομου φιλοτιμήθηκαν κι έβαλαν σόμπες μανιτάρι…     

 [Αρχή έκανε ο Παρασκευάς, ο ιδιοκτήτης της διπλανής πιτσαρίας δηλαδή, ο οποίος προνόησε και  προχώρησε σε αυτήν την καθοριστική επένδυση ήδη από το καλοκαίρι, μερικές μέρες μετά από τις εκλογές, με αποτέλεσμα να αποκτήσει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για μερικές εβδομάδες…]      

Και Δ, επειδή η έξαρση διαφόρων μολυσματικών ασθενειών, που παρατηρείται διεθνώς –  αλλά και στην Ελλάδα, έχει πανικοβάλει μερικά από τα πιο φοβισμένα μόνιμα μέλη της καφενειακής μας ομήγυρης  με αποτέλεσμα να αποφεύγουν την πολυκοσμία. Εγώ βέβαια δε φοβάμαι στο παραμικρό αυτόν τον Κορονοϊό, αλλά δεν μου πάει να προδίδω την παρέα μου. Και την μάσκα την φοράω όχι γιατί φοβάμαι, αλλά από αλτρουισμό κι από αγάπη για την αγάπη… εεε, για την αγάπη για τον συνάνθρωπο. Γιατί εγώ φοράω μάσκα για να προστατέψω τους συμπολίτες μου, μιας και μπορεί χωρίς να το θέλω να μεταδώσω τον ιό σε φίλους – σε περίπτωση που –  χωρίς να το γνωρίζω –  έχω κολλήσει αυτόν τον πάρα πολύ επικίνδυνο ιό!!!!!

Η δράση ξεκινά με ένα φτέρνισμα: Όλοι μας γυρνάμε αναστατωμένοι προς την πηγή του φτερνίσματος. Είναι ο μπάρμπα Σάκης ο οποίος στέκεται σε μικρή απόσταση από το τραπέζι μας και σκουπίζει ανακουφισμένος – χρησιμοποιώντας ένα κομμάτι εφημερίδας – πρέπει να ήταν εφημερίδα των συντακτών ή το καινούργιο τεύχος της προλεταριακής αλληλεγγύης  – την μιξασμένη γενειάδα του…

Η αντίδραση στο φτέρνισμα δεν ήταν και πολύ ορθολογική –  από την πλειοψηφία των παρευρισκομένων, γιατί εγώ επέδειξα απαράμιλλο θάρρος, μιας κι έσπευσα αρκετά γρήγορα να πλύνω τα χέρια μου και να κάνω γαργάρες με ρακί κι αλατόνερο…

Προτού όμως σπεύσω στην τουαλέτα άκουσα κάποιες από τις αντιδράσεις των μελών της παρέας:

Οικονόμου –  κλαίγοντας: «Μας κόλλησες Κορονοϊό, άτιμε! Θα με σκοτώσει η Αμαλία, αν τον μεταδώσω στη μικρηηηηή!!!»            

Μίκης – κραυγάζοντας: «Αν με έχεις κολλήσει θα σου κάνω μήνυση, παλιάνθρωπε, ισλαμοφοβικέ φασίστα!!!»  

Αφού ολοκληρώνω το ανθρωπιστικό μου καθήκον στην τουαλέτα του ρεντ φλαγκ ξαναεπιστρέφω στην σκηνή…

Προτού βγω στον πεζόδρομο βλέπω την Κα Δάφνη, η οποία έχει κάτσει σ’ ένα σκαμπό στην άκρη της μπάρας, κρατώντας στα χέρια της την μαλλιαρή σκυλίτσα της:  

Μου μιλάει: «Είστε αφόρητα δειλοί και φοβητσιάρηδες!»

Απαντάω ευγενικά: «Δεσποινίς Δάφνη, επιτρέψτε μου να σας συνοδεύσω στο τραπέζι μας!»

Η Κα Δάφνη μου απάντησε ότι θέλει να μιλήσει με την άλλη Νατάσα, η οποία καθότανε στο διπλανό σκαμπό, για κάποια μαθήματα γιόγκα…

[Εδώ πρέπει να προσθέσω ότι τόσο η μια όσο και η άλλη Νατάσα δεν δουλεύουν πια – από τις αρχές του φθινοπώρου – στο   ρεντ φλαγκ. Η μία Νατάσα έχει βρει δουλειά στη Λυρική Σκηνή, ενώ η άλλη έχει ανοίξει σχολή Γιόγκα…]

Δεν επιμένω και κινώ προς το τραπέζι…

Μόλις καταφθάνω διαπιστώνω ότι στην παρέα έχει προστεθεί ο Βάκης ο δάσκαλος κι ότι ο Εμμανουήλ έχει αρχίσει την αγόρευση:

«Κύριοι, μην πανικοβάλλεστε! Πρόκειται για ένα ακόμα επεισόδιο του οικονομικού πολέμου, της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης!!!»              

Οικονομική κρίση; Ποια οικονομική κρίση;