Φωτοσκιάσεις
10/08/2019
Μου αρέσει να περπατώ τη νύχτα. Δεν ξέρω, αλλά έχω την εντύπωση ότι τη νύχτα βλέπω καθαρότερα. Άλλωστε οι σκιές, οι σκιές του εαυτού μας, πολλές φορές είναι πιότερο αληθινές από τα σώματά μας, από το ίδιο μας το «είναι». Αν και δεν φαίνονται χρώματα και λείπουν διαστάσεις, οι προθέσεις των ανθρώπων (και αυτό το λέγω με απόλυτη βεβαιότητα) διακρίνονται καθαρότερα. Και ξέρεις γιατί; Για τούτο μονάχα: γιατί μπαίνει και η φαντασία στο παιχνίδι της ζωής. Και καθώς θα ξέρεις, δίχως φαντασία δεν υφίσταται ζωή. Τα πάντα, υλικά ή μη, υπάρχουν πρώτα στη φαντασία σαν όραμα και έπειτα πραγματώνονται στην απτή ζωή, στον κόσμο των φαινομένων, στον κόσμο των ορατών. Η ζωή δίχως τ' όνειρο δεν υφίσταται. Να στο πω αλλιώς. Η φαντασία είναι ο πρόλογος, αν θέλεις, της ζωής. Είναι το θεμέλιο. Εκεί που πατάς και στερεώνεις στο οικοδόμημα σου. Και ξέρεις πολύ καλά πως δίχως θεμέλια το κατασκεύασμα θα γκρεμιστεί. Eίναι οι πέτρες που με μαθηματική ακρίβεια τοποθετείς για να στηρίξεις το οικοδόμημα του εαυτού σου. Πέτρες όμως με ψυχή. Οπότε και η ποιότητα της πέτρας, της άμμου, του τσιμέντου που θα στηριχτεί το σπίτι σου θα παίξουν καταλυτικό ρόλο. Γιατί εκεί θα στηριχθεί η αρχιτεκτονική της ευτυχίας ή της δυστυχίας σου. Η σάρκα υπάρχει για να χωρίζει, για να διασπά. Το όνειρο σαν ακούραστος τίμιος εργάτης προσπαθεί να ενώσει, να συνθέσει, να ενοποιήσει το «είναι» σου. Η ανεκπαίδευτη ανώριμη σάρκα χωρίζει ό,τι το όραμα συνθέτει. Υποταγή λοιπόν στ' όνειρο.
Μου αρέσει να περπατώ τη νύχτα.
Οι λαμπτήρες δεν εκπέμπουν φως, μα μονάχα θερμότητα. Είναι θελκτικό όμως να περπατώ στο ψυχρό (εκεί που δε διεισδύει η θερμότητα) για να συνθέτω και πάλι από την αρχή τα διαιρεμένα κομμάτια της ψυχής και της σάρκας μου. Δεν θέλω θερμότητα, θέλω φως, ακέραιο. Μου αρέσει να περπατώ τη νύχτα τότε που οι σκιές με ξεπερνούν, μου δείχνουν αλήθεια και με καθοδηγούν. Μια αλήθεια μεγαλύτερη από το ύψος μου.
