Πολιτικό-ιδεολογικός στροβιλισμός στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες

Γράφουν: Μανόλης Χριστοδούλου και Παναγιώτης Εμμανουήλ

Τι ν’ απέγιναν άραγε τα πρώην κ
υβερνώντα κομμουνιστικά κόμματα των λαϊκών και σοσιαλιστικών δημοκρατιών της Αν. Ευρώπης (της Σοβιετίας συμπεριλαμβανομένης); Έχει μείνει τίποτα που να θυμίζει κομμουνισμό και αριστερά σε αυτές τις χώρες ή τα σάρωσαν όλα οι πορτοκαλί, πράσινες, κόκκινες, κίτρινες, μπλε επαναστάσεις της περιόδου 1989 – 1991; Και τα πρόσωπα; Τι έγινε με τα πρόσωπα; Τι απέγιναν όλοι αυτοί οι «αυταρχικοί κομμουνιστές» που φυλάκιζαν και εξεδίωκαν τους πολιτικούς και ιδεολογικούς τους αντιπάλους – δημοκράτες, φιλελεύθερους και κομμουνιστές (κομμουνιστές εξεδίωκαν κομμουνιστές; Αρχίζει και μπερδεύεται το πράμα…);

Για να δούμε, λοιπόν, τι πράγματι συνέβη σ’ αυτές τις χώρες, παίρνοντας τες μια – μια

Μέρος Α’: Βαλκάνια

Βουλγαρία: Πρόεδρος κομμουνιστής (πρώην), πρωθυπουργός Βασιλιάς (επίσης πρώην).

Μια από τις ισχυρότερες πολιτικές δυνάμεις στην σύγχρονη, μοντέρνα, καπιταλιστική, δημοκρατική, ευρωπαϊκή και δυτική Βουλγαρία είναι το Βουλγαρικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΣΚ), το οποίο πλασάρεται ως διάδοχο κόμμα του βουλγαρικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος που δημιουργήθηκε στις 2 Αυγούστου 1891, για να μετονομαστεί το 1903 σε βουλγαρικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα (οι περίφημοι Στενοί Σοσιαλιστές – ένα από τα πιο αριστερά κόμματα της 2ης διεθνούς) και αργότερα ως Βουλγαρικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Το κόμμα σχηματίστηκε μετά τις πολιτικές αλλαγές του 1989, όταν το Κομμουνιστικό Κόμμα εγκατέλειψε το μαρξισμό-λενινισμό και το ίδιο επανιδρύθηκε ως «Βουλγαρικό Σοσιαλιστικό Κόμμα», τον Απρίλιο του 1990.

Άρα, το κυβερνών κόμμα συνέχισε να κυβερνά, να συγκυβερνά ή να είναι μεγάλη πολιτική δύναμη, αλλάζοντας απλά τ’ όνομα του. Μάλιστα κατάφερε να εκλέξει, το 2001, τον αρχηγό του  – και πρώην θεωρητικό του κομμουνιστικού κόμματος  – Γκεόργκι Παρβάνωφ πρόεδρο της Βουλγαρικής Δημοκρατίας. Για την ιστορία, πρωθυπουργός εκείνη την περίοδο ήταν ο διάδοχος του θρόνου της Βουλγαρίας Συμεών Β’, ο οποίος είχε θριαμβεύσει στις Βουλευτικές εκλογές της ίδιας χρονιάς  – αφού προηγουμένως είχε φτιάξει ένα κεντρώο (!!!) κόμμα.

Πιο πρόσφατα, στις εκλογές του 2013,ο συνασπισμός στον οποίο ηγείται το ΣΚ πήρε 27%. Σ’ εκείνες τις εκλογές η κεντροδεξιά, η οποία και κυβερνά τώρα, είχε πάρει 30,5%.  7,3% είχε πάρει το φασιστικό κόμμα και 3,7% ένα άλλο ακροδεξιό.

Η βουλγαρική δεξιά, της οποίας οι ηγέτες είναι επίσης πρώην κομμουνιστές ή άνθρωποι του καθεστώτος – όπως ο διαβόητος Μπόικο Μπορίσοφ που διετέλεσε αξιωματικός της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας επί «κομμουνισμού», είναι αρκετά ισχυρή. Πιο ισχυρή είναι η φιλοευρωπαϊκή κεντροδεξιά, αλλά και ο ακροδεξιός ευρωσκεπτικισμός έχει – προσφάτως –  αποκτήσει επιρροή. Και πώς να μην είναι δυνατή η δεξιά, όταν οι πρώην κομμουνιστές – και νυν σοσιαλδημοκράτες – ξεπούλησαν τα πάντα

Όσο για την καθεαυτό αριστερά, οι δύο βασικές εκδοχές της αριστερής πτέρυγας του παλιού ΒΚΚ,  η Ένωση Κομμουνιστών Βουλγαρίας και η «Βουλγαρική Αριστερά», έχουν μηδαμινή απήχηση. Πήραν από 0,2% στις εκλογές του 2103, αν και η «Βουλγαρική Αριστερά» – ο ΣΎΡΙΖΑΒουλγαρίας – πήρε 0,49% στις ευρωεκλογές του 2014. Στις επερχόμενες εκλογές, του Οκτώβρη του 2014, πάντως, θα συνεργαστούν με το ΣΚΒ. Μαζί τους θα είναι και το μικροσκοπικό  Κόμμα Κομμουνιστών Βουλγαρίας (ή Κόμμα των Βούλγαρων Κομμουνιστών), ελπίζοντας να μην το μάθει ο Περισσός και του τραβήξει τ’ αυτί, αφού συμμετέχει στην πρωτοβουλία εργατικών και κομμουνιστικών κομμάτων που έχει φτιάξει – ουσιαστικά – το ΚΚΕ. Μ’ άλλα λόγια, θα έχουμε, στις επερχόμενες εκλογές, ένα ρεγιούνιον του κυβερνώντος  ΚΚ….

Αστάθμητος παράγοντας στην βουλγάρικη αριστερά, ο πολύς Γκεόργκι Παρβάνωφ, ο οποίος κατέβηκε μόνος του στις προηγούμενες ευρωεκλογές παίρνοντας 4,02%. Αφού έβαλε τη Βουλγαρία στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, τώρα έχει γίνει ρωσόφιλος και ευρώ- σκεπτικιστής…..

Από την χαώδη μετά – κομμουνιστική πολιτική σκηνή της γείτονος χώρας θα μπορούσαμε να βγάλουμε ένα κύριο συμπέρασμα: οι κομμουνιστές (όχι οι κατ’ όνομα) ήταν και πριν την κατάρρευση του «κομμουνιστικού» καθεστώτος, αλλά και μετά, μειοψηφία. Κυρίως στο ίδιο τους το κόμμα.

Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας

Κροατία

Θα περίμενε κανείς ότι στην Κροατία, στην χώρα των (συνεργατών των ναζί) Ουστάσι, η αριστερά, μετά τη πτώση του σοσιαλιστικού καθεστώτος και την αιματηρή διάλυση της ενιαίας σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας, θα είχε εξαφανιστεί. Θα έκανε μεγάλο λάθος.

Την Κροατία σήμερα κυβερνά ένας συνασπισμός πολιτικών κομμάτων με το χαρακτηριστικό  όνομα «Κουκουρίκου». Το μεγαλύτερο – μακράν –   κόμμα αυτού του συνασπισμού είναι το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SDP), το οποίο ιδρύθηκε στις 3 Νοεμβρίου 1990 από τη δεξιά πλειοψηφία της πρώην Ένωσης Κομμουνιστών Κροατίας, του Κροατικού τμήματος της Ένωσης Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβίας. Πρόκειται, μ’ άλλα λόγια, περί του πρώην κυβερνώντος κόμματος, το οποίο άλλαξε κι αυτό όνομα, μιμούμενο το βουλγάρικο αδερφό κόμμα. Αλλά δεν υπάρχει μόνο αυτό το κόμμα στην κροατική αριστερά:

Στην Κροατία υπάρχουν οι Εργατιστές, ένα σχετικά αριστερό κόμμα (κάτι σαν ΣΥΡΙΖΑ), που πήραν 5% το 2011 (3,5% στις ευρωεκλογές του 2014) και το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα της Κροατίας, το οποίο πήρε στις βουλευτικές εκλογές  του  2011 0,22%. Το κόμμα αυτό μάλιστα συμμετέχει στην πρωτοβουλία εργατικών και κομμουνιστικών κομμάτων. Κάτι σαν ΚΚΕ Κροατίας, αν και με κάποιες τροτσκιστικές επιρροές

Στις ευρωεκλογές του 2014 εμφανίστηκε, για πρώτη φορά, το οικολογικό κόμμα «Βιώσιμη Ανάπτυξη», μια αριστερή (λέμε τώρα) διάσπαση του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Το κόμμα αυτό πήγε πολύ καλά στην παρθενική του εμφάνιση, παίρνοντας 9,4% των ψήφων, κάνοντας μεγάλη ζημιά στο κυβερνών ΣΔΚ (κουκουρίκου)

Γενικά, η δεξιά στην Κροατία δεν κυριαρχεί, αν και είναι αρκετά ισχυρή. Η φιλοευρωπαϊκή κεντροδεξιά πήρε μεν την πρωτιά στις ευρωεκλογές, λόγω της εντυπωσιακά υψηλής αποχής (75%!!) και της διάσπασης του ΣΔΚ, αλλά υστερεί σαφώς σε σχέση με την κεντροαριστερά. Η φασιστική άκρα δεξιά κρατά ένα 6 με 7%, εκμεταλλευόμενη την αντιευρωπαϊκή ρητορεία της, αλλά και την παράδοση που έχει ο φασισμός στην χώρα αυτή. Αλλά η Κροατία δεν ήταν μονάχα η χώρα των Ουστάσι, ήταν και του Τίτο. Και αν εμφανιστεί ένα σχετικά ισχυρό αριστερό ευρωσκεπτικιστικό ρεύμα, η χώρα δε θα πέσει και τόσο εύκολα στα νύχια της άκρας δεξιάς. Σε ένα μεγάλο τμήμα του κροατικού λαού, οι προοδευτικές ιδέες και παραδόσεις είναι βαθειά ριζωμένες. Ανεξάρτητα του τι έγινε

ΠΓΔΜ: Ζει ο Βουκεφάλας;

Μπορεί να μην είναι, η ΠΓΔΜ, του Αλεξάνδρου η Χώρα, είναι όμως του Βουκεφάλα η χώρα. Δηλαδή του Νίκολα Γκρούεβσκι, ο οποίος προσπαθεί να πείσει τους συμπατριώτες του ότι είναι ο νέος Μεγαλέξανδρος, προκειμένου να προωθήσει τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή. Και τα καταφέρνει μια χαρά, αφού στις εκλογές του 2014 ξανά εκλέχθηκε πρωθυπουργός, παίρνοντας 43%. Και πώς να μην τα καταφέρνει, όταν οι πρώην κομμουνιστές αλλάζουν ονόματα. Και όχι τα δικά τους – αυτά παραμένουν τα ίδια, αλλά του κόμματος τους.

Η Ένωση Κομμουνιστών Μακεδονίας, η οποία κυβερνούσε την σοσιαλιστική γιουγκοσλαβική δημοκρατία της Μακεδονίας από το  1945 έως το 1990, μετονομάσθηκε, κι αυτή με τη σειρά της,  σε Σοσιαλδημοκρατική Ένωση της Μακεδονίας, αφήνοντας τους Σλαβομακεδόνες και αλβανόφωνους κάτοικους της δημοκρατίας αυτής στα κρύα του λουτρού και στο έλεος κάθε τυχοδιώκτη πολιτικάντη. Πάντως το κόμμα αυτό, η Σοσιαλδημοκρατική Ένωση της Μακεδονίας, πήρε 25,5% στις εκλογές του Απρίλη του 2014. Έτσι, αφού κυβέρνησε για κάμποσα χρόνια μετά την μετονομασία – μετάλλαξη της, κοιτάει τώρα τα καραγκιοζιλίκια του Νικόλα από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Η Επιλογή Πολιτών για τη Μακεδονία» είναι ένα μέτωπο που έχουν σχηματίσει κάποιοι παλιοί κομμουνιστές (η Ένωση Τιτοϊκών Αριστερών Δυνάμεων) μαζί με ένα μικρό κεντροαριστερό κόμμα και ένα σέρβικο μειονοτικό. Το ετερόκλητο αυτό μέτωπο πήρε 2,8 στις πρόσφατες εκλογές (2014). Τους τρέλανε κι αυτούς ο Βουκεφάλας

Σλοβενία:όλα τα σφάζω – όλα τα μαχαιρώνω

Οι Σλοβένοι  κομμουνιστές είχαν μεγαλύτερη φαντασία από τους συντρόφους τους των υπολοίπων Γιουγκοσλαβικών σοσιαλιστικών δημοκρατιών, αλλά και από τους βούλγαρους πρώην κομμουνιστές. Αντί να μετονομαστούν μια φορά, μετονομάστηκαν πολλές. Και αντί να διασπαστούν σε δύο κομμάτια, διασπάστηκαν σε πολλά. Άλλοι μεταμορφώθηκαν σε χριστιανοδημοκράτες, άλλοι σε φιλελεύθερους, σε σοσιαλδημοκράτες, σε οικολόγους κοκ. Οι πιο ηλικιωμένοι, μάλιστα, από δαύτους φτιάξανε, προφανώς  για να εξασφαλίσουν αξιοπρεπή γερατειά, το Κόμμα των Συνταξιούχων! Μ’ άλλα λόγια: όλα τα σφάζω – όλα τα μαχαιρώνω.

Στις εκλογές του Ιουλίου του 2014 πρώτο κόμμα αναδείχθηκε ένα κεντρώο (προς κεντροδεξιό) προσωποπαγές κόμμα, το Κόμμα του Μίρο Τσέραρ (έτσι ονομάζεται!) , που πήρε 35%, χωρίς να πει τίποτα. Και ποιος είναι ο Μίρο Τσέραρ; Είναι ο γιός του Μίροσλαβ Τσέραρ, ενός ολυμπιονίκη του 1968. Έτσι, το κόμμα θα μπορούσε να λέγεται «για τη Σλοβενία, ρε γαμώτο» ή «Σλοβενία, Κάτσε κάτω από την Μπάρα». Δεύτερο κόμμα αναδείχτηκε το Δημοκρατικό, το οποίο σχηματίστηκε από το πρώην Σοσιαλδημοκρατικό – το πρώην κομμουνιστικό δηλαδή – και ένα πρώην δεξιό, το οποίο επίσης προερχόταν από το πρώην κομμουνιστικό.

Μέσα σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου, το οποίο ονομάζεται σλοβένικη πολιτική σκηνή, ξεχωρίζει ένα αρκετά αριστερό κόμμα, η Ενωμένη Αριστερά, που πήρε 5,97% στις εκλογές του 2014. Παρά την αυτό – γελιοποίηση των ηγετών του τοπικού ΚΚ, οι αριστερές ιδέες φαίνεται να διατηρούν μια επιρροή σε τμήματα του σλοβένικου πληθυσμού.

Σερβία: μεταξύ ευρωπαϊσμού και εθνικισμού               

Πρώτη πολιτική δύναμη στη Σερβία αναδείχτηκε, στις εκλογές του 2014, ένας συνασπισμός κομμάτων με όνομα: «Στο Μέλλον που πιστεύουμε». Ο συνασπισμός αυτός αποτελείται από κόμματα τα οποία δεν πιστεύουν σε τίποτα, δεν ελπίζουν σε τίποτα, δε φοβούνται τίποτα, και είναι ελεύθερα:  ένα κεντροδεξιό φιλοευρωπαϊκό, το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα Σερβίας (διάσπαση του πρώην κομμουνιστικού), ένα κεντρώο πρώην μοναρχικό, ένα μοναρχικό αντικομουνιστικό  και ένα ευρώ- κομμουνιστικό, το Κίνημα Σοσιαλιστών, το οποίο είναι η μετεξέλιξη – μετονομασία του παλιού ΚΚ (της αριστερής του πτέρυγας). Ο αλλοπρόσαλλος αυτός συνασπισμός πήρε  48.35%

Ένας άλλος συνασπισμός, αυτήν τη φορά υπό την ηγεσία του Σοσιαλιστικού κόμματος, της πλειοψηφίας του πρώην κομμουνιστικού δηλαδή, πήρε 13.49%. Στον συνασπισμό αυτόν συμμετέχουν άλλα δύο κόμματα, το αριστερό κόμμα των συνταξιούχων (….) και το άκρο – δεξιό λαϊκιστικό «Ενωμένη Σερβία».

Μετά τις εκλογές του Μάρτη του 2014, οι ηγεσίες των δύο βασικών κομμάτων, του φιλοευρωπαϊκού κεντροδεξιού και του σοσιαλιστικού, δεν είχαν κανένα πρόβλημα πάντως να σχηματίσουν κυβέρνηση μεταξύ τους, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού τους προεκλογικούς συμμάχους τους.

Η μετά – «κομμουνιστική» και μετεμφυλιακή πολιτική ζωή της Σερβίας κινείται μεταξύ επαρχιώτικού ευρωπαϊσμού, λαϊκιστικού εθνικισμού και πολιτικών σκανδάλων (οι σέρβοι πολιτικοί φαίνεται να ’χουν σπάσει κάθε ρεκόρ διαφθοράς). Μέσα σ’ αυτήν την αρρωστημένη ατμόσφαιρα, οι εναπομείναντες σέρβοι αριστεροί, που δεν είναι και τόσο λίγοι, επιλέγουν να παίζουν πότε με τον εθνικισμό, πότε με τον ευρωπαϊσμό. Αλλά η φασιστική ακροδεξιά παραμονεύει. Και μαζί της, νέα δεινά για τον Σέρβικο λαό

Βοσνία – Ερζεγοβίνη

Ένα ακόμη προτεκτοράτο, από τα πολλά που προέκυψαν από τη διάλυση της ενιαίας σοσιαλιστικής δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Εδώ έγιναν και οι πιο αιματηρές συγκρούσεις του εμφυλίου πολέμου (1992 – 1995). Παρ’ όλα αυτά, είναι οι σοσιαλδημοκράτες, οι πρώην κομμουνιστές δηλαδή, αυτοί που ηγεμονεύουν στη χώρα, και στις δύο κοινότητες –  βοσνιακή και  σέρβικη, και όχι η εθνικιστική  δεξιά. Τι να το κάνεις όμως, αφού πρόκειται για τομάρια τα οποία ξεπουλούν τη χώρα τους σε ντόπιους και ξένους ιδιώτες επενδυτές;

Είδαν κι απόειδαν, το λοιπόν, οι βόσνιοι εργάτες, από την συμπεριφορά των ηγετών τους, και αποφάσισαν να τα κάνουν όλα λίμπα. Το Φλεβάρη και το Μάρτη του 2014 η χώρα συγκλονίστηκε από καθημερινές αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία. Τα πνεύματα ηρέμησαν μονάχα μετά απ’ την παραίτηση κάμποσων κυβερνητικών αξιωματούχων (σοσιαλδημοκρατών κυρίως).

Θα αναγεννηθεί η αριστερά στην πολύπαθη αυτή χώρα, ή το κίνημα θα καπελωθεί από πάσης φύσεως σοσιαλδημοκράτες, εθνικιστές και άλλους μυστήριους τύπους; Θα το δούμε

Αλβανία: κομμουνιστές έτοιμοι για όλα

Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, το κομμουνιστικό δηλαδή, κατά τη διάρκεια του δέκατου Συνεδρίου του, τον Ιούνιο του 1991, δεν άλλαξε μονάχα το όνομά του σε Σοσιαλιστικό Κόμμα Αλβανίας, αλλά και την ιδεολογία του –  από μαρξισμό-λενινισμό σε σοσιαλδημοκρατία. Ο Φάτος Νάνο, ένας άνθρωπος της κομματικής ιντελιγκέντσιας, εξελέγη πρώτος πρόεδρος του νέου – παλιού κόμματος. Την 1η Σεπτεμβρίου 2005 ο Νάνο παραιτήθηκε από πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, αφού έχει χάσει τις εκλογές. Τον διαδέχθηκε ο Έντι Ράμα, ο οποίος ξανά οδήγησε το κόμμα στην εξουσία.

Όταν τη χώρα δεν κυβερνάνε οι μεταλλαγμένοι πρώην κομμουνιστές, την κυβερνά ο χαρισματικός απατεώνας Σαλί Μπερίσα, πρώην κομμουνιστής κι αυτός, με το δεξιό Δημοκρατικό Κόμμα του, το οποίο επίσης αποτελείται από πρώην κομμουνιστές, οι οποίοι δεν πρόλαβαν να γίνουν σοσιαλδημοκράτες κι έτσι έγιναν δεξιοί εθνικιστές.

Στη χώρα υπάρχουν κάμποσα κομμουνιστικά κόμματα που ερίζουν για την κληρονομιά του Εμβέρ Χότζα: Αλβανικό Κομμουνιστικό Κόμμα της 8ης Νοεμβρίου, Αλβανικό Εργατικό Κόμμα, Αλβανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, Λαϊκή Συμμαχία, Πραγματικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Παίρνουν όλα μαζί γύρω στο 1%, αφού οι πραγματικοί διάδοχοι του Χότζα θεωρούνται ο Νάνο και ο Ράμα. Αφήστε που ο Αλβανικός λαός είναι πια δύσπιστος απέναντι σε όσους του λένε ότι είναι πραγματικοί κομμουνιστές, αφού οι προηγούμενοι που τους το λέγανε αποδείχτηκαν σοσιαλδημοκράτες και δεξιοί εθνικιστές

Ρουμανία: τ’ όνομα του πατέρα 

Οι Ρουμάνοι «κομμουνιστές», αφού προέβησαν σε πατροκτονία, σκοτώνοντας τον αρχηγό – πατερούλη Νικολάε Τσαουσέσκου, συνέχισαν να κυβερνάν τη Ρουμανία. Αρχικά, ως Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας και στη συνέχεια ως  σοσιαλδημοκρατικό κόμμα Ρουμανίας.  Το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα Ρουμανίας, όμως, δεν προέκυψε απευθείας από το πρώην κυβερνών κομμουνιστικό, αλλά από διάσπαση στο Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας, το οποίο είχαν συγκροτήσει οι πρώην κομμουνιστές. Στις προηγούμενες, μάλιστα, εκλογές – στις οποίες η αποχή κυμάνθηκε γύρω στο 55%! – πήρε 59% (όχι μόνο του, αλλά ως επικεφαλής ενός κεντροαριστερού συνασπισμού), αφήνοντας πολύ πίσω τα διάφορα δεξιά κόμματα – όλα μαζί πήραν 30%, και τα άπειρα μειονοτικά – όλα μαζί κοντά στο 10%.

Όσο για την (πραγματική) αριστερά, η Σοσιαλιστική συμμαχία, ένα αριστερό ευρώ- κομμουνιστικό κόμμα, πήρε, στις ίδιες πάντα εκλογές, 0,03%. Κάπως καλύτερα φαίνεται να πηγαίνει στις τοπικές εκλογές, αφού έχει καταφέρει να εκλέξει κάμποσους δημοτικούς συμβούλους. Οι αριστερές ιδέες έχουν δυσφημιστεί και κακοποιηθεί στη χώρα αυτή. Τόσο από τον Πατερούλη – Τσαουσέσκου, όσο και από τους εκτελεστές – επιγόνους του. Άντε να τις αναστηλώσεις τώρα. Ούτε κομμουνιστής μπορείς να πεις ότι είσαι πια, αφού οι πρώην κομμουνιστές έχουν απαγορεύσει, κανονικά και με το νόμο, τη χρήση του όρου.