Η παλάμη
05/07/2019
Η σωστική παλάμη-σχεδία υγρή με βάλσαμα παλεύει στο κορμί με τις κηλίδες, να το μαλακώσει να μη βογκάει. Φτάνει για σήμερα, κάθε βογκητό μια σταλιά ζωής που χάνεται, δεν αντέχει η ακοή, η αφή φοβάται μη φανεί απάνθρωπη και δει ρίγος διάφανο να το διαπερνά και τη γεωγραφία των μελανών ποταμιών να κινείται να πάρει δρόμο προς τις εκβολές. Η παλάμη-σχεδία ανεβαίνει στις ήρεμες πλαγιές με το εξόγκωμα. Το λυπάται. Άλλοτε ούτε που το άγγιζε αυτό το σώμα που τη γη ήξερε να παλεύει σκύψιμο, σκάψιμο. Ανεβαίνει η παλάμη να βρεθεί στους λόφους της ωμοπλάτης, να γλιστρήσει στο λαιμό που άδικα στηρίζει κεφάλι τρεμάμενο- πάει να πάρει δρόμο, όλα δείχνουν να έχουν λύσει τους κάβους αλλά το σώμα δεν ακολουθεί ακόμα.
