Συγνώμη

         σας ζητώ,

                  σύντροφε Καστρόφ,

από τα βάθη

            της ψυχής,

που μέρος

            των στροφών μου

                      στο Παρίσι

σε συλλογή ποιητική

                  θα σπαταλήσω.

Για φανταστείτε:

             μπαίνει

                    στη σάλα η καλλονή,

με γούνα και με χάντρες

             φορτωμένη.

Κι εγώ

             αποφάσισα

                         να πω σε αυτή την καλλονή:

- να έκανα καλά

                  ή όχι;

Σύντροφος είμαι,

               απ’ τη Ρωσία,

στη χώρα μου πασίγνωστος είμαι εγώ,

και έχω δει

                πιο όμορφα κορίτσια,

έχω δει

                  πιο λυγερά κορίτσια.

Και τα κορίτσια

                  αγαπούν τους ποιητές.

Κι ακόμα είμαι έξυπνος

                  και φωνακλάς,

και αποσπώ την προσοχή

-και μόνο

                  να μ’ ακούσεις συμφωνείς.

Σε ανάξια

             πράγματα

                    δεν με πιάνεις

με πρόσκαιρα

                   συναισθήματα.

Είμαι

                   αιώνια

                              πληγωμένος από έρωτα

-μόλις που σέρνομαι.

Ο έρωτάς μου

                    γάμους δεν χρειάζεται:

παύει να μ’ αγαπάει,

                     εξαφανίζομαι.

Σύντροφε, εγώ

                     εντελώς το φτύνω

                                το στεφάνι.

Να μπω στις λεπτομέρειες,

αφήστε τα τ’ αστεία,

κι εγώ ομορφιά μου,

                      είκοσι δεν είμαι

αλλά τριάντα...

                       και κάτι.

Κι ο έρωτας

                       δεν φουντώνει

                                          εντυπωσιακά,

ούτε

                       σε καίει στα κάρβουνα,

αλλά

                       σηκώνει και βουνά στα στήθια

και

                       πάνω από την αφάνα των μαλλιών.

Έρωτας

                     σημαίνει:

                                    στο βάθος της αυλής

να κυνηγάς

                        κουρούνες ως το βράδυ,

και με λαμπρό τσεκούρι,

                         κούτσουρα να σκίζεις,

παίζοντας

                         με

                               τη δύναμή του.

Έρωτας

                         είναι τα ξεσχισμένα

                                    από την αϋπνία

                                            σεντόνια,

και ορμώντας έξω από αυτά                   

                         ζηλεύω τον Κοπέρνικο,[1]

αυτόν

                          κι όχι τον άντρα της Μαρίας Ιβάνοφ[2]

αυτόν

                           θεωρώ

                                       αντίπαλό μου.

Ο έρωτας

                           για μας

                                      δεν είν’ παράδεισος,

ο έρωτας

                            ο δικός μας

                                       θορυβεί,

βάζοντας πάλι

                        σε λειτουργία

της καρδιάς

                        τον παγωμένο κινητήρα.

Εσείς

                        εκεί στη Μόσχα

                                          μου κόψατε το νήμα.

Τα χρόνια

                        δημιουργούν απόσταση.

Πώς θα μπορούσα

                         εγώ να διευκρινίσω

                                            ετούτη την κατάσταση;

Στη γη

                         φώτα μέχρι τον ουρανό...

Στον καταγάλανο ουρανό

                          αστέρια

                                     μέχρι την κόλαση.

Και εάν δεν ήμουν

                            ποιητής,

ίσως

                            γινόμουν

                                          αστρονόμος.

Αχός ανεβαίνει στην πλατεία

οι άμαξες περνούν,

βαδίζω

                             γράφοντας στιχάκια

                                            στο καρνέ.

Γρήγορα τρέχουν

                              τ’ αυτοκίνητα

                                            στον δρόμο,

μα δε με ρίχνουν καταγής.

Αντιλαμβάνονται

                              είναι ξύπνια:

Ο άνθρωπος

                               είναι σε έκσταση.

Σωρός οράματα

                                και ιδέες

γεμάτος

                                μέχρι την κορφή.

Εδώ κι οι αρκούδες

                                 θα μπορούσανε

να βγάλουνε φτερά.

Κι εδώ

                                  σε κάποια

                                                   φτηνιάρικη τραπεζαρία,

 

όταν

                                  αυτό μαγειρευτεί εντελώς,

από το λαρύγγι

                                 στ’ αστέρια

                                                  αναδύεται ο λόγος

σαν χρυσογέννητος κομήτης.

Απλώνοντας

                                 την ουρά του

                                                   στο ένα τρίτο του ουρανού,[3]

λάμπει

                          και φλέγεται το φάσμα του,

για να παρατηρούν τ’ αστέρια

                          οι δύο εραστές

απ’ το δικό τους

                           κιόσκι

                                                 με τις πασχαλιές.

Για να σηκώσει,

                            να οδηγήσει,

                                                 να προσελκύσει,

τα όσα η όραση παραμέρισε.

Και για να κόψει τα κεφάλια

                             των εχθρών

                                     από τους ώμους

με της ουράς

                             το λαμπερό σπαθί.

Εγώ

                             μέχρι τον τελευταίο χτύπο της καρδιάς,

σαν σε ραντεβού,

                              περιμένοντας,

αφουγκράζομαι:

                               ο έρωτας ο απλός,

 ο ανθρώπινος

                               θα κραυγάσει.

Τυφώνας,

                                πυρκαγιά

                                               νερό

περικυκλώνομαι από μουρμουρητά.

Ποιος

                                 μπορεί να τ’ αντιμετωπίσει!

Μπορείτε;

                                  Δοκιμάστε...

(1928)

 

Απόδοση: Ελένη Κατσιώλη

 

Ο Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς Μαγιακόφσκι γεννήθηκε στην πόλη Βαγκντάτι της περιφέρειας Κουτάισκαγια το 1893 και αυτοκτόνησε το 1930 στη Μόσχα. Ποιητής της σοβιετικής Ρωσίας του 20ου αιώνα με παγκόσμια εμβέλεια. Είναι εκπρόσωπος του φουτουρισμού. Εκτός από ποιήματα έγραφε θεατρικά, σκηνοθετούσε έργα και ζωγράφιζε αφίσες και άλλα χρήσιμα για τον αγώνα. Ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο, τη σκηνοθεσία και την έκδοση περιοδικών όπως το ΛΕΦ. Παρέμεινε στρατευμένος μέχρι τον θάνατό του.

Το ποίημα ως επιστολή είναι ένα είδος αρκετά συνηθισμένο στη Ρωσία, έγινε όμως δημοφιλές κατά την Αργυρή περίοδο της ποίησης. Τέτοια ποιήματα έχει γράψει και ο Γεσένιν.

Το 1928 ο Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι βρισκόταν στη Γαλλία ως διαπιστευμένος δημοσιογράφος. Είχε οριστεί συντάκτης της εφημερίδας «Κομσομόλσκαγια Πράβντα» από τον Ταράς Καστρόφ στον οποίο έστελνε ειδήσεις για τη ζωή και την πολιτική στο εξωτερικό. Μετά από δύο μήνες έστειλε στον φίλο του Ταράς το ποίημα που ακολουθεί. Αιτία γι’ αυτό στάθηκε η γνωριμία του με τη Ρωσίδα αστή πρόσφυγα Τατιάνα Γιάκοβλεβα την οποία ερωτεύτηκε. 

 

 

---

[1] Νικόλαος Κοπέρνικος (1473-1543), γεννήθηκε στην Πρωσία, επικράτεια της σημερινής Πολωνίας,  αστρονόμος που έθεσε τη θεωρία για το ηλιοκεντρικό σύστημα.

[2] Έκφραση για έναν καθημερινό άνθρωπο.

[3] Αναφορά στο μέγεθος της Ρωσίας.