Αλλάζοντας ονόματα: Δ Μέρος

Πολιτικό-ιδεολογικός στροβιλισμός στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες

Μέρος Δ’: πρώην Σοβιετική Ένωση

 

Μολδαβία

Οι κομμουνιστές της Μολδαβίας πρωτοτύπησαν. Δεν άλλαξαν τ’ όνομα τους (ακριβέστερα, το άλλαξαν μονάχα για 4 χρόνια – σε «Μέτωπο λαϊκών πατριωτικών δυνάμεων»), αλλά άλλαξαν την ιδεολογία τους, αν και ούτε την ιδεολογία τους άλλαξαν αφού δεν είχαν και καμία. Το ΚΚ Μολδαβίας έχει γίνει ένα φιλοευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό (αν και κάποιοι το χαρακτηρίζουν κεντρώο – κεντροδεξιό) κόμμα, το οποίο επιμένει να ονομάζεται κομμουνιστικό. Η επιμονή του αυτή ανταμείφθηκε πάντως, αφού εξακολουθεί να βρίσκεται στην εξουσία. Και είναι το μοναδικό ΚΚ, το κόμμα των κομμουνιστών της Μολδαβίας, που έχει καταφέρει κάτι τέτοιο. Μπορεί και στις άλλες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ να κυβερνούν τα ίδια πρόσωπα, αλλά κυβερνούν με άλλο όνομα – όχι ως κομμουνιστές δηλαδή.

dmeros1

Αηδιασμένοι με το θράσος των πρώην συντρόφων τους, οι ελάχιστοι αριστεροί της Μολδαβίας συγκρότησαν την «Λαϊκή Αντίσταση» και συνεργάζονται με το ΚΚΕ. Άρα, οι πραγματικοί κομμουνιστές της Μολδαβίας δεν ονομάζονται κομμουνιστές, αλλά ονομάζονται (κομμουνιστές) οι πρώην κομμουνιστές, οι οποίοι έχουν γίνει σοσιαλδημοκράτες. Καλή φάση!   

Λευκορωσία: η χώρα των ανεξάρτητων

Ο Αλεξάντερ Λουκασένκο έχει ξεχάσει από πότε κυβερνάει την Λευκορωσία. Αν και το 1990 εξελέγη αντιπρόσωπος του Ανωτάτου Σοβιέτ της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Λευκορωσίας, έπρεπε να περιμένει μέχρι τον Ιούλιο 1994, και τις πρώτες προεδρικές εκλογές που διεξήχθηκαν στην χώρα, η οποία είχε αλλάξει – στο μεταξύ – όνομα, για να αναδειχθεί πρόεδρος της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας. Η αναμονή άξιζε τον κόπο, αφού παραμένει πρόεδρος μέχρι σήμερα, γεγονός που τον αναδεικνύει ως τον μακροβιότερο – μακράν – αρχηγό κράτους στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

dmeros2

Αλεξάντερ Λουκασένκο: Ένας λάτρης της Ποπ μουσικής

Αλλά η Λευκορωσία δεν έχει να περηφανεύεται μονάχα για τα κατορθώματα του προέδρου της. Σ’ αυτήν τη χώρα συμβαίνουν κι άλλα θαυμαστά πράγματα.

Οι οικονομικές και κοινωνικές δομές ελάχιστα έχουν αλλάξει στη Λευκορωσία μετά την πτώση του «κομμουνισμού». Οι περισσότερες επιχειρήσεις, ανήκουν στο κράτος, το οποίο ελέγχει και το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας, αν και κάποιες ιδιωτικές επιχειρήσεις υπάρχουν. Όσο για το τραπεζικό σύστημα, αυτό ελέγχεται πλήρως από την Κεντρική Τράπεζα της Λευκορωσίας, πρόεδρος της οποίας είναι ο ίδιος ο Λουκασένκο. Στο κράτος, δηλαδή στον Λουκασένκο, ανήκει και το 80% των αγροκτημάτων της χώρας.

Το οικονομικό σύστημα της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας, όμως, δεν ονομάζεται πλέον κομμουνισμός ή σοσιαλισμός, αλλά «σοσιαλισμός της αγοράς». Πρόκειται για κάτι μεταξύ του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού, το οποίο διοικεί ο Λουκασένκο.

Αλλά ούτε οι πρώην κομμουνιστές, που συνεχίζουν να διοικούν τη Λευκορωσία, δεν ονομάζονται πια κομμουνιστές. Ονομάζονται ανεξάρτητοι! Και τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι δεν κατεβαίνουν στις εκλογές με την υποστήριξη κάποιου κόμματος, αλλά ως ανεξάρτητοι υποψήφιοι! Και αφού εκλεγούν, στηρίζουν την Κυβέρνηση του Λουκασένκο, ο οποίος επίσης κατεβαίνει ως ανεξάρτητος! Και έτσι έχουμε το παράδοξο φαινόμενο, το πρώτο κόμμα να παίρνει 5%, όλα τα υπόλοιπα να παίρνουν άλλο τόσο, και οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι να παίρνουν 90%! Και ποιο είναι το πρώτο κόμμα; Όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα το πρώτο κόμμα στη Λευκορωσία! Με 5 ή 6%!

Φοβερά πράγματα συμβαίνουν στη Λευκορωσία. Οι πρώην κομμουνιστές κατάφεραν να κρατήσουν το μαγαζί δίχως να χρειαστεί να φτιάξουν κόμμα, ούτε ν’ αλλάξουν πολλά πράγματα. Το μόνο που άλλαξαν, ουσιαστικά, είναι τα ονόματα: Ο σοσιαλισμός μετονομάσθηκε σε σοσιαλισμό της αγοράς, ενώ οι κομμουνιστές ονομάσθηκαν ανεξάρτητοι. Έτσι κι αλλιώς, ούτε οι κομμουνιστές ήταν κομμουνιστές, ούτε ο σοσιαλισμός ήταν σοσιαλισμός. Στα ονόματα θα κολλάμε τώρα;

Όσο για τους Λευκορώσους αριστερούς, ούτε και γι’ αυτούς άλλαξε τίποτα. Μειοψηφία ήταν και τότε, μειοψηφία είναι και σήμερα. Αν και πρώτο κόμμα….

Αζερμπαϊτζάν

To Αζερμπαϊτζάν κυβερνάει η δυναστεία Αλίεφ: από την δεκαετία του 1960 έως το 2003 κυβερνούσε ο Μπαμπάς Αλίεφ, ο Χαϋντάρ Αλίεφ, που ήταν πρώην πράκτορας της Κα Γκε Μπε και ο τοπικός ηγέτης του ΚΚ. Ύστερά, την σκυτάλη πήρε ο υιός Αλίεφ – ο Ιλχάμ. Η Δύση ονομάζει δημοκρατία το Αζερμπαϊτζάν επειδή κάνει μπίζνες μαζί του. Ούτε λόγος βέβαια για Αριστερά.

dmeros3

Το οικογενειακό δέντρο της δυναστείας Αλίεφ. Στη βάση διακρίνονται οι τρεις υποψήφιοι διάδοχοι. Φαβορί θεωρείται ο Χαϋντάρ τζούνιορ, αλλά εμείς θα προτιμούσαμε ο τίτλος του Μαχαραγιά τουΑζερμπαϊτζάν να πάει στη Λεϊλά Αλίεβα, γιατί όπως λέει η Λίτσα Γιαγκούση: «Κλαίει, κλαίει μια καρδιά/ κλαίει, κλαίει και πονά/ κλαίει, κλαίει  μια καρδιά/ κλαίει, κλαίει για τη Λεϊλά»!

Καζακστάν

dmeros4

Ο Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ είναι ο Σουλτάνος της Δημοκρατίας του Καζακστάν, αν και ξεκίνησε την καριέρα του ως γενικός γραμματέας του ΚΚ της σοβιετικής σοσιαλιστικής δημοκρατίας του Καζακστάν.

Στις εκλογές – παρωδία, που γίνονται κατά καιρούς, συμμετέχει και το ΚΚ Καζακστάν (με τ’ όνομα «Κομμουνιστικό Λαϊκό Κόμμα»), αν και απηυδισμένο από τη συμπεριφορά του πρώην ηγέτη του. Ο Ναζαρμπάγιεφ όμως, όντας μεγαλόψυχος, αφήνει τους πρώην συντρόφους του να παίρνουν 5 ή 6%. Για να μην τον πολύ- πρήζουν. Και για να τον αφήνουν να παίζει το χαβά του.

dmeros5

Το χαβά του, ο πρόεδρος – σουλτάνος Ναζαρμπάγεφ

Γεωργία  

dmeros6

Τι να πούμε γι αυτό το προτεκτοράτο; 1,24% πήρε κάποιο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, ενώ το 60% δεν συμμετέχει στις εκλογές… Πάντως το κόμμα του αμερικανo – σπουδαγμένου Σαακασβίλι έχασε στις προηγούμενες εκλογές από έναν ρωσόφιλο συνασπισμό κομμάτων στον οποίο συμμετείχαν και οι πρώην κομμουνιστές, ως κεντροδεξιοί αυτήν τη φορά

Το Ενωμένο(Ενιαίο) Κομμουνιστικό Κόμμα της Γεωργίας που ιδρύθηκε το 1994 με τη συγχώνευση των κομμάτων Κοινωνία Στάλιν (όπως λέμε, Κοινωνία Συνεχιστών του Καποδίστρια), Γεωργιανό Εργατικό Κομμουνιστικό Κόμμα και Ένωση Κομμουνιστών Γεωργίας, δεν εμφανίζεται πουθενά σήμερα. Στην ιδιαίτερη πατρίδα του πατερούλη η αριστερά έχει εξαφανιστεί. Τυχαίο….

Αρμενία

Εδώ κυβερνάει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, ένα τυπικό μετά- σοβιετικό κόμμα εξουσίας, που αποτελείται κυρίως από ανώτερους κυβερνητικούς αξιωματούχους του παλαιού καθεστώτος, δημόσιους υπάλληλους και διαπλεκόμενους μπίζνεσμαν που εξαρτώνται από την κυβέρνηση. Η Αρμενική Επαναστατική Ομοσπονδία, ένα αριστερό, αν και αντισοβιετικό, εθνικιστικό κόμμα, προερχόμενο από την αρμένικη διασπορά, παίρνει 5,5%, ενώ το Αρμενικό ΚΚ παίρνει μόλις 1,5%, παρακολουθώντας αποσβολωμένο τους πρώην συντρόφους του, του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, να καταφεύγουν, για ξεκάρφωμα προφανώς, στον εθνικισμό.

dmeros7

Το έμβλημα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Αρμενίας. Σας θυμίζει κάτι;

Τουρκμενιστάν

Το Τουρκμενιστάν κυβερνούσε ο Σαπαρμουράτ Νιγιάζοφ από το 1985 (ως γενικός γραμματέας του ΚΚΤ) έως το 2006 (ως δια βίου πρόεδρος της Δημοκρατίας του Τουρκμενιστάν), οπότε και απεβίωσε. Τη θέση του κατέχει τώρα ο Γκουρμπανγκουλί Μπερντί – Μουχαμεντόφ, πρώην υπουργός υγείας και προσωπικός οδοντίατρος (!!!) του Νιγιάζοφ…

dmeros8

Ο πρόεδρος – οδοντίατρος του Τουρκμενιστάν μας επιδεικνύει την άψογη οδοντοστοιχία του. Όμως είχε και «δόντι» , εδώ που τα λέμε, για να φτάσει να γίνει πρόεδρος….

 Όσο για το πρώην ΚΚ, έχει μετονομαστεί σε Δημοκρατικό Κόμμα του Τουρκμενιστάν και έχει πρόεδρο τον οδοντίατρο. Στη χώρα υπάρχουν κι άλλα κόμματα: το κόμμα των συνδικαλιστών, το κόμμα των βιομηχάνων, το κόμμα των γυναικών και το κόμμα των φοιτητών. Παίρνουν όσες έδρες τους επιτρέπει ο οδοντίατρος. Αν κάνουν πως διαμαρτύρονται θα τους ξεδοντιάσει…

Ουζμπεκιστάν

Ο Ισλάμ Καρίμοφ κυβερνάει το Ουζμπεκιστάν από τότε που έγινε γενικός γραμματέας του κομμουνιστικού κόμματος, το 1989. Βέβαια, το Ουζμπεκιστάν δεν είναι πια κομμουνιστικό, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία για τον Καρίμοφ μιας και δεν ήταν και κομμουνιστής ποτέ του. Σημασία έχει ότι πρόλαβε, το 1991, να ανακηρύξει την ανεξαρτησία τουΟυζμπεκιστάν, οπότε κράτησε και το μαγαζί

Όλα τα κόμματα που υπάρχουν στο Ουζμπεκιστάν αυτοχαρακτηρίζονται σοσιαλιστικά, και όλα στηρίζουν τον Καρίμοφ.

dmeros9

Η κόρη του Ισλάμ Καρίμοφ, Γκουλνάρα Καρίμοβα. Λέτε να διαδεχτεί τον Μπαμπά της;

Τατζικιστάν

Το ΚΚ μετονομάστηκε σε Λαϊκό – Δημοκρατικό Κόμμα,  η ΣΣΔ του Τατζικιστάν μετονομάστηκε σε Δημοκρατία του Τατζικιστάν, αλλά ο Εμομαλί Ραχμόν συνέχισε να κυβερνά χωρίς να χρειαστεί ν’ αλλάξει τ’ όνομα του.

dmeros10

Για τους κομμουνιστές που δε θέλανε ν’ αλλάξουν όνομα, υπάρχει το Κομμουνιστικό Κόμμα του Τατζικιστάν, το οποίο παίρνει 7% στις εκλογές, οι οποίες διεξάγονται όποτε το θυμηθεί ο Εμομαλί

Κιργιστάν

Η επανάσταση της τουλίπας –  μια τυπική πορτοκαλί επανάσταση που έλαβε χώρα το 2005 –  στέρησε από τον Ασκάρ Ακάγιεφ τη δυνατότητα να σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ παραμονής στην εξουσία. Η ίδια ιστορία και δω: από αξιωματούχος του ΚΚ επί «κομμουνισμού», πρόεδρος επί «δημοκρατίας». Η διαφορά εδώ είναι ότι οι φράξιες της παλιάς νομενκλατούρας τρώγονταν μεταξύ τους, αφού κάποιες καλοέβλεπαν την πρόσδεση στη δύση. Ξανάγινε πάντως επανάσταση στο Κιργιστάν, και οι ρωσόφιλοι ξανάρθαν στα πράγματα. Τώρα κυβερνάνε οι σοσιαλδημοκράτες, που ήταν κι αυτοί πρώην κομμουνιστές….

dmeros11

Πολύ ξύλο πέφτει στο Κιργιστάν

Ρωσία

dmeros12

;vΤους έβαλε τα γυαλιά ο Πούτιν

Ολοκληρώνουμε το αφιέρωμα μας με τη Ρωσία. Από κει που άρχισαν, αλλά δεν ολοκληρώθηκαν, όλα. Και δεν έχουμε να πούμε και πολλά, αφού τα περισσότερα είναι γνωστά (Οι πρώην «κομμουνιστές» συνεχίζουν, υπό την καθοδήγηση της ΚΑ ΓΚΕ ΜΠΕ, να κυβερνάνε τη Ρωσία). Το Ρωσικό Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα, το πιο αριστερό από τα δύο ΚΚ, στηρίζει –για να μη διασπώνται, όπως λέει, οι ψήφοι των κομμουνιστών – στις εκλογές το ΚΚ Ρωσικής Ομοσπονδίας, ένα κόμμα – ρετρό, αριστερό άλλοθι του Πούτιν. Το ΚΚΡΟ πάντως  παίρνει περίπου 20%. Υπάρχουν κι άλλες αριστερές οργανώσεις, σχετικά μεγαλύτερες είναι το Αριστερό Μέτωπο – του Μπόρις Καγκαρλίτσκι –  και το τροτσκιστικής κατεύθυνσης «Σοσιαλιστικό Κίνημα», των οποίων όμως  η επιρροή  – προς το παρόν τουλάχιστον –  είναι μηδαμινή.

Αντί επιλόγου 

Τα πρόσωπα που κυβερνούσαν τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν ανατράπηκαν, δε χάθηκαν. Αλλάζοντας ονόματα και ιδεολογικές πεποιθήσεις, κατάφεραν να κρατήσουν τα μαγαζιά τους – εκτός κάποιων εξαιρέσεων. Και δεν κράτησαν την πολιτική εξουσία μονάχα. Άρπαξαν και τον πλούτο που είχαν δημιουργήσει οι εργαζόμενοι των χωρών αυτών, τον  οποίον διαχειρίζονταν εις τ’ όνομα του κομμουνισμού και της εργατικής τάξης.

Ούτε ο κομμουνισμός όμως χάθηκε, αφού δεν υπήρξε και ποτέ σ’ αυτές τις χώρες. Αντίθετα, χάθηκαν και ανατράπηκαν ορισμένες κατακτήσεις των εργαζομένων. Αυτές θα χρειαστεί να τις ξανά-  διεκδικήσουν.