Ακολουθώντας  τα ήρεμα βήματα του αποχαιρετισμού γινόμαστε όμηροι ενός διλήμματος: Με δυο λέξεις βορά στον άνεμο επισφραγίζεις την οφειλόμενη ευγνωμοσύνη προς τις υπηρεσίες που σου πρόσφερε απλόχερα το ελληνικό καλοκαίρι; Ή αφήνεις την μεγαλοψυχία που ξεχειλίζει στα στενά όρια  μιας ευαίσθητης καρδιάς να πάρει λίγες βαθιές ανάσες έως ότου  αναφλεγεί σκορπώντας παντού τα κομμάτια της συναισθηματικής ωριμότητας; Δεν είναι και τόσο βασανιστική  αυτή η   σκέψη, που κάποτε θα ήθελε να μεταμορφωθεί σε μια απόφαση με όλους εμάς γύρω της να στροβιλιζόμαστε σε ένα χαρούμενο χορό.Κάποιες στιγμές μας συνεπήρε με το ανάλαφρο υδάτινο προσκεφάλι που πρόσφερε στις θαλασσινές εξορμήσεις.Ένα βουητό στη χαμηλή κλίμακα του ήχου,σαν μια θεότητα της θάλασσας που πλέει ενάντια στη βαρύτητα βοηθώντας το σώμα να ξεμακρύνει με ελάχιστες κινήσεις.Οι απλωτές των χεριών σαν τα κουπιά, που δεν κουράζονται να βυθίζονται  στο νερό, δίνοντας στο σκάφος φτερά για να πετά.Τα δυο  χέρια εναλλάσσονται διασχίζοντας με τον πιο εντατικό ρυθμό την θάλασσα των αναμνήσεων. Δεν κινδυνεύεις να απομακρυνθείς από κάποιο ορατό σημείο.Ούτε τα κύματα πρόκειται να εισβάλλουν στην καμπίνα των αεροστεγώς κλεισμένων αναμνήσεων. Κολυμπάμε  με τα μάτια καθαρά  γιατί  το φως,  από ένα περίεργο παιχνίδι της φύσης, προσδίδει σε όλα τα κτίσματα κατά μήκος της ακτογραμμής. το χρώμα που τόσο βαθιά έχουν κρυμμένο στη ψυχή τους.Διορθώνεται η όραση.Απομακρύνονται οι θολές γραμμές μόλις η σκέψη πιασμένη από ένα γάντζο τραβιέται προς τους χαμηλούς βράχους και έπειτα χάνεται στις φυλλωσιές.Ξεπροβάλλουν γνωστές και βαθιά στη συνείδηση φυλαγμένες εικόνες.Η κούραση της κολύμβησης δεν οδηγεί στο ξεθώριασμά τους.Απεναντίας το, παλλόμενο από την άσκηση, σώμα βρίσκει το κουράγιο-ικανοποιημένο από  το θέαμα-ν΄αναγνωρίσει πως κάθε τι φυσικό μπόρεσε ν΄αναπτυχθεί ανεπηρέαστο από  την όποια απόπειρα κακοποίησης.Εκείνη την στιγμή εάν μπορούσε το σώμα θα στεκόταν στην πιο κοντινή τσιμεντένια προβλήτα και έτσι γυρτό θα έκανε μια αθόρυβη υπόκλιση ευγνωμοσύνης. Στα ίχνη εκείνων των στιγμών,που στο παρελθόν μετουσιώθηκαν σε τόσο αλησμόνητες εκπλήξεις,είμαστε υποχρεωμένοι να κρατήσουμε την αναπνοή σταθερή σε πείσμα των ενοχλητικών κυμάτων.Η γεύση της αλμύρας στρώνει το λιτό τραπέζι για να γευματίσουν δύο στόματα:το κορίτσι και το αγόρι.Πάνω στη στιγμή όπου κολλάνε απαλά  με  εκστατική διστακτικότητα τα χείλη τους.Έτσι μαθαίνουν το φιλί.Με την διακριτική ώθηση του ανέμου που αφαιρεί από το ζευγάρι την επιθετικότητα της βεβιασμένης πράξης.Αυτή,και μόνο αυτή,την μεθυστική αίσθηση χαράς του άγουρου νεαρού που περιμένει το φιλί υπομονετικά,αναπόλησα και πάλι φέτος κολυμπώντας από την μια παραλία στην άλλη…