Ένα άτιτλο ποίημα του Μιχαήλ Λέρμοντοφ
19/07/2018
Βγαίνω μόνος στον δρόμο.
Στην ομίχλη το λιθόστρωτο λάμπει.
Ήσυχη νύχτα. Η ερημιά προσεκτικά τον Θεό ακούει
και το ’να αστέρι μιλάει στο άλλο.
Στον ουρανό υπέροχα και γιορτινά!
Κοιμάται η γη στο λαμπερό γαλάζιο...
Γιατί πονάω τόσο και είναι τόσο δύσκολο;
Σαν τι να περιμένω; Ποιος λόγος να λυπάμαι;
Τίποτε πια εγώ δεν περιμένω απ’ τη ζωή,
μα ούτε για το παρελθόν δεν μετανιώνω.
Για ελευθερία ψάχνω και ηρεμία!
Θα ήθελα να ξεχαστώ και ν’ αποκοιμηθώ!
Αλλ’ όχι του τάφου τον κρύο ύπνο...
Θα ’θελα αιώνια έτσι να κοιμηθώ,
που να κρατάει η ζωή στο στήθος
με ήρεμη αναπνοή,
κι ευχάριστα ν’ ακούω νύχτα μέρα
γλυκιά φωνή να τραγουδάει την αγάπη,
και πάνω μου να πρασινίζει πάντα,
να σκύβει, να θροΐζει η σκούρα δρυς.
Ο ποιητής Μιχαήλ Γιούρεβιτς Λέρμοντοφ γεννήθηκε στη Μόσχα το 1814 και πέθανε στο Πιτιγκόρσκ[1] το 1841. Στο έργο του ενυπάρχουν ο πολιτικός και ο φιλοσοφικός λόγος. Η ποίησή του σηματοδότησε μια νέα άνθηση στη ρωσική λογοτεχνία και είχε μεγάλη επιρροή στους Ρώσους συγγραφείς και ποιητές του 19ου και 20ου αιώνα. Από τα έργα του εμπνεύστηκαν ζωγράφοι, συνθέτες, άνθρωποι του θεάτρου και του κινηματογράφου. Πολλά από τα ποιήματά του έγιναν δημοφιλή τραγούδια. Το ποίημα γράφτηκε τέλος Μαΐου, αρχές Ιουνίου 1841.
Απόδοση: Ελένη Κατσιώλη
[1] Λουτρόπολη στην περιοχή της Σταυρούπολης, 1576 χιλ. νοτίως της Μόσχας.
