« Θα υπάρχει πάντα για τον καθένα μας κάποιος ποιητής που έχει πεθάνει-ακόμη κι από πολύν καιρό, ακόμη κι αν δεν γνωρίζουμε ούτε καν το όνομά του- και φυλάει για τον θάνατό μας, έστω κι έναν στίχο του.- κι ας μη μάθουμε πεθαίνοντας ποτέ ποιος  ήταν και ποιος ο στίχος. Όμως θα είναι ίσως αυτή η μόνη αθανασία μας .»

                                                                                                                               ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ

                                                                                                                                Χριστούγεννα 1998

Κάποιοι άνθρωποι είναι διαφορετικοί από τους άλλους. Με συμπεριφορά « αποκλίνουσα». Ίσως  δεν πρόκειται ακριβώς για ανθρώπους με την γνωστή σε όλους μας έννοια , αλλά για άλλα όντα που βρέθηκαν στον πλανήτη μας  σε λάθος τόπο και χρόνο. Ίσως πάλι αυτοί να είναι οι άγγελοι. Πλάσματα  γεννημένα με διαφορετικές ιδιότητες από τα υπόλοιπα. Σωστότερα θα έλεγα , «Xωρίς τις ιδιότητες των άλλων.»

Η πραγματικότητα όμως  είναι πάντα εδώ. Είναι τα βιώματα των ανθρώπων. Η ποίηση  από την άλλη είναι και αυτή ένα είδος πραγματικότητας, μια και εικονίζει την πραγματικότητα. Με άλλα λόγια , υπάρχει ο κόσμος των πραγμάτων και ο κόσμος των συναισθημάτων.  Αυτοί οι δύο κόσμοι -ασύμβατοι για τους πολλούς  για κάποιους αποτελούν αντικείμενο εναγώνιας  και ατέρμονης προσπάθειας  σύνθεσης .  Έτσι γράφεται ένα έπος ! Το τραγικό  έπος της ασάφειας.

Κάποτε , ένα κείμενο δεν τελειώνει με τελεία , αλλά με άνω τελεία ! Η ακόμη και κόμμα . Τότε έρχεται ένας άνθρωπος των γραμμάτων, διορθωτής κειμένων και καταστάσεων ίσως και διορθώνει το σημείο στίξης ! Και εκείνη ακριβώς την στιγμή , ο θεός χαμογελάει θλιμμένα .

Ας το πω πιο απλά. Οι άνθρωποι αυτοί πάσχουν από μια μυστηριώδη ασθένεια. Ένας παράξενος και ανεξήγητος πυρετός τους  κατατρώγει. Όταν δε η ασθένεια αυτή τους αδράξει στην νιότη, η νεανική έπαρση την κάνει καλπάζουσα. Υποφέρουν απεγνωσμένα. Όλη η ανθρώπινη ντροπή, γίνεται βάρος στους ώμους τους. Γίνεται δική τους , προσωπική ντροπή .

Oι γύρω τους άνθρωποι, ανήμποροι να κατανοήσουν όλη αυτή την ηφαιστειακή φλόγα , φοβούμενοι ταυτόχρονα την επαφή με την φωτιά, καταβάλουν φιλότιμες προσπάθειες (στην καλύτερη περίπτωση) να τους οδηγήσουν σε δρόμο ασφαλή , ήδη περπατημένο. Θα πρέπει να αποκτήσουν ανθρώπινες ιδιότητες ! Δεν υπάρχει άλλος τρόπος επικοινωνίας . Οι άγγελοι όμως αρνούνται ! (δεν θα ήταν άγγελοι διαφορετικά.)

Εκεί επάνω στην προσπάθεια , κάποτε σημειώνονται τραγικά ατυχήματα. Σπασμένα φτερά , ματωμένα από βίαιη πρόσκρουση πάνω σε ανθρώπινες ιδιότητες , κείτονται πεταμένα στις γειτονιές των αγγέλων.

Κοιτάζονται και τα πλάσματα αυτά σε καθρέφτες ,(όπως όλοι μας)Ο δικοί τους καθρέφτες όμως  είναι γεμάτοι φαντάσματα.  Φαντάσματα που κουρελιάζουν το παρελθόν, σαπίζουν το παρόν και καψαλίζουν το μέλλον.

Πίνουν καφέ , όπως όλοι μας από χρωματιστά φλιτζάνια. Μόνο που τα φλιτζάνια θρυμματίζονται και χορεύουν στο διάστημα.  Πληγωμένη ανίατα η ζωή τους από μια δύση . Καθορισμένα τα χρώματα της  επόμενης ανατολής από τα χρώματα αυτής της δύσης .Μέρα με τη μέρα  παρατηρούν την ζωή τους να γίνεται όλο και πιο αφηρημένη.

Καπνίζουν δίχως να μετράν τα τσιγάρα σε ένα νέφος από «ζήτω» που δεν ειπώθηκαν ποτέ επειδή στο τέλος, όλα θα τέλειωναν άσχημα. Και είχαν το καταραμένο χάρισμα να το βλέπουν πριν οι υπόλοιποι πέσουν από τα αναπαυτικά σύννεφά τους .

Ερωτεύονται, συνήθως παθιασμένα και δίνονται ολόψυχα σε αυτό το θαύμα που εν τέλει αποδεικνύεται ανήμπορο να τους κρατήσει . Προσποιούνται ακόμη και νέον έρωτα σε κατάσταση αδυναμίας. Κάποτε προσπαθούν να μοιάσουν με τους υπόλοιπους ανθρώπους για να σωθούν ! Μάταια όλα .Επιδρούν σε άλλους ανθρώπους αφήνοντας σημάδια ανεξίτηλα. Πληγώνουν από αγάπη. Ματώνουν από χαρά . Καίγονται από ευτυχία ακατανόητη . Γράφουν ποιήματα και ευθύς αμέσως τα σκίζουν και τα πετούν. Είναι πλημμυρισμένα από αγάπη που τους πνίγει σαν βρόγχος . Είναι καταδικασμένα στο αιώνιο «αλλού». Εξουθενωμένα από σκέψεις -φτερούγες . Φτερούγες δικές τους που δίνουν σε άλλους  από αγάπη. Ατέλειωτη αγάπη είναι αυτή που τα κατακλύζει .Αγάπη σε αιώνια αναζήτηση του ιδανικού αποδέχτη. (που δεν υπάρχει.)

Πετούν τα υπάρχοντά τους στην πυρά. Κυρίως τα βιβλία και τα σημειωματάρια. Αν προλαβαίνουν , ακόμη και τα καθημερινά τους αγαπημένα αντικείμενα.  Και φεύγουν . Στην πραγματικότητα ,αλλάζουν μόνο τόπο .(Ίσως και χρόνο.)

Θα μπορούσε να σκεφθεί κανείς ότι ο πλανήτης μας γίνεται φτωχότερος μετά την αποχώρηση αυτών των ιδιαίτερων πλασμάτων . Προσωπικά πιστεύω , πώς και μόνο το βιαστικό πέρασμά τους , μας κάνει πλουσιότερους.

Κάποιοι από μας που μένουν , είτε επειδή το θέλουν πολύ να μείνουν (άγνωστο γιατί), ή επειδή δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο, περπατάνε αμέριμνα πάνω σε σπασμένες φτερούγες . Και αυτό επειδή καμία δημοτική υπηρεσία καθαριότητας δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να τις μαζέψει. Δεν ήξερε αν θα έπρεπε να τις θάψει ή να τις ανακυκλώσει. Ελάχιστοι πάντως τυχεροί τις χαϊδεύουν απαλά ,παίρνοντας δύναμη για τον δρόμο, που ποτέ δεν τελειώνει αν δεν τον τελειώσεις. Οι λαβωμένες φτερούγες δεν χρειάζονται παρά μόνο αγάπη για να μεταμορφωθούν σε φτερά και όνειρα.

Μην προσπερνάτε ποτέ σπασμένες φτερούγες αγγέλων. Εκεί θα βρείτε ότι ζητάει η ψυχή σας ! Μαζί τους θα πετάξετε στον ουρανό !