Προοπτική
23/08/2019
Γλιτσερά συναισθήματα κατρακύλησαν, αιώνες πίστης κατέρρευσαν. Ζευγάρια μάτια χώρισαν, χάθηκε ο προορισμός τους ανάμεσα στο Είναι και στο Τίποτα. Φευγαλέες αλλήθωρες ματιές απογοήτευσης και ευτυχίας. Παίζω αθέλητα με τα δίπολα. Ποια η σκιά, ποιο το πραγματικό. Μάλλον θα’ναι κάπου ανάμεσα στα μάτια, εκεί που η όραση δεν φτάνει. Τα μάτια μας σκιάχτηκαν σαν προσπαθήσαμε να δούμε. Η βαρύτητα έγειρε τα μάτια. Χώμα και πέτρες αντικρίζει, άλλοτε βαθουλώματα σκιερά. Μονάχα λίγες χαραμάδες φωτός ξεγλιστρούν και έπειτα χάνονται σε ψευδείς αντανακλάσεις φωταψίας. Έτσι για να συνεχίσει να βλασταίνει η ελπίδα που ηλιοκαμένη τριγυρνά ενώ έξω βρέχει.
Εμείς οι χλωμοί, εμείς του κόσμου οι χαμερπείς, εμείς του κόσμου οι πολυτάλαντοι ανίδεοι φοράμε γυαλιά ηλίου. Προστατευόμαστε από αυτό που μας δίνει πνοή. Από αυτό που γεμίζει τα πνευμόνια μας και δίνει ύψος στα κεφάλια μας, από αυτό που μικραίνει την απόσταση από τα μάτια μας και δίνει φως στις μαύρες τρύπες του σύμπαντος.
Στο αμπέλι λοιπόν, που είχε αθέλητο όραμα και έγινε γλυκόπιοτο κρασί. Και στο δέντρο που ανθοφορεί, δέχεται τον προορισμό του και έπειτα σαπίζει. Στο χώμα που έχει τη δύναμη να έλκει τα πάντα μέσα του. Όλα τα υποτάσσει με σύμμαχο τον χρόνο.
Ευλογημένα όλα τους.
ΥΓ. Όταν στερεώθηκα στην κορυφή, στης δίνης το κοχύλι, τότε αντιλήφθηκα πως η ισορροπία ενυπάρχει παντού, στην περιδίνηση του βουλιάγματος μα και στην άνωση. Στο χάος άλλωστε υπάρχει μία περίεργη ισορροπία. Ένα λάθος βήμα και χάνεσαι.
Εκεί εγώ θέλω να χορεύω. Χορεύοντας φτάνει κανείς στο Θεό.
