Εικαστική Υπέρβαση
08/01/2020
Ο νους μας, στα γραμμικά όρια των κορυφογραμμών. Στην επιφάνεια της
στέρεης θάλασσας και στα λικνιζόμενα στάχυα που σέρνει σε χορό ο αγέρας,
ανυπότακτος στο θέλημά τους, δανειζόμενος την πνοή του από την ανάσα
του κόσμου. Ο νους μας, στα γυμνά κορμιά, στις σιλουέτες που για μία στιγμή
φωτίζονται κι ενοποιούνται.
Μία διανοητική παραίσθηση, παράλογη μα απόλυτα αληθινή.
Φωτιές σιγοκαίουν και λιώνουν τις γραμμικές αναπαραστάσεις των αντικειμένων.
Τα όρια εξαφανισμένα μεταμορφώνονται. Στο πανηγύρι αυτό της
ενοποίησης, λειψές οι αισθήσεις, αδυνατούν να αποτυπώσουν
τούτη την πραγματικότητα.
Η λεπτότητα της διαύγειας αντιμάχεται με σθένος την ύλη. Η λογική σε λασπόνερα
κυλιέται και εμείς παραπαίουμε σε όρια γραμμικά, αγωνιζόμενοι να ξεκολλήσουμε
τα περιοριστικά τους πλέγματα.
Η φύση και τα αντικείμενα της μου θυμίζουν (εμένα) τον άνθρωπο. Διαχωρισμένοι
δικαιωνόμαστε στη ζωή, την ενότητα φανταζόμαστε και ιχνογραφούμε αφουγκραζόμενοι
το ατόφιο, το δίχως διαχωριστικές γραμμές, ακέραιο.
Τα μάτια μας διαχωρίζουν ό,τι η καρδιά με θάρρος έχει συγκολλήσει. Πάει καιρός τώρα
που απώλεσα τα μάτια μου και δεν μπορώ να συλλάβω πού ολοκληρώνονται
οι σιλουέτες της ύπαρξης και πού ξεκινά ανένταχτος ο ουρανός.
Στην απόλυτα αληθινή αυτή ψευδαίσθηση συνίσταται η τέχνη της ζωής .
