Δε μου φαίνεται πως έχω τίποτα να προσθέσω. Ίσως και να μην είχα ποτέ τίποτα  να προσθέσω, σ' ότι ήδη υπήρχε. Ανάμεσα στα χρόνια. Μέρες οργής. Μέρες προσμονής. Τώρα τίποτα. Δεν περιμένω τίποτα.

Οι πυρήνες της φωτιάς του έρωτα δεν κατάφεραν να ξανανάψουν τη φωτιά του. Κάηκαν σ’ αυτήν. Και οι στάχτες τους σκορπίστηκαν σε γαλανά νερά. Η Ελεονόρα και η Δάφνη; Και αυτές. Η Κα Μάρθα πέθανε στο κρεβάτι της χαμογελώντας. Το χαμόγελο πήγε μαζί της στον τάφο.

Όλες οι αντιστάσεις που είχαν οι άνθρωποι υποχώρησαν. Συνήθισαν στην δυστυχία και την απομόνωση. Το καθεστώς επιβλήθηκε. Ολοκληρωτικά, αλλά μετά από δυόμιση δεκαετίες κατέρρευσε υπό το βάρος των αμαρτιών του.

Το επόμενο καθεστώς κήρυξε τον ελεύθερο έρωτα, ανέχθηκε την ελευθέρια συμπεριφορά, θεσμοποίησε τους γάμους σε όλων των ειδών τα φύλα και έτσι μπορούσαν να παντρεύονται όποιοι ήθελαν όποιους ήθελαν ό,τι και αν ήταν. Εντέλει όμως τα αισθήματα καταναλώθηκαν. Το life style τα κατέφαγε. Εντέλει όλοι σχεδόν εκτός των ηλιθίων, που δεν ήταν λίγοι, θεώρησαν πως το καθεστώς ήταν γελοίο. Τότε το καθεστώς αυτό απαγόρευσε τη σκέψη. Ήλεγχε το μυαλό των ανθρώπων με ένα μικροτσίπ που επινόησε ένας μεγάλος μαθηματικός. Αντίσταση δεν υπήρξε. Αλλά και αυτό το καθεστώς κατέρρευσε.Το επόμενο δεν είχε παρά νεκρούς υπηκόους. Η Δευτέρα Παρουσία τους ανέστησε και έτσι ο κόσμος γεννήθηκε από την αρχή.

Tο μήλο της γνώσεως που δραπέτευσε απ’ τον κήπο της Εδέμ είναι ένα δαγκωμένο μήλο, πληγωμένο και ληστευμένο και ως ένα βαθμό, απαρηγόρητο. Αλλά τα μήλα είναι για να τρώγονται να μασιούνται και να καταπίνονται. Δεν είναι για να παρηγοριούνται. Ούτε να μένουν ακέραια και όμορφα. Να γυαλίζουν στο φως του ήλιου και να είναι αγέρωχα και σκληρά. Ανάλγητα. Και κυρίως έχοντα δικαιώματα.

Γι’ αυτό ο κόσμος πήγε κατά διαόλου. Επειδή όλες ανεξαιρέτως οι κοινωνικές ομάδες απέκτησαν δικαιώματα. Το δικαίωμα του αναπνέειν. Το δικαίωμα του ζην. Το δικαίωμα του επιβιώνειν. Το δικαίωμα του εργάζεσθαι... του διασκεδάζιν... του παντρεύεσται... του γαμείν... του έχειν... του φαίνεσθαι... του αισθάνεσαι... του ασθμαίνειν... του μισείν... του αγαπάν... του χλευάζειν... του γράφειν... του ποιείν... του πίνειν.. του καπνίζειν... του παρατηρείν... του βλέπειν... του σχολάζειν... του ψαρεύειν... του κυνηγάν... του κινείν... του συμμετέχειν... του φεύγειν... του δέρνειν,,,του ζωγραφίζειν...του πτύειν τους Άλλους, του υπάρχειν... του διαμαρτύσθεσαι που υπάρχουν οι Άλλοι...

       Μιλάνε όλοι μιλούν και τα μήλα τώρα δηλαδή, και κατρακυλούν και ανεβαίνουν τον ανήφορο και φέρονται σαν να είναι κάτι άλλο από μήλα.

       Τότε και ίσως εξαιτίας όλων αυτών, ή ανεξαρτήτως αυτών, ένα ψυχρό φως, λευκό, με λίγο γαλάζιο μέσα του, τύλιξε την υδρόγειο σαν ένα καλά υφασμένο κασκόλ, ενώ μια υγρασία 100% εγκαταστάθηκε και δεν έλεγε να εγκαταλείψει τα εγκόσμια.

       Ούτε ο Κος Πενθήμερος ήταν έτοιμος να εγκαταλείψει τα εγκόσμια, πολύ περισσότερο ο Τηλέμαχος.

       Γι’ αυτά και για άλλα, καθώς και για το γεγονός ότι μου είναι δύσκολο να αποχωριστώ τον Πενθήμερο θα ακολουθήσει ένα χορταστικό, χαοτικό επίμετρο.       

[Συνεχίζεται,,,]