Κατέβαινε τις σταθερές σκάλες του μετρό. Στον τοίχο αριστερά η φωνή του ποιητή Φανφάρα διεκτραγωδούσε την περιπέτεια του τελευταίου του έρωτα. Ενός έρωτα που τελείωσε άδοξα, όπως οι περισσότεροι έρωτες. Ήταν εβδομάδα ποίησης. Σε κάθε σταθμό, καθ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας υπήρχε ένας τοίχος αφιερωμένος σ' έναν ποιητή. Το μετρό είχε πενήντα έξι σταθμούς, έτσι είχαμε πενήντα έξι διαφορετικούς σταθμούς σε πενήντα έξι διαφορετικούς τοίχους. Ποιήτριες δεν υπήρχαν πλέον. Είχαν όλες αυτοκτονήσει διότι κανείς δεν τους έδινε σημασία.

        Όλα τα ονόματα των ποιητών που παρουσιάζονταν σε αυτή την εβδομάδα άρχιζαν από Φ. Γι' αυτό και ο αριθμός τους δεν υπερέβαινε όσες λέξεις μπορούσε να χωρέσει το γράμμα Φ. Αντίθετα πεζογράφοι υπήρχαν πολλοί. Και τα ονόματά τους άρχιζαν και από τα είκοσι τέσσερα γράμματα της αλφαβήτου. Άσε που υπήρχαν και γυναίκες πεζογράφοι. Όλοι μιλούσαν την γλώσσα της αλήθειας και της φυγής.

Ο Κος Καθετί περίμενε απάντηση από τον εκδοτικό οίκο ‘’Αδιέξοδο’’, ο άλλος, ο προηγούμενος εκδότης είχε απορρίψει το βιβλίο του ίσως γιατί λεγόταν ο ‘’μεγάλος Δεν’’. Το βιβλίο του είχε τίτλο ο ‘’Κάθε εγώ'' αλλά το ‘’Αδιέξοδο’’ του είπε πως έπρεπε να περιμένει τουλάχιστον ένα χρόνο, γιατί προηγουμένως έπρεπε να εκδώσουν δώδεκα βιβλία, ένα κάθε μήνα που αποτελούσαν ειδικές παραγγελίες του Δήμου της πόλεως η ''Πόλη.'' Και τα δώδεκα ήταν γραμμένα από αριστερόχειρες συγγραφείς και θα αποτελούσαν κάποτε εκθέματα του μουσείου η ''Αριστερά, ω Αριστερά''.

        Περίφημο μουσείο, στεγαζόταν λίγο πιο έξω από τα όρια του Δήμου της πόλης η ''Πόλη'', σ' ένα παλιό εργοστάσιο μπύρας.   Όλα τα παλιά εργοστάσια μπύρας είχαν γίνει χώροι πολιτισμού της ''Αριστεράς, ω Αριστερά'' ή της ''Αριστεράς ε, Αριστερά''. Η Αριστερά μεθούσε από πολιτισμό, όχι από μπύρες και κατά διαστήματα κυβερνούσε κιόλας.

        Μία σέκτα συγγραφέων που ήταν πολύ προοδευτική πολιτικά, έγραφαν τα βιβλία τους με το δεξί τους πόδι και στεγαζόταν στη στέγη '' Φύγε εσύ να έρθω Εγώ'' ή ''Πάρε Πόδι''. Υπήρχε ακόμα το ίδρυμα ''Δεν σε μπορώ Δεν με μπορείς Έλα να φύγουμε νωρίς''. Αυτοί ήταν ερωτευμένοι μεταξύ τους μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούσαν να υποφέρουν ο ένας τον άλλον.

''Η Πόλη'', ήταν η πιο πολιτισμένη πόλη όλης της χώρας και με τα περισσότερα πολιτιστικά κέντρα αλλά και τους περισσότερους σταθμούς διοδίων.

Δεν είχε μείνει πολίτης που δεν έγραφε με το αριστερό, με το δεξί, με το πόδι, με ότι τέλος πάντων διαθέτει ένας άνθρωπος.

        Μερικές γυναίκες είχαν μια άλλη πολιτιστική αποστολή, ζωγράφισαν και εξέθεταν τα έργα τους σε τρεις γκαλερί. Τα ονόματά τους ήταν, ‘’Θεές’’, ‘’Νύμφες’’, ‘’Άτακτες’’. Όλες είχανε βαμμένα μαλλιά κόκκινα , μπεζ, τουρκουάζ, γαλάζια και έγερναν το κεφάλι με χάρη ελαφρώς αριστερά, ενώ φορούσαν κόκκινο κραγιόν. Υπήρχε μία ακόμη γκαλερί που έφερε το όνομα ''Φρενίτις'' και φιλοξενούσε όλες τις παρεκκλίνουσες κυρίες (λεσβίες, ερμαφρόδιτες, τρανσέξουαλ).

        Έξω από την πόλη υπήρχε ένα πηγάδι όπου έριχναν όλα τα βιβλία που είχαν μείνει καιρό αδιάθετα.

        Δέκα βιβλία ήταν αυτά που όλοι οι πολίτες έπρεπε απαραιτήτως να έχουν διαβάσει, ή δυνατόν και αποστηθίσει. Οι συγγραφείς τους είχαν πεθάνει και τα αγάλματά τους κοσμούσαν τους κήπους του μουσείου της ''Αριστερότερα'', ‘’πιο Αριστερά''. Η λίστα των βιβλίων είναι η εξής

1. ''Α, είσαι εδώ'' του Όμηρου Ομηρόπουλου

2. ''Έπρεπε να φύγεις'' του Αυτός που έφυγε

3. ''Ναι'' του Νενέκου

4. ''Λεπίδι και Λεπίδια'' του Λεπιδοπτερολόγου

5. ''Μην κοιτάς από κει'' του Δεν Κάνει

6. ''Τι λές;'' του Δεν Ακούω

7. ''After that'' της Έφης Έφη

8. ''Μανιάνα'' του Χοσέ Χοσέ Χοσελίτο

9. ''Μη τρέχεις φοβάμαι'' του Δεν φοβάμαι

10. ''Σ' αγαπώ Σ'αγαπώ'' του Δύο Δίας

Κάθε μήνα όλοι οι πολίτες υποβάλλονταν σε τεστ του οποίου οι ερωτήσεις ήταν έτσι διατυπωμένες ώστε να κάνουν φανερό το αν οι πολίτες είχαν διαβάσει τα δέκα βιβλία ή όχι. Όποιος δεν περνούσε το τεστ, γιατί δεν είχε διαβάσει κάποια από αυτά ή και κανένα, πράγμα σπάνιο, τον έκλειναν σ' ένα δωμάτιο με άδειες βιβλιοθήκες και σε δέκα μήνες έπρεπε να διαβάσει και τα δέκα βιβλία. Ακόμη και αν δεν είχε διαβάσει ένα μόνο από αυτά. Έπειτα υποβαλλόταν σε εγχείρηση καταρράκτη δωρεάν και του παρείχαν πολυεστικά γυαλιά, ένα αναλόγιο, σελιδοδείκτες, μία άνετη πολυθρόνα, ένα πορτατίφ και μία χρυσοδερματόδετη έκδοση των δέκα βιβλίων. Όποιος ήθελε να εκπονήσει μελέτη, διατριβή, μεταπτυχιακό πάνω σ' αυτά τα δέκα βιβλία ή σε κάποιο απ' αυτά έπαιρνε υποτροφία αρκετών χιλιάδων ευρώ με την ονομασία ''Φουλ του Άσσου’’ και του έκαναν δώρο μία τράπουλα η οποία είχε πενήντα δύο άσσους. Αν κάποιος απ' αυτούς που είχανε εκδηλώσει επιθυμία να ασχοληθούν με τα βιβλία αυτά υπαναχωρούσε τότε έπαιρνε μία τράπουλα ταρώ της οποίας τα φύλλα απεικόνιζαν το θάνατο σε διάφορους τάφους και του αφαιρούσαν όλα τα προνόμια που του είχαν τυχόν εκχωρήσει. Επίσης υπήρχε ποινική ρήτρα για όσους είχαν υποσχεθεί δια συμβολαίου ότι θα παραδώσουν το βιβλίο τους σε συγκεκριμένη ημερομηνία και δεν το έκαναν.

Το αστείο είναι ότι έγραφαν σχεδόν οι περισσότεροι πολίτες αλλά ουδείς τους διάβαζε γι' αυτό είχε συσταθεί μία επιτροπή με την επωνυμία ''Γεώργιος Σκληρός'' η οποία επισκεπτόταν τα σχολεία διάλεγε τους σπασίκλες, τους κλείδωνε σε μια βιβλιοθήκη και τους έκανε αναγνώστες. Μία άλλη επιτροπή με την επωνυμία ''Γιάννης Σκορδάτος'' απένειμε βραβείο στον αναγνώστη πρωταθλητή.

        Τις νύχτες στην πόλη, ο Δήμος της πόλεως η ''Πόλη'', δια της αντιδημάρχου ''Φωτισμού'' Πόλυς- από το Πολυξένη ή από το Πολύξερη ή από το Πολύφωτη- φρόντισε όλα τα σπίτια να έχουν αναμμένα φώτα, έτσι ώστε ανά πάσα στιγμή μπορούσε κάποιος να διαβάσει μερικές σελίδες απ' το αγαπημένο του βιβλίο.  

Ο Κος Καθετί ήταν βραβευμένος πρωταθλητής αναγνώστης. Είχε εξασκηθεί τόσο ώστε μπορούσε να διαβάσει εννιακόσιες περίπου σελίδες την ημέρα. Βεβαίως είχε αρκετά προβλήματα με τα μάτια του και είχε υποβληθεί σε τρεις διαδοχικές εγχειρήσεις. Ένας άλλος επίσης πρωταθλητής είχε πάθει αποκόλληση του αριστερού ματιού του, αλλά αν τυφλωνόσουν τελείως εξαιτίας του διαβάσματος τότε σου παρείχαν δωρεάν νοσήλεια, συνοδό, ένα σκύλο,  ένα ραβδί και μία βιβλιοθήκη γραμμένη στο σύστημα Μπράιγ. Είχαν δε εξασφαλίσει και ένα τάφο στο πρώτο νεκροταφείο.

Υπήρχαν στην διάρκεια της κάθε χρονιάς δώδεκα γιορτές για το βιβλίο, όπου εμφανίζονταν τσιρκολάνοι που είχαν την ειδικότητα του βιβλιοφάγου και κατάπιναν σχεδόν αμάσητα βιβλία τα οποία όμως δεν ήταν πραγματικά  βιβλία, αλλά υπερμεγέθη γλυκά.   Δώδεκα λοιπόν φορές το χρόνο το βιβλίο γιόρταζε.

        Οι άνθρωποι όμως δεν γιόρταζαν ποτέ. Τα πράγματα, πολιτικά, κοινωνικά και άλλα ήταν πιο καλά για τους κυβερνώντες παρά για τους κυβερνώμενους. Αλλά αν το καλοσκεφτείς οι κυβερνώντες εκλέγονται ενώ τους κυβερνώμενους κανείς δε τους εκλέγει, οπότε οι κυβερνώντες μπορούν ανά πάσα στιγμή να αλλάξουν λαό. Λαό υπάκουο, λαό υποτελή, δοσιλογικής νοοτροπίας, λαό τυφλό.             

 Οι πολίτες έπρεπε να αναφέρονται στα κατά τόπους γραφεία της βιβλιοφιλίας φιλαναγνώσεως κάθε πρώτη του μηνός για να παραδώσουν τις παρατηρήσεις τους και τις κρίσεις τους για τα βιβλία που είχαν διαβάσει και να προμηθευτούν καινούργια για τον επόμενο μήνα. Η ασφάλεια της φιλαναγνωσίας είχε δεκάδες χαφιέδες τους οποίους είχε εξαπολύσει για να ελέγχουν τους πολίτες αναγνώστες ακόμα και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.  Υπήρχε και μια πυροσβεστική υπηρεσία η οποία έκανε το αντίθετο από αυτό που κάνουν οι πυροσβεστικές υπηρεσίες. Έβαζε φωτιές αντί να τις σβήνει. Έκαιγε όλα τα βιβλία που είχαν περάσει από την επιτροπή ''Μανώλης Τριανταφυλλίδης'' και είχαν θεωρηθεί ακατάλληλα έτσι είχαν καεί στους 451 βαθμούς Φαρενάιτ το βιβλίο του Μπράντμπερυ ‘’Φαρενάιτ 451’’, το ''Τι να κάνουμε'' του Λένιν  451 , ένα δοκίμιο του Αντονέν Αρτώ για το θεό, το ''Κατά Ιησούν Ευάγγελιο'' του Ζοζέ Σαραμάγκου, το ''Περί Τυφλότητος''΄του ίδιου, το ''Κεφάλαιο του Μαρξ, το ''Οι φτωχοί’’ του Ντοστογιέσφσκι, η ''Πείνα'' του Κνουτ Χάμσουν, το ''1984'' του Όργουελ, το ''Εμείς '' του Ζαμιάτιν και άλλα πολλά τα οποία ήταν καταγραμμένα σε μυστικές λίστες και πάντως δε κυκλοφορούσαν παρά μόνο στην μαύρη αγορά. Εκεί είχε μεγάλη πέραση ο Ευριπίδης. Ο ''Ηγεμόνας'' του ΜακιαβέλΙ ήταν το προσφιλέστερο εγχειρίδιο κάθε πολιτικού, εν ώ κυκλοφορούσαν ελεύθερατα βιβλία του Καρλ Σμιτ και η '' Παρακμή της Δύσης'' του Όσβαλντ Σπένγκλερ, καθώς και οι ''Μπακατέλες για μια Σφαγή'' του Λουδοβίκου Φερδινάνδου Σελίν το ευαγγέλιο του αντισημιτισμού. 

  Επίλογος σ' αυτό το κείμενο δε μπορεί να γραφτεί γιατί η κατάσταση είναι ρευστή, η κοινωνία υπάκουη και οι επιτηρητές άγρυπνοι.. Πάντως το φως που ζητούσε ο Γκαίτε και τόσα χρόνια ήταν ακοίμητο έχει πλέον σβήσει.