Ο ανακριτής κι η δακτυλογράφος

το τραπέζι ανάκρισης είναι μακρύ, σε σχήμα φέρετρου. εγώ από την μία, ο ανακριτής από την άλλη. κάπου στην μέση η ωραία δακτυλογράφος.

συνεχώς ρωτάει. έχω ιδρώσει. στο γκρίζο δωμάτιο υπάρχει ένας λερωμένος φεγγίτης και ένας ενοχλητικός προβολέας. επάνω μου κατευθείαν. μάτι κίτρινο, ερευνητικό.

ο ανακριτής έχει την εικόνα ενός ανθρώπου χωρίς κεφάλι. όλος κι όλος, ένα αντρικό μπούστο με μπλε κουστούμι, κρεμ πουκάμισο και κεραμιδί γραβάτα. κι όμως μιλάει. η φωνή.

η ωραία δακτυλογράφος  με τα μεγάλα στήθη έχει κεφαλή υπερμεγέθους πουλιού. με το κόκκινο ράμφος της κτυπάει τα πλήκτρα της  remigton νευρικά. όλα μου φαίνονται φυσιολογικά.

ο ανακριτής φοράει λευκά γάντια και κινεί τα χέρια του σαν ταχυδακτυλουργός. η ωραία δακτυλογράφος φοράει ένα μακρύ, λαμπερό κολιέ που χώνεται στη σχισμή των μαστών της.

οι άντρες στην έξοδο έχουν κεφάλια αλόγων και ψηλά, γεροδεμένα σώματα σε καφέ κουστούμια. τα περίστροφα στις τσέπες τους είναι ορατά. τα χαϊδεύουν με χοντρά δάκτυλα.

έξω φυσάει. κίτρινη σκόνη μαζεύεται στο καπέλο μου.

ο οδηγός του ταξί έχει κεφάλι ελέφαντα. θέλω να χαϊδέψω τα βελούδινα αυτιά του.

εκείνο που με παραξενεύει, αλλά με παρηγορεί, είναι ο αδέσποτος σκύλος με το ανθρώπινο κεφάλι.

η μητέρα με υποδέχεται, ενώ τα θλιμμένα μάτια στο αγελαδίσιο κεφάλι της τρέχουν δάκρυα.

εκείνο που με τρομάζει, είναι το κορίτσι με τα μπλε μαλλιά που θέλει να με αγκαλιάσει με το οκτάποδο σώμα τoυ

και το άλλο βέβαια πολύ περισσότερο. όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη. δεν λέγεται. είναι μία άλλη ιστορία που θα φανεί απίστευτη.

δεν το χωράει ο καθρέφτης. μόνο το στόμα, κάτι σαν στόμα.