Κακοειπωμένο
20/07/2019
Τίποτα δεν είναι πιο πραγματικό απ' το τίποτα
Δημόκριτος
Δεν ακούγεται τίποτα. Σχεδόν τίποτα, λέω. Κι όμως τα αυτιά μου είναι στη θέση τους. Είμαι σχεδόν σίγουρος πως τα αυτιά μου ακούνε. Εγώ εδώ ακούω τη σιωπή.
Λέω, εγώ εδώ ίσα που βλέπω. Μόλις πριν ένα τέταρτο κάποιος σκότωσε το φως. Ύστερα τίποτα. Δε βλέπω. Ή τουλάχιστον νομίζω πως βλέπω ένα αερόστατο να υψώνεται σε κίτρινο ουρανό.
Τα καταφέρνω να ξεχνώ.
Α, μεγάλη δουλειά!
Τι όμως; Ας πούμε ξέχασα πως ήταν όταν άκουγα τα πάντα και μάλιστα δυνατά, σχεδόν εκκωφαντικά. Ύστερα;
Ύστερα συνέχισα να περπατώ. Ναι συνέχισα. Αυτό το μπορούσα τότε. Τι λέω, ακόμη τώρα το μπορώ. Ναι. Δύσπιστος ωστόσο. Λες και έχει σημασία: Αν τριποδίζεις αφού έχεις μόνο δύο πόδια.
Λες και έχει την
παραμικρή σημασία; Αν πετάς αφού δεν έχεις φτερά; Ποτέ δεν είχες.
Λες να έχει σημασία για κάποιον; Ή τι;
Ξέχασα κάτι; Ναι ίσως ξέχασα.
Ξέχασα τι πάει να πει σημασία.
