o Koς Τσαρούχης
22/08/2018
Ο Κύριος Τσαρούχης - όπως θα τον έλεγε καθείς όσο ζούσε, αλλά όχι αφότου πέθανε, κι ωστόσο δεν λένε πως οι μεγάλοι δεν πεθαίνουν ποτέ; - είχε, το λοιπόν, μια σύντομη περιπέτεια με το σουρεαλισμό πριν τον γνωρίσει καλά καλά και πριν επισκεφτεί το Παρίσι, το 1935 - τότε ακριβώς που ο Ανδρέας Εμπειρίκος είχε κάνει την τολμηρή εκείνη ομιλία του στο ανίδεο αθηναϊκό κοινό για τον σουρεαλισμό. Κάτι αντίστοιχο επιχείρησε με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία το 1948 ο Μάνος Χατζιδάκις μιλώντας για το ρεμπέτικο εγκωμιάζοντάς το, απευθυνόμενος πάλι σ' ένα κοινό με αρνητικές διαθέσεις.
Ο Τσαρούχης δεν γνώρισε ποτέ πολύ σουρεαλισμό. 'Ηταν πολύ μικρή η επαφή του - καθώς λέει ο ίδιος - και με αυτόν και με τους σουρεαλιστές. Αυτός όμως ο λίγος σουρεαλισμός - στην εκπαίδευσή του δεν τον εμπόδισε να γράψει τότε για μια λιτανεία κατά της γρίπης καθώς και για ένα εργοστάσιο κουλουριών που διελύθη όταν χιόνισε. Είναι ολοφάνερο πως τότε αυτός ο αστός από τον Πειραιά που στην συνέχεια της καριέρας του ουδόλως ακολούθησε το σουρεαλισμό γύρευε να μας σκανδαλίσει. Ευτυχώς ή δυστυχώς ο κύριος - ή όχι - Τσαρούχης δεν έγινε ποιητής ούτε σουρεαλιστής, αλλά από ''δειλίαν'' εδήλωσε ζωγράφος.
Ο κύριος Τσαρούχης - έτσι όπως το λέω: κύριος - εμφανίζεται στα όνειρά μου ντυμένος στο χακί και επιβαίνων ''στίλβοντος ποδηλάτου'' και μου προτείνει ένα αντίδωρο πάνω στο μυστρί που κρατάει για να χτίσει την πόλη των δικών του ονείρων, αφού όπως έλεγε εκείνος ''μόνο το όνειρο δίνει σημασία σ' ότι δεν έχει τόση πολύ''... κι ο άνεμος με συνέλαβε να φτιάχνω την χωρίστρα μου στη μέση και μου την χάλασε ο ζηλιάρης και ο Τσαρούχης τον αποτύπωσε σε σχέδιό του και του το αφιέρωσε αντί να το αφιερώσει σ' εμένα.
