Τό γυάλινο παραμύθι
15/01/2018
Γνώρισα κάποτε, ( ήταν μια μοιραία γνωριμία, που με σημάδεψε για πάντα), έναν γυάλινο ήρωα, κάτοικο ενός γυάλινου παραμυθιού. Όλα στον κόσμο του ήταν εύθραυστα, ακόμη και το ίδιο το παραμύθι του, ήταν μιά γυάλινη σφαίρα, εκτεθειμένη στα καιρικά φαινόμενα τής χώρας των παραμυθιών. Η γυάλινη υφή, πέρα από την στιλπνότητα, έδινε στα πράγματα τού χώρου του, απόλυτη διαφάνεια. Κάθε ήρωας άλλου παραμυθιού, ήταν σε θέση να παρατηρεί τις κινήσεις του, να τις θαυμάζει η να τις απορρίπτει, να τις κριτικάρει η να τις υπονομεύει, να τις αντιγράφει η να τις μουτζουρώνει.
Αυτή η τελευταία δραστηριότητα, είχε σάν αποτέλεσμα, τό θάμπωμα τής γυάλινης σφαίρας, τό οποίο μέ τή σειρά του προκάλεσε μιά ασάφεια στό περίγραμμά της καί τό σπουδαιότερο, συσκότιση στήν όραση τού ήρωα. Η ζωή του έγινε δύσκολη, γεμάτη ανασφάλεια. Τό γυάλινο παραμύθι του, έπαψε νά μοιάζει μέ γυάλινο κήπο, περισσότερο παρέπεμπε σέ γυάλινη φυλακή.
Είχε παλέψει νά γίνει παραμυθένιος, νά δημιουργήσει ένα πλήθος κομψοτεχνήματα από φίνο γυαλί κ’έξαφνα όλα, αντί να τον κάνουν ευτυχισμένο, έγιναν τεράστια προβλήματα, εμπόδια σέ κάθε του κίνηση, πηγή αβάσταχτης δυστυχίας. Όλα έγιναν απίστευτα γρήγορα. Με κάθε απλή κίνηση, κάτι έσπαγε τριγύρω του, μέ θόρυβο μικρό η μεγαλύτερο, κάποτε καί δίχως ήχο, ( όταν επρόκειτο για λεπτεπίλεπτα δημιουργήματα), γεμίζοντας μέ θρύψαλα τό τοπίο καί μεγαλώνοντας τό κενό τριγύρω του.
Το παραμύθι του, έπαψε να ακτινοβολεί. Η γυάλινη σφαίρα, έγινε μια σκοτεινή σφαίρα, χάθηκε η οπτική επαφή από την πλευρά των άλλων παραμυθιών, ακόμη και κάποιοι, πού αρχικά προσπάθησαν να δουν τι ακριβώς συνέβαινε μέσα στο γυάλινο παραμύθι, φορώντας γυαλιά η χρησιμοποιώντας κιάλια, σύντομα παραιτήθηκαν από την ιδέα. Ήταν όλοι απασχολημένοι στα δικά τους παραμύθια,φτιαγμένα από άλλα υλικά. Κανείς δεν σκέφτηκε πώς μια γυάλινη, λαμπερή σφαίρα, θολώνει εύκολα, ακόμη και με την ανάσα. Περιεργάστηκαν για λίγο τα συντρίμμια τού γυάλινου παραμυθιού, ακούστηκαν πολλές προτάσεις και εξηγήσεις, κάποιοι σκέφτηκαν διάφορες μορφές που θα μπορούσε να είχε πάρει το γυάλινο παραμύθι, αν δεν είχαν συμβεί όσα συνέβησαν, μερικοί φοβισμένοι, κατέληξαν στο συμπέρασμα πώς το γυαλί, είναι εντελώς ακατάλληλο υλικό για παραμύθια, θα μπορούσε κανείς, - αν οπωσδήποτε χρειαζόταν έντονο φως στο παραμύθι του,- να χρησιμοποιήσει κάποιο πλαστικό υλικό, απαράλλαχτο με γυαλί,- η ποικιλία των σύγχρονων υλικών είναι τεράστια- και πολλά τέτοια.
Ελάχιστοι πάντως, αποφάσισαν, πώς πάντα θα υπάρχουν γυάλινα παραμύθια, αξίζει να ξαναφτιάξουν κι άλλα, στο όνομα κάθε τι εύθραυστου η ίσως αλλόκοτα γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσαν.
