Από την ΙΣΙΣ στο δεξιό τομέα. Και από την Ανατολή στην Δύση

Ίσις. Τι περίεργο όνομα για μια εξτρεμιστική ισλαμική οργάνωση (ακριβέστερα, για μια οργάνωση που θέλει να γίνει κράτος)! Η Ίσις (ή Ίσιδα) ήταν η πιο διάσημη (τόσο κατά τη διάρκεια της ελληνιστικής όσο και της ρωμαϊκής εποχής) θεά της αιγυπτιακής μυθολογίας. Οι Έλληνες την εξομοίωναν άλλοτε με τη Δήμητρα, άλλοτε με την Ήρα, ή τη Σελήνη, ακόμα και με την Αφροδίτη. Ήταν η θεά της γονιμότητας της φύσης, της μητρότητας, της υγείας, της μυστικής γνώσης, της αγάπης. Ήταν το αρχέτυπο της Μητέρας – Θεάς για όλη την ανατολική μεσόγειο και τη μέση ανατολή, για μια αρκετά μεγάλη χρονική περίοδο. Μια επιβίωση της μητριαρχίας σε μια εποχή θεμελίωσης της πατριαρχίας. Η οργάνωση ISIS (ακρωνύμιο για το «Ισλαμικό Κράτος τού Ιράκ και του Λεβάντε» – όπου με τον όρο Λεβάντε εννοείται η Συρία), από την άλλη, δεν έχει καμία σχέση με την μητριαρχία. Ούτε με τον πολυθεϊσμό και την ειδωλολατρία. Είναι μια καραμπινάτη μονοθεϊστική οργάνωση, η οποία θέλει να επιβάλει τον (ελάχιστα μητριαρχικό) νόμο της Σαρία στην βορειοανατολική Συρία και στο βορειοδυτικό Ιράκ.

Αλλά από πού προέκυψαν αυτοί οι περίεργοι μονοθεϊστές με το πολυθεϊστικό όνομα;

Πέφτοντας από τα σύννεφα

Πολλοί στη δύση έπεσαν από τα σύννεφα όταν έμαθαν από τα, επίσης «ανυποψίαστα» έως τότε, δυτικά ΜΜΕ ότι πολλοί από τους τζιχαντιστές του Λεβάντε δεν ήταν στην πραγματικότητα  λεβαντίνοι,. ούτε καν φραγκολεβαντίνοι. Ήταν σκέτα – νέτα Φράγκοι. Δηλαδή ήταν (και είναι) πολίτες της Αγγλίας, της Γαλλίας, του Καναδά, των ΗΠΑ, της Αυστραλίας κ.ο.κ. Μουσουλμανικής καταγωγής (μετανάστες δεύτερης γενιάς – ως επί το πλείστον), αλλά φραγκικής υπηκοότητας.

Πώς όμως μεταμορφώθηκαν αυτά τα «λεβεντόπαιδα» σε τζιχαντιστές (και αποκεφαλιστές) του Λεβάντε;  Και πώς και γιατί βρέθηκαν εκεί;

Κανένα μυστήριο, ή εφτασφράγιστο μυστικό. Την ιδιότυπη (όσο και μεταμοντέρνα) αυτή λεγεώνα των ξένων την δημιούργησαν, τη χρηματοδότησαν και την εξόπλισαν (και όχι μόνο με τσεκούρια) η Σαουδική Αραβία, τα Εμιράτα του Κόλπου (το καταραμένο το Κατάρ και το Κουβέιτ) και οι ΗΠΑ, προκειμένου να ανατρέψουν το καθεστώς Άσαντ στη Συρία. Και γιατί οι Εμίρηδες θέλανε να ανατρέψουν τον  κακομοίρη (και ουχί Εμίρη) τον Άσαντ; Μα γιατί δε θέλανε να περάσει ο Ιρανικός αγωγός από τη Συρία, αλλά ο δικός τους αγωγός. Οι Αμερικάνοι, από την άλλη, τα είχαν πάρει στο κρανίο με τον Άσαντ, επειδή τα είχε βρει με τους Ρώσους, και θέλανε να τον ξεφορτωθούν. Αφήστε που η Αραβική Άνοιξη του 2011 τους είχε πανικοβάλει, αφού υπήρχε ο κίνδυνος να χάσουν κάθε επιρροή στην Μέση Ανατολή. Καλό θα ήταν λοιπόν, θα σκέφτηκαν οι Αμερικάνοι, να «ξεσπάσουν» καμιά δυο – τρεις «πορτοκαλί επαναστάσεις» στην περιοχή, μπας και ελεγχθεί η κατάσταση. Έτσι, οι Εμίρηδες και οι αμερικάνοι οι κακομοίρηδες βγήκαν στη γύρα, ψάχνοντας να βρουν «επαναστάτες» για να ρίξουν τον Άσαντ. Και επειδή δεν μπορούσαν να εμπιστευθούν τους πραγματικούς επαναστάτες, έπρεπε να φτιάξουν τους δικούς τους. Και ποιοι θα μπορούσαν να είναι οι πιο κατάλληλοι για αυτήν τη δουλειά (την ανατροπή, δηλαδή, ενός κοσμικού καθεστώτος της Μέσης Ανατολής); Μα, φυσικά, οι φανατικοί μουσουλμάνοι! Και επειδή δε βρήκανε και τόσους πολλούς μέσα στην ίδια την Συρία, αποφάσισαν να κάνουν μεταγραφές τζιχαντιστών από το εξωτερικό. Πόσο δύσκολο θα ήταν να βρουν μερικές χιλιάδες τρελαμένων πιτσιρικάδων μουσουλμανικής καταγωγής, να τους χρηματοδοτήσουν, να τους εξοπλίσουν και να τους αμολήσουν για να ανατρέψουν έναν «άπιστο»; Όπως αποδείχθηκε, καθόλου. Με την ανεργία κιόλας που υπάρχει στις χώρες της Δύσης, ήταν και πανεύκολο. Τους βρήκαν λοιπόν και τους αμόλησαν. Για να επιτελέσουν το θεάρεστο έργο της ανατροπής βέβαια…

Ο Άσαντ, όμως, αποδείχτηκε πολύ πιο ανθεκτικός απ’ όσο περίμεναν οι Εμίρηδες του κόλπου και οι αμερικάνοι (που ήταν κι αυτοί, όπως είδαμε, στο κόλπο). Οι μάζες του Συριακού λαού τον στήριξαν, ενώ και ένα μεγάλο μέρος του κινήματος που τον αμφισβητούσε, συμμάχησε μετά μαζί του, όταν είδε τις θηριωδίες της λεγεώνας των ξένων. Βέβαια, η νίκη του Άσαντ δεν ήταν ολοκληρωτική. Οι Σουνίτες Φράγκοι, οι οποίοι τώρα πια είχαν γίνει πραγματικοί φραγκολεβαντίνοι, αν και δεν είχαν καταφέρει να πετύχουν στην αρχική τους αποστολή, εντούτοις κατάφεραν και σταθεροποίησαν την παρουσία τους στο Σουνιτικό (ως επί το πλείστον) Λεβάντε. Εδώ που τα λέμε, ξέμειναν εκεί, αφού ούτε και ο Άσαντ κατάφερε να τους εκδιώξει εντελώς, αλλά ούτε και αυτοί είχαν να πάνε πουθενά. Αλλά και που να πηγαίνανε; Πίσω στις φράγκικες χώρες τους; Αφού είχανε γίνει φραγκολεβαντίνοι πια! Με τι μούτρα θα μπορούσαν να επιστρέψουν; Στα Εμιράτα του Κόλπου; Ναι, θα μπορούσαν να πάνε εκεί. Έτσι κι αλλιώς, αρκετοί από τους λεγεωνάριους κατάγονταν από τις χώρες του κόλπου (από εκείνες που «ήταν στο κόλπο»). Αλλά τι θα γινόταν στην περίπτωση αυτή με το Λεβάντε; Θα ξανάπεφτε στα χέρια του Άσαντ; Θα τσίμπαγαν κομμάτι και οι Κούρδοι; Και οι αγωγοί; Τι θα γινόταν με τους αγωγούς; Όχι, οι φραγκολεβαντίνοι τζιχαντιστες και οι τζιχαντιστές του κόλπου, οι οποίοι και ήταν εξαρχής στο κόλπο, έπρεπε (ώσπου να ’ρθει ο αγωγός) να παραμείνουν στο Λεβάντε!

Εκεί, όμως, που περιπλανιόντουσαν (οι φραγκολεβαντίνοι και οι κολπικοί τζιχαντιστές) δυστυχισμένοι μακριά απ’ των Εμίρηδων και της ΣΙΑ την αγκαλιά, έπεσαν πάνω στα απομεινάρια της Σουνιτικής ιρακινής αντίστασης τα οποία και είχαν μετατραπεί (μετά την αποχώρηση των αμερικάνων) σε μπουλούκια κατσαπλιάδων. Είπαν, τότε, οι τζιχαντιστές στους κατσαπλιάδες: Σουνίτες εσείς, Σουνίτες κι εμείς, γιατί δεν ενωνόμαστε, να κάνουμε το δικό μας Χαλιφάτο στην περιοχή και να μαζέψουμε εμείς όλο το χαρτί; Εμείς ψυχή δεν έχουμε; Εμάς μάνα δεν μας γέννησε;

Πως ήταν δυνατόν να απορρίψουν, οι πρώην αντιστασιακοί, τη γενναιόδωρη πρόταση των ομόθρησκων τους;

Αφού το λοιπόν έδωσαν τα χέρια, οι πρώην Φράγκοι και οι πρώην αντιστασιακοί τζιχαντιστές (οι οποίοι δεν ήταν αρχικά τζιχαντιστές, αλλά έγιναν στην πορεία, για τη δόλια τη μανούλα τους ), ξεκίνησαν το θεάρεστο (καινούργιο) έργο τους, πουλώντας νταβατζηλίκι, κόβοντας κεφάλια και επιταγές, (οι τζιχαντιστές του Λεβάντε είναι φορτωμένοι με φράγκα που τους δώσανε οι Φράγκοι) για να λαδώνουν όσους δε σφάζουν, και γενικώς κάνοντας ό, τι γουστάρουν σε μια αρκετά εκτεταμένη περιοχή της μέσης ανατολής.

Η επιτυχία των ενωμένων τζιχαντιστών ήταν απρόσμενα μεγάλη. Ποιο ήταν όμως το μυστικό αυτής τους της επιτυχίας;

Ίσως το μυστικό θα πρέπει να αναζητηθεί στην άψογη τεχνικά κινηματογράφηση των αποκεφαλισμών και των εκτελέσεων από το τμήμα κινηματογράφου της οργάνωσης. Μιλάμε για πολύ επαγγελματική δουλειά εδώ. Είναι τόσο ρεαλιστικά και τρομαχτικά τα βίντεο που γυρίζουν οι τζιχαντιστές σκηνοθέτες και κινηματογραφιστές, που μας είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι δεν είναι επαγγελματίες. Καθόλου, λοιπόν, δεν πρέπει ν’ αποκλείσουμε το ενδεχόμενο, να τους προμήθευσαν οι αμερικάνοι, εκτός από όπλα και χρήματα, και ένα κινηματογραφικό συνεργείο για της προπαγανδιστικές τους ανάγκες. Η ανεργία, βλέπετε, έχει χτυπήσει και την πόρτα ου Χόλλυγουντ.

Όπως και να χει το πράμα, το κόστος της νέας αυτής Χολιγουντιανής υπερπαραγωγής που έβαλαν μπρος οι αμερικάνοι και οι εμίρηδες του κόλπου, το πληρώνουν, για μια ακόμη φορά, οι λαοί της περιοχής. Και οι μονοθεϊστές και οι πολυθεϊστές.

 Από την ΊΣΙΣ στα ΕΣΕΣ

Η λέξη ΙΣΙΣ μοιάζει πολύ με τη λέξη ΕΣΕΣ. Αλλά και τα ουκρανικά ΕΣΕΣ μοιάζουν με την τζιχαντιστική ΙΣΙΣ. Βασικά, ο δεξιός τομέας (ΔΤ) της Ουκρανίας επιτελεί το ίδιο θεάρεστο έργο μ’ εκείνο που επιτελούσαν και οι Τζιχαντιστές του Λεβάντε: αυτό της διάσωσης της αμερικάνικης ηγεμονίας! Βέβαια, υπάρχουν και διαφορές. Εδώ δεν έχουμε Εμίρηδες, αλλά στη θέση τους έχουμε τη Μαντάμ Μέρκελ και τους ευρωπαίους κακομοίρηδες. Επίσης, οι ΕΣΕΣ δε κόβουν κεφάλια των αντιπάλων τους, όπως κάνουν τα λεβεντόπαιδα της ΙΣΙΣ, αλλά τους καίνε ζωντανούς, όπως ακριβώς έκαναν  οι ιδεολογικοί (ενίοτε και βιολογικοί) τους πρόγονοι κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Επίσης δεν έχουμε, στην περίπτωση της Ουκρανίας και του ΔΤ, μεταγραφές από το εξωτερικό. Τουλάχιστον ακόμα

Αλλά πως και γιατί βρέθηκαν τα ΕΣΕΣ στην Ουκρανία;

Στην περίπτωση της Ουκρανίας δεν έγινε εισαγωγή τζιχαντιστών, αλλά χρησιμοποιήθηκε γηγενές έμψυχο δυναμικό: τα λεβεντόπαιδα του ΔΤ, του στρατιωτικού βραχίονα του φασιστικού κόμματος Σβόμποντα, του κόμματος «Ελευθερία» δηλαδή (Σβόμποντα σημαίνει  Ελευθερία στα ουκρανικά). Το ότι ένα φασιστικό κόμμα ονομάζεται ελευθερία μπορεί να ακούγεται κάπως παράδοξο, αλλά δεν είναι και τόσο αν το καλοσκεφτούμε: οι άνθρωποι αυτοί θέλουν να ναι ελεύθεροι για να καταπιέζουν την Ουκρανία. Δεν το χουν το δικαίωμα; Δε θα ’ταν φασισμός αν τους το στερούσαμε;  Δε θα ήταν κρίμα και άδικο να τους στερήσουμε τη δυνατότητα να ζήσουν τις στιγμές μεγαλείου και δόξας, τις οποίες είχαν ζήσει οι παππούδες τους, ως εθελοντές της 1ης μεραρχίας Γρεναδιέρων ΕΣΕΣ Ουκρανίας, κατά την διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου;

Κάπως έτσι θα σκέφτηκαν και ψυχοπονιάρηδες οι Αμερικάνοι, το λοιπόν, και τους ξαμόλησαν, αφού πρώτα τους εξόπλισαν και τους χρηματοδότησαν, για να ανατρέψουν τον  Βίκτωρ Γιανούκοβιτς, τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο της Ουκρανίας. Και γιατί θέλανε να ανατρέψουν τον κακομοίρη τον Βίκτωρα (καλό κουμάσι και του λόγου του, εδώ που τα λέμε) οι Αμερικάνοι; Μα γιατί ήταν πολύ ρωσόφιλος για τα γούστα τους και τους είχε μπει στο μάτι. Αλλά και οι γερμανοί θέλανε να τον διώξουνε, γιατί δεν τους έκανε τα χατίρια.

Άπαξ και τους ξαμόλησες, όμως, άντε μετά να τους μαζέψεις. Οι παλικαράδες του ΔΤ τα κάναν όλα μπάχαλο στη χώρα, καταφέρνοντας έτσι να προκαλέσουν τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά ενός σημαντικού τμήματος του ουκρανικού λαού, αλλά και την αντίδραση της τεράστιας ρωσικής μειονότητας της χώρας. Βέβαια, πρέπει να τους δικαιολογήσουμε τους λεβέντες: τόσα χρόνια καταπιεσμένοι ήταν, κάπως έπρεπε να εκτονωθούν τα παιδιά. Και εκτονώθηκαν τωόντι. Σφάζοντας, καίγοντας, κλέβοντας και βιάζοντας.

Βλέποντας τη φρίκη που σκόρπιζαν οι νεοναζιστικές ορδές στην δυτική Ουκρανία, οι ρωσόφωνοι της Ανατολικής Ουκρανίας ,αυτής  του Λεβάντε δηλαδή, αντέδρασαν άμεσα: Χαλιφάτο στην Δυτική Ουκρανία εσείς; Λαϊκή Δημοκρατία του Λεβάντε εμείς. Τώρα που το σκέφτομαι, οι μαχητές του ΔΤ θα μπορούσαν να ονομάζονται και Τζιχαντιστές του Πουνέντε. Βέβαια, οι ουκρανοί λεβέντες δεν είναι σουνίτες. Ούτε καν μονοθεϊστές είναι, αφού, όπως κάθε ναζί που σέβεται τον εαυτό του, είναι παγανιστές. Έχουν, μάλιστα, ως σύμβολό τους την Τρίαινα του Ποσειδώνα, μιας άλλης διάσημης θεότητας του Αρχαίου Κόσμου. Αλλά και οι Τζιχαντιστές του Λεβάντε, αν και μονοθεϊστές, έχουν δανειστεί τ’ όνομα τους από μια άλλη θεότητα του πολυθεϊσμού. Δεν έχουν τον θεό τους οι τύποι μου φαίνεται. Και οι μεν, και οι δε.

Βλέποντας όλο αυτό το μπάχαλο, ο Τσάρος Βλαδίμηρος (ή σύντροφος Πούτιν) αντέδρασε με Ολύμπια ψυχραιμία. Έκανε μια χαψιά την Κριμαία, που τον ενδιέφερε περισσότερο, και μετά έπαιξε μπάλα με τους εξεγερμένους αντιφασίστες (των κομμουνιστών συμπεριλαμβανόμενων) του Ουκρανικού Λεβάντε: πότε τους στήριζε – πότε τους έγραφε στα παλιά του τα παπούτσια. Είπαμε να χρησιμοποιήσουμε τους κομμουνιστές, αλλά να μην το παρακάνουμε κιόλας!

Στο Κίεβο εντωμεταξύ, η κυβέρνηση που αναδείχθηκε μετά την ανατροπή του Βίκτωρα, προσπάθησε να μαζέψει τους νέο – παγανιστές τζιχαντιστές του Πουνέντε, αφού την εξέθεταν ανεπανόρθωτα με την παιδιάστικη συμπεριφορά τους, αλλά και επειδή αποτελείται από μονοθεϊστές οπαδούς του Πάπα. Τότε, τα λεβεντόπαιδα τα πήραν στο κρανίο, και με το δίκιο τους, με την αχαριστία της κυβέρνησης και την απείλησαν ότι θα κινηθούν ενάντια της, αν συνεχίσει να τους στερεί την ελευθερία να σφάζουν και να κάνουν λαθρεμπόριο όπλων, λευκής σαρκός, ναρκωτικών και ανθρώπινων οργάνων. Λέτε να πραγματοποιήσουν την απειλή τους και να εγκαθιδρύσουν Χαλιφάτο («Λαικό κράτος» έστω) στην καρδιά της Ευρώπης; Καλή ιδέα θα ήτανε. Έτσι κι αλλιώς, στον ουκρανικό Λεβάντε δεν έχουν να κάνουν και πολλά. Οι εξεγερμένοι ρωσόφωνοι τους έχουν πάρει παραμάζωμα. Το μόνο που τους μένει είναι να καταλάβουν το Κίεβο. Εκτός κι αν μεταφερθούν στη Μέση Ανατολή για να κάνουν παρέα στους φραγκολεβαντίνους συναδέλφους του Χαλιφάτου του Λεβάντε.

Αλλά τι γίνεται με τους δυτικούς (τους Φράγκους που λέγαμε), οι οποίοι προκάλεσαν όλο αυτό το μπάχαλο;

Η Μαντάμ Μέρκελ κάνει τώρα την πάπια, αφού δεν ήθελε να πάνε τα πράγματα στα άκρα. Να τρίξει λίγο τα δόντια στον Πούτιν ήθελε. Τσάμπα μάγκας, η πάπια η Μέρκελ. Νόμιζε ότι είχε απέναντί της τίποτα γελοίες προσωπικότητες τύπου Σαμαρά ή Βενιζέλου…

Όσο για τους Αμερικάνους, προς το παρόν γαυγίζουν. Τι άλλο μπορούν να κάνουν; Στην αγωνιώδη τους προσπάθεια να διατηρήσουν την παγκόσμια ηγεμονία τους, κάνουν την μια πατάτα πίσω από την άλλη, προκαλώντας το χάος. Ίσως να το κάνουνε και εσκεμμένα. Ίσως να είναι και η στρατηγική τους αυτή (η πρόκληση χάους). Αν είναι έτσι, πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη και τυχοδιωκτική στρατηγική (αν μπορούμε αυτό το πράμα να το ονομάσουμε στρατηγική). Ίσως, οι κινήσεις αυτές, να είναι προϊόν του πανικού τους. Σε κάθε περίπτωση, όσο οι λαοί κοιτάζουν ως θεατές τις αιματηρές αυτές χολιγουντιανού τύπου υπερπαραγωγές, οι Φράγκοι (και όχι μόνο αυτοί – ο Πούτιν δεν είναι και πολύ καλύτερο παιδί) θα συνεχίζουν να τις γυρνάνε. Στροβιλιζόμενοι, κι αυτοί οι ίδιοι, στον κυκεώνα που οι ίδιοι προκάλεσαν.