Ο χορός των 21
12/07/2018
Είκοσι ένας ηγέτες ισάριθμων χωρών συμμετέχουν σε μια διάσκεψη στον 21ο όροφο ενός κτιρίου στις Βρυξέλλες.
Εν μέσω αντεγκλίσεων και έντονων διαφωνιών εμφανίζεται το φεγγάρι στο κέντρο του τραπεζιού τους. Σωπαίνουν. Το κοιτούν εκστατικοί. Μοιάζει σαν να ξέχασαν το κλίμα που επικρατούσε μεταξύ τους προηγουμένως. Είναι άνθρωποι που δεν έχουν ξανασχοληθεί με φεγγάρια. Ή τα έχουν αφήσει πίσω τους σε μια άλλη ζωή. Σε μια άλλη κατάσταση από αυτή που ζουν τώρα.
Ξαφνικά πετάγεται όρθιος σαν ελατήριο ο ηγέτης της Ζεολάνδης και αρχίζει να απαγγέλει ένα ποίημα του Λόρκα για το φεγγάρι. Όλοι ακούν με έντονο ενδιαφέρον, έτσι που κανείς δεν τολμά να τον επαναφέρει στην τάξη.
Είναι φανερό πλέον πως η τάξη έχει διασαλευτεί. Ένας θέλει να πάρει αέρα και κάνει κάτι που απαγορεύεται. Ανοίγει ένα παράθυρο, κάθεται μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο και εισπνέει τον αέρα της νύχτας και ξαφνικά πριν προλάβουν οι άλλοι να βγάλουν κιχ, ανεβαίνει στο περβάζι και πηδάει στο κενό. Συνωστίζονται οι υπόλοιποι στο ανοιχτό παράθυρο. Κοιτούν λες και υπάρχει καμιά περίπτωση να διακρίνουν το σημείο που έπεσε το σώμα του συντρόφου τους ηγέτη.
Ύστερα πάνω στον συνωστισμό και πριν προλάβουν να γυρίσουν στις καρέκλες τους γύρω από το τραπέζι - κάτι που τώρα πια είναι απολύτως μάταιο, αφού ως φαίνεται δεν θα μπορέσουν να πάρουν καμιά απόφαση για τα θέματα που τους απασχολούν - χάνουν δύο ακόμα από τους συναδέλφους τους. Πέφτουν κι αυτοί στο κενό, άγνωστο από ποια αιτία οδηγημένοι. Μια στοίβα χαρτιών που βρίσκεται στο τραπέζι την αρπάζει ένας από τους ηγέτες και βουτά στο κενό μαζί της.
Πάλι πλησιάζουν στο παράθυρο και κοιτούν. Πρόκειται για το πιο παράλογο θέαμα που έχουν ποτέ έχουν αντικρίσει. Όλες οι αποφάσεις τους, σκληρές για τον περισσότερο κόσμο στις χώρες τους, χορεύουν σαν φύλλα που έχουν φτερά προσπαθώντας να προσγειωθούν ομαλά στο έδαφος και να διασωθούν. Αλλά αυτό δεν πρόκειται βέβαια να συμβεί.
Όλα έχουν τιναχθεί στον αέρα. Η Ένωση των είκοσι ένα πιο δημοκρατικών, πιο φιλελεύθερων, πιο ισχυρών χωρών ολόκληρης της ηπείρου πρέπει να σκεφτεί σοβαρά τι πρέπει να πράξει. Οι εναπομείναντες είναι περισσότεροι από τους αυτόχειρες, αλλά δεν μπορούν πλέον να υπάρξουν και να παραμείνουν στην θέση τους. Έτσι βγάζουν την αμπούλα με το υδροκυάνιο, με την οποία ήταν όλοι τους εφοδιασμένοι για την περίπτωση υψίστης ανάγκης, την βάζουν κάτω από την γλώσσα τους και πηδούν στο κενό.
Η Ένωση των είκοσι ένα δεν υπάρχει πια.
