Είμαστε ακόμα στο Χειμώνα – αρχές άνοιξης…

Κι είμαστε στο καφενείο του Λουκά, όπου ο Μίκης ο Θεοδωράκης μας διηγείται τις περιπέτειές του:          

Ο Ισίδωρος Βασιλείου μπαίνει στην σκηνή, στην σαλονοτραπεζαρία στον πύργο της Ασπασίας Μάνου, μισό – πεθεράς του Μίκη,  στην Εκάλη,,,

Ο Ι. Β  συνοδεύεται από τα δύο σκυλάκια, τον Άλεξ και την Μπέτυ, ενώ κρατάει ένα δίσκο με την καρυδόπιτα που έχει φτιάξει η κυρά Αμαλία – με τα χεράκια της…

Αφού αφήνει τον δίσκο με το επιδόρπιο στη μέση του μακρόστενου δρύινου τραπεζίου, κάνει μια υπόκλιση και κάθεται σιωπηλός δίπλα στην κυρά Ασπασία – κι απέναντι στη Δάφνη…

Ο Άλεξ – φανερά φοβισμένος – κουλουριάζεται στα πόδια του Μίκη, ενώ η Μπέτυ αράζει δίπλα από τη Δάφνη…

Ύστερα, η Ασπασία σηκώνεται κι αρχίζει την αγόρευση:

«Ας αφήσουμε, αγαπητά μου παιδιά, τα παιδιαρίσματα, κι ας μιλήσουμε πιο σοβαρά…»

Για να συνεχίσει:

«Σας κάλεσα εδώ σήμερα για να σας ανακοινώσω τις αποφάσεις μου…»

…

Ξαναγυρνάμε στο καφενείο…

Ο Εμμανουήλ ρωτάει:

«Και τι είδους αποφάσεις σας ανακοίνωσε η μαμά της Δάφνης;»

Ο ανανήψας Θεοδωράκης ανάβει ένα τσιγάρο κι απαντάει στον Εμμανουήλ, καπνίζοντας ταυτόχρονα:

«Αποφάσισε να μου δώσει προίκα τον πύργο στην  Εκάλη – αρκεί να νυμφευφθώ τη Δάφνη – και στον μαλάκα τον Αγησίλαο, κάτι στρέμματα στο νομό Κορινθίας – αρκεί να συνεργαστεί με το Μαλάκα, τον ινδονήσιο, και με μια κινέζικη εταιρία real estate αντιπρόσωπος της οποίας είναι ο Μαλάκα!

Γιατί αποφάσισε να πάει να μείνει με το μαλάκα τον μπάρμπα – Ισίδωρο, τον ψευτό – εφοπλιστή του κου, στο Λονδίνο …»

Ο Μίκης σηκώνεται και συνεχίζει, φωνάζοντας αγανακτισμένος, το φλογερό λογύδριο του       

«Ποια; Η κυρά Ασπασία!

…

Που σαν άκουγε και Κίνα, και Μάο Τσε Τουνγκ κι ερυθρούς Χμερ, έβγαζε φλύκταινες!!

…

Και που χε κλειδωμένη δυο μέρες στο δωμάτιο της τη μαλάκω τη Ράνια*  –  το 1997 –   επειδή φώναξε σ’ ένα οικογενειακό τραπέζι: Κούβα – Σαντάμ – Καμπότζη – Βιετνάμ!!!

…

Και που τώρα κατηγορεί το π….η τον Τσίπρα, που έχει γίνει πολύ φιλοαμερικάνος, και ψάχνεται με Ανταρσύα κι Αντι – ιμπεριαλιστική Συμμαχία!!!!

…

Ενώ έχει ακόμα στο δωμάτιο της κρεμασμένη τη φωτογραφία του Κοκού!!!!!»

…

Και κραυγάζοντας, αγανακτισμένος- κι ανοίγοντας τα χέρια:

«Γύρνα ξανά στην παλιά σου φωλιά, Βασιλιαααααά!!!!!!»

Κάπου εκεί σταματάει το παραληρηματικό ξέσπασμα,  και ο Μίκης ξανακάθεται στην καρέκλα του, αφού σβήνει το τσιγάρο του στο πεζοδρόμιο…

Η φωνή της λογικής ακούγεται ύστερα από λίγο…

Πάνος Εμμανουήλ:

«Και τι κάνατε;»

Η Ερώτηση του Εμμανουήλ ξανά – ενεργοποίησε το Μίκη, ο οποίος ξανασηκώθηκε κι άρχισε νέο παραληρηματικό λογύδριο:

«Αρνηθήκαμε, βέβαια!»

Κι ύστερα, ωρυόμενος, προς τον Εμμανουήλ:

«Πες μου τι να το κάνω το κωλόσπιτο στην Εκάλη; 

…

Έναν ακόμα ΕΝΦΙΑ;

…

Και νέοι φόροι!

…

Και πως θα βγαίνουμε, ε;

Και ξανακάθεται…

Αλλά φωνή της λογικής είναι επίμονη:

«Κι ο Αγησίλαος;»

Ρωτάει ο Εμμανουήλ…

Ο Θεοδωράκης ξανά – ανάβει τσιγάρο κι απαντάει, ήρεμα:

«Κι αυτός αρνήθηκε…»

Και:

«Και τι να τα κάνει τα κωλοστρέμματα;»

Και:

«Που είναι – πια –  και δασική έκταση;»

Και – ξανασηκώνεται:

«Που μπορεί να καούν, ανά πάσα στιγμή – γ..ώ τα πεύκα μου, γ..ώ, από Άγγλους – Γάλλους – Πορτογάλους – Ρώσους –Κινέζους κι Αμερικάνους/Γερμανούς;»

Και – ξανά – ωρύεται:

«Κι απ’ των ταγμάτων ασφαλείας τα παιδιά – χέρι – χέρι με τους Άγγλους  και με τα παιδιά της Χι;

…

Και τον ήξερε από εχθές, το μαλάκα τον Μαλάκα;»

Ο Μίκης Θεοδωράκης ξανά – κάθεται, κι εγώ παίρνω την σκυτάλη από τη φωνή της λογικής:

«Κι αυτά που μας έλεγες για βιασμούς και βασανισμούς, Μίκη;»

Ο Μίκης με κοίταξε, αλλά προτού μου απαντήσει, ακούστηκε μια γνώριμη στομφώδης φωνή:

«Συυύντρρροφοι!  Συυύντρρροφοι!! Πιάσανε το Γιάννη τον Αποστολάτο!!!»

Και:

«Για σεξουαλική παρενόχλησηηηη!!!!»

Η γνώριμη φωνή ήταν του Βάκη του Δάσκαλου – κατά κόσμο: Βαγγέλη Κασάπη. Κι ο Γιάννης Αποστολάτος είναι β’ ξάδερφος του!

Η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο περίπλοκη…

*Γνωρίσαμε τη Δάφνη – Νταίζη Αρχοντοπούλου, το 1997, ως Ράνια Ζαχαριάδη – μας έλεγε ψέματα! Εγώ κι ο Παναγιώτης ο Εμμανουήλ μάθαμε το πραγματικό της όνομα προτού το μάθει ο Μίκης – ο τότε γκόμενος της, αφού τώρα είναι – απλά – ο σοφέρ της…

 Έχουνε περάσει δυο