Εκλιπαρούσα τη μοίρα μου να μου δώσει την πιο απλή δεξιότητα, την δεξιότητα να σκοτώσω έναν άνθρωπο.

Ισαάκ Μπαμπελ

ΔΙΚΑΣΤΗΣ  Γιατί σκοτώσατε την γυναίκα σας;

ΑΥΤΟΣ Γιατί ήταν όμορφη και αυτή η ομορφιά δεν θα μπορούσε να είναι μόνο δική μου, αναγκαστικά θα την έβλεπαν και άλλοι, όσο και αν εγώ ήμουν ερωτευμένος μαζί της και την έβλεπα με ένα διαφορετικό τρόπο απ’ τους άλλους.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ Την αγαπούσατε;

ΑΥΤΟΣ Την αγαπούσα σαν τρελός. Θα ήθελα- αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν παράλογο -να την κλείσω μέσα σ’ ένα σπίτι χωρίς παράθυρα για να μην την βλέπει κανείς. Αλλά δεν θα μπορούσα να φυλακίσω την σκέψη της γιατί εκείνη σ’ αυτή τη φυλακή θα μπορούσε να σκέφτεται οτιδήποτε για να δραπετεύσει και πάντως όλες οι σκέψεις της θα στρέφονταν εναντίον μου. Γιατί όσο και αν με είχε αγαπήσει δεν θα μπορούσε να δεχτεΊ αυτή την παρανοϊκή κατάσταση στην οποία είχα μπει.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ Πάντως ακόμα και αν κάνατε κάτι τέτοιο πάλι θα διαπράττατε  αξιόποινη πράξη.

ΑΥΤΟΣ Μα ο έρωτας δεν έχει καμιά σχέση με το νόμο τους κανόνες που διέπουν τις  σχέσεις των ανθρώπων.Ο έρωτας άλλωστε είναι από μόνος του μία παράβαση.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ Δεν ξέρω ποιο έγκλημα είναι βαρύτερο αλλά αυτό που κάνατε εσείς δε μοιάζει  καθόλου με πράξη αγάπης.

ΑΥΤΟΣ Αν σκεφτείτε ότι ο έρωτας αντιβαίνει στη λογική στη συνήθεια στην πραγματικότητα, τότε ναι, ακριβώς επειδή αντιβαίνει σε όλα αυτά μπορούμε να πούμε ότι ήμουν τόσο παθιασμένος τόσο ερωτευμένος χωρίς λογική που δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο από αυτό που έκανα. 

ΔΙΚΑΣΤΗΣ Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν ένα έγκλημα που δεν είχατε σχεδιάσει; Που σας είχε τρομάξει όταν σας πέρασε από το μυαλό σας....

ΑΥΤΟΣ  Πράγματι, την πρώτη φορά που πέρασε απ’ το νου μου ήμουν μαζί της την κρατούσα απ’ το χέρι. Και βαδίζαμε σε μια πολυάνθρωπη περιοχή. Όταν ο κόσμος είναι πολύς, είναι απρόσωπος. Θα μπορούσε λοιπόν επειδή δεν περνούσε απαρατήρητη, όλοι οι άντρες που το βλέμμα τους την συναντούσε, θα μπορούσε να πει κανείς πως κανένας απ’ αυτούς δεν σκεφτόταν σαν και μένα για κείνη, πως δεν θα ήθελε να την έχει κατ’ αποκλειστικότητα και επομένως δεν υπήρχε μέσα σ’ αυτό το πλήθος των αντρικών βλεμμάτων κανένας αντίζηλος. Ωστόσο, εγώ δεν ένιωθα ασφαλής ποτέ δεν είχα νιώσει ασφαλής δίπλα της. Πάντα την επιθυμούσα. Πάντα ήθελα να είναι στο ίδιο δωμάτιο με μένα, να αναπνέει το ίδιο αέρα που ανέπνεα τις ίδιες μυρωδιές  ... θα θυμάμαι πάντα την γεύση που είχε η σάρκα της στο στόμα μου. Θα θυμάμαι πάντα το υγρό της βλέμμα τον ιδρώτα στο πάνω χείλι της, το μισό της χαμόγελο, τα χέρια της όταν κατευθυνόντουσαν στο σώμα μου, τα λόγια της όταν προορίζονταν για το αυτί μου, τους ψιθύρους της, τον τρόπο που έλεγε σ’ αγαπώ... Τώρα πια είναι αυτό που είπατε. Ακριβώς αυτό που είπατε. Μια ανάμνηση. Μια ανάμνηση που αιμορραγεί. Μια ανοιχτή πληγή, μια κακοφορμισμένη πληγή. Αλλά αυτή η ανάμνηση  είναι διαφορετική απο τις αναμνήσεις που έχουν αυτοί που την ήξεραν αλλιώς, οι Άλλοι. Είναι μόνο δική μου. Έχω εγώ την αποκλειστικότητά της. Δεν ξέρω γιατί έκανα αυτή την τρέλα. Δεν ξέρω. Και δεν θα μάθω ποτέ.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ Τώρα όμως πρέπει να υποστείτε τις συνέπειες. Και οι συνέπειες είναι φυσικά σοβαρές: στο δωμάτιο χωρίς παράθυρα που θέλατε εσείς να κλείσετε εκείνη , θα κλείσουμε εμείς εσάς.

ΑΥΤΟΣ Θα είμαι μαζί της. Κανείς δε θα μπορέσει να μας χωρίσει τώρα. Κανείς δεν θα μπορέσει να μας βλάψει.