Ιστορία ενός ξεκοιλιάσματος
29/01/2020
Μια μαύρη γραμμή και η κοιλιά του κεφαλαίου Μι να σέρνεται στο όριο της γραμμής.
Ήθελε τάχα να πει κάτι για το γράμμα; Ήθελε απλά να κάνει τον έξυπνο; Ή τίποτα απ' τα δύο;
Είχε δει κάποτε μια ξεκοιλιασμένη σκύλα. Η σκύλα έσερνε τα σωθικά της στο τραχύ έδαφος του δρόμου. Στη στήλη των θεαμάτων -αρκετά ψηλά, λόγω αλφαβητικής σειράς, το Θήτα είναι το όγδοο μόλις από τα εικοσιτέσσερα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου. Το είχε δει, την είχε δει - όχι διαβάσει - σε μια ιστορία που αν και ήταν γραμμένη στο χαρτί, τυπωμένη δηλαδή, ήταν όμως μια ολοζώντανη κινούμενη εικόνα:
Ένας χασάπης επειδή ένας αδέσποτος σκύλος τον γαύγιζε τον μαχαίρωσε μετατρέποντας το φονικό σε θέαμα. Περίοικοι και περαστικοί θαύμασαν το ζήλο του δολοφόνου και πήραν έπειτα στο κυνήγι το σκυλί με τα ξεσκισμένα σωθικά που το πρόσωπό του ήταν μούσκεμα στα δάκρυα, αλλά ωστόσο δεν έβγαζε τσιμουδιά, ούτε από το μακρύ του στόμα έβγαινε κανένας ήχος, αλλά κάτι όμως κρατούσε με τα δόντια του. Αυτό, το μόνο που έκανε ήταν να βαδίζει τρεκλίζοντας σε αργή κίνηση με τα σωθικά του να λερώνουν με αίμα το φρεσκοφτιαγμένο οδόστρωμα. Αυτοί που το είχαν πάρει στο κυνήγι εγκατέλειψαν και γύρισαν πίσω στο σημείο της δολοφονίας. Ο σκύλος άντεξε αρκετά μέτρα μετά το ξεκοίλιασμά του, όπως το κομμένο κεφάλι του αποκεφαλισμένου συνεχίζει να μιλά, να βλέπει και να αναπνέει με τα μάτια γεμάτα τρόμο αρκετά λεπτά μετά τον αποκεφαλισμό.
Λίγα μέτρα πίσω του, ο χασάπης δεχόταν τα συγχαρητήρια των θεατών της σκηνής του ξεκοιλιάσματος, αλλά έκρυβε το δεξί του χέρι πίσω από την πλάτη και έδινε το αριστερό σ' όποιον ήθελε να του κάνει χειραψία. Πολλοί τον θεώρησαν αγενή, άλλοι μάγκα. Όταν το πλήθος διαλύθηκε έκανε μεταβολή και μπήκε στο μαγαζί του ανακουφισμένος, περήφανος για το κατόρθωμά του. Τότε φάνηκε πως από το δεξί του χέρι έλλειπε η τελευταία φάλαγγα του παράμεσου.
