Γιατρέ μου, συγνώμη, δεν ξέρω πώς ν’ αρχίσω. Θα σας τα πω όλα, δηλαδή όλα αυτά που με βασανίζουν.Ήμουν μικρή, πολύ μικρή, όταν είδα τυχαία τους γονείς μου να κάνουν έρωτα. Το τι αισθάνθηκα τότε δεν μπορώ να το θυμηθώ, μόνο εκείνη την παράξενη σκηνή θυμάμαι. Σε ηλικία 15 χρονών κι ενώ ακόμα δεν είχα περίοδο, δεν ξέρω τι μ’ έπιασε και πήρα ένα μολύβι και το ακούμπησα στο κάτω μέρος της κοιλιάς μου, ξέρετε πού. Άρχισα να το πηγαίνω μπρος πίσω κι αυτό μου άρεσε. Πρέπει να σημειώσω ότι δεν ήξερα τι είναι εκείνο που ξεχωρίζει το κορίτσι από τη γυναίκα, αφού καλά καλά αγνοούσα την ύπαρξη της περιόδου. Ύστερα από λίγους μήνες μου ήρθε για πρώτη φορά αίμα, το είπα στη μητέρα μου κι εκείνη με καθησύχασε. Αυτή η κατάσταση, η περίοδος, μου είπε, θα επαναλαμβάνεται κάθε μήνα.

Μόλις τελείωσαν οι μέρες με το αίμα, ο διάβολος με παρακίνησε και ξεκινήσω καινούργια παιγνίδια μ’ ένα μαξιλάρι. Το έβαλα ανάμεσα στα πόδια μου που τα έσφιγγα γύρω του ώστε να προκληθεί διέγερση. Μετά την πράξη όμως αισθάνθηκα στο μέρος της κοιλιάς μου που αντιστοιχεί στην σκωληκοειδή απόφυση έναn πόνο, ανάλογο με τον πόνο της περιόδου. Δεν έδωσα μεγάλη σημασία στο φαινόμενο και συνέχισα να χρησιμοποιώ το μαξιλάρι ως μέσο άντλησης ηδονής. Επειδή όμως ο πόνος συνεχίστηκε, ξανάρχισα τα παιγνίδια με το μολύβι. Αυτή τη φορά, τα πράγματα εξελίχτηκαν δραματικά γιατί το μολύβι εισχώρησε μέσα σ’ εκείνο το μέρος κι έβγαλε αίμα. Ούτε μου πέρασε από το μυαλό πως το αίμα ήταν διαφορετικό από το άλλο. Σαν είδα πως η απώλεια αίματος σταμάτησε, ησύχασα, και όλα συνεχίστηκαν κανονικά. Δηλαδή, γιατρέ μου, εξακολούθησα να χρησιμοποιώ το μολύβι ως υποκατάστατου του ανδρικού μορίου.

Κάποια στιγμή, αργά κατά τη γνώμη μου, πληροφορήθηκα από μια φίλη τι είναι εκείνο που ξεχωρίζει το κορίτσι από τη γυναίκα, εννοώ την ανατομική λεπτομέρεια που λέγεται υμένας. Το κακό είχε γίνει. Το χειρότερο ήταν που η κακή έξη μού έγινε συνήθεια. Προσπάθησα να την κόψω –και μίσησα τα μολύβια–, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να ελαττώσω τις φορές που τα έβαζα στο απόκρυφο σημείο. Διότι μου άρεσε να πειραματίζομαι με μολύβια διαφόρων χρωμάτων και μεγεθών.

Μεγάλωνα χωρίς να προβληματίζομαι για το μέλλον. Ύστερα έγινα 20 χρονών και ήρθε στο μυαλό μου η σκέψη του γάμου. Πώς θα μπορούσα να σχετιστώ με έναν άντρα, να κάνω έρωτα μαζί του και μετά να παντρευτώ, όταν αυτό το πάθος με τα μολύβια δεν μπορούσα να το κόψω; Αν γνώριζα κάποιον, έπρεπε να του τα πω όλα, μα φοβόμουν πως δεν θα με καταλάβαινε κι αυτός ο φόβος με απέτρεπε από να δημιουργήσω αισθηματικές σχέσεις.

Είμαι όμορφη, έξυπνη, κόρη εύπορης οικογένειας, φοιτώ στο πανεπιστήμιο, όμως ζω με τον διαρκή φόβο της αποτυχίας στο γάμο και στην προσωπική μου ζωή. Τι να κάνω, γιατρέ μου; Δεν την αντέχω αυτή την νοσηρή κατάσταση. Βρίσκομαι συνεχώς σε τέτοια ψυχική αναστάτωση που το μυαλό μου πάει στα χειρότερα. Πολλές φορές σκέφτομαι να πηδήξω από το μπαλκόνι του σπιτιού μου. Βοηθείστε με, σας παρακαλώ.