Είδα ένα βίντεο τις προάλλες. Στο youtube. Εκεί βλέπεις ό, τι μπορείς να φανταστείς. Καμιά φορά κι ό, τι δεν μπορείς. Και το βλέπουν πολλοί. Πάρα πολλοί. Εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο. Το είδατε εσείς; Ή αρνηθήκατε να το δείτε; Έλεγε : «Προσοχή σκληρές εικόνες». Μήπως αυτό σας απέτρεψε; Ή έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα; Εξήψε την περιέργειά σας. Μπορεί πάλι μέσα στην ταχύτητα της σύγχρονης ζωής – σύγχρονη ζωή σημαίνει η ζωή που κυλάει πλάι μας – και να μην το πληροφορηθήκατε. Αν και το βλέπω λίγο δύσκολο. Κάπου θα το πήρε το αυτί σας. Μπορεί να το θεωρήσατε ασήμαντο. Μπορεί να είπατε, «άσε, μην χαλάσω τη ζαχαρένια μου, αυγουστιάτικα». Μπορεί να έχετε δίκιο. Μπορεί να μην παίρνουμε χαμπάρι, τι είναι αυτό που ορίσαμε ως σύγχρονη ζωή. Τι μας νοιάζει η ζωή, είτε σύγχρονη, είτε όχι. Αφού, έχουμε γίνει ένα αρχιπέλαγος νήσων, αλλά ανάμεσα τους μεσολαβεί αλμυρό νερό, θάλασσα το λένε, το νερό αυτό. Για θυμηθείτε, τώρα, εκείνον τον ποιητή με την καμπάνα. Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα; Σας φαίνεται κωμικό; Μεγαλόστομο; Έλεγε, λοιπόν, εκείνος ο μεταφυσικός ποιητής : «κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί…» Δεν πα νά  λεγε. Πως κάθε απώλεια ενός ανθρώπου, δεν λιγοστεύει μόνο την ανθρωπότητα, λιγοστεύει έμενα.

Λοιπόν ελάτε. Το φιλμάκι. Το βιντεάκι. Υποκοριστικά. Μικρά και ασήμαντα. Ώστε, τίποτα να μην προκαλεί την προσοχή μας περισσότερο από λίγα λεπτά της ώρας. Κάποιος γλίστρησε σε μια μπανανόφλουδα κι έφαγε τα μούτρα του. Στ’ αλήθεια, δεν είναι κινηματογραφικό γκαγκ. Συμβαίνει κάθε μέρα. Όπως και το ότι ένας άνθρωπος δάγκωσε ένα σκύλο. Α, το προσέξατε! Ε, αυτό, είναι ο  ορισμός της κίτρινης δημοσιογραφίας. Γιατί κάθε τρεις και λίγο, ένας σκύλος δαγκώνει έναν άνθρωπο. Κάθε τρεις και λίγο ένας, ή δύο αστυνομικοί πυροβολούν έναν πολίτη.

Το βίντεο. Το βιντεάκι:  ένα κοντινό πλάνο. Ένας νεαρός, μαύρος, σε μια επαρχιακή πόλη των Η.Π.Α., περιφέρεται νευρικά. Πάνω κάτω. Χαμηλά σπίτια. Φαρδύς δρόμος. Ελάχιστα αυτοκίνητα παρκαρισμένα. Ελάχιστα κινούμενα. Ο νεαρός έχει το χέρι στην τσέπη. Είναι στο πεζοδρόμιο. Ένας άλλο, μαύρος κι αυτός, με μαλλιά ράστα είναι πλάτη στην κάμερα. Παρακολουθεί τις κινήσεις του εν λόγω νεαρού. Ο νεαρός δεν βγάζει το χέρι από την τσέπη. Κάτι κρατάει με το χέρι του μέσα στην τσέπη του, ίσως. Φθάνει ένα περιπολικό. Οι μέρες είναι πονηρές. Οι πολίτες, στην περιοχή αυτή της αμερικανικής επικράτειας, έχουν ξεσηκωθεί. Αστυνομικοί σκότωσαν έναν πατριώτη τους, επίσης νεαρό, επίσης μαύρο. Τις προάλλες. Το κράτος πρέπει να καταστείλει την εξέγερση. Είναι ανυπακοή κατά του κράτους. Ό, τι κάνει το κράτος είναι υπό τον μανδύα του νόμου. Νόμιμη βία. Νόμιμοι φόνοι. Το κράτος μπορεί να σκοτώνει. Οι πολίτες οφείλουν υπακοή στο κράτος, τους νόμους και την τάξη, που είναι υποχρεωμένο να επιβάλλει.

Γυρίζω στο βίντεο. Συνεχίζει να τραβάει  ο κάμεραμαν. Ξέρει πως κάτι θα συμβεί. Χρειάζεται ένα ντοκουμέντο. Θα το ανεβάσει στο youtube. Αν συμβεί αυτό που περιμένει. Ο βιντεοσκόπος προσβλέπει στο να συμβεί κάτι. Όπως ο φωτογράφος έχει το δάχτυλό του στο κουμπί και περιμένει αυτόν που στοχεύει κάποιον άοπλο να πυροβολήσει. Είναι μέλλοντικός  , μάρτυς ενός φονικού, αν παιχτεί κάτι τέτοιο. Η μηχανή, λοιπόν, καταγράφει την άφιξη του περιπολικού. Ο νεαρός με το χέρι στην τσέπη του μπουφάν συνεχίζει να περιφέρεται νευρικά. Δεν βγάζει το χέρι από την τσέπη. Δεν ξέρουμε αν κρατά κάτι, γιατί δεν το βλέπουμε. Λέει, ακούγεται να λέει : «Σκοτώστε με! Σκοτώστε με! Σκοτώστε με!» Οι αστυνομικοί κατεβαίνουν από το περιπολικό. Ο νεαρός έχει πέσει κάτω. Έχει διπλωθεί στα δύο. Σαν έμβρυο. Οι αστυνομικοί ταμπουρωμένοι πίσω από το περιπολικό. Ο νεαρός με τα ράστα, πάντα πλάτη στην κάμερα, ρίχνει το βάρος του πότε στο ένα πόδι και πότε στο άλλο. Η κάμερα απομακρύνεται αργά. Θα συμβεί, αυτό που εύχεται ο άνθρωπος που δε βλέπουμε, με την μηχανή;

Ούτε ένα λεπτό δεν έχει καταγράψει η κάμερα. Συμβαίνει. Οι αστυνομικοί πυροβολούν. Τους βλέπουμε. Δώδεκα φορές. Ο τύπος μα τα ράστα μουρμουρίζει : «Oh my God! Oh my God!»

Βάθος πεδίου. Ένα πλάνο προοπτικής. Ορίζων γαλανός. Τα σύννεφα απόντα. Ο δρόμος με τη λευκή διακεκομμένη λωρίδα σβήνει μέσα στον ορίζοντα. Άσφαλτος. Όπως οι δώδεκα βολές, άσφαλτες κι αυτες. Τώρα και να μην το είχατε δει, το είδατε το βιντεάκι. Είστε αυτόπτες μάρτυρες. Μάρτυρες της εκτέλεσης ενός ανυπεράσπιστου θύματος, που δεν απειλούσε κανέναν, αλλά, ενδεχομένως, ήθελε να πεθάνει. Είμαστε μάρτυρες ενός φόνου. Η κατηγορία, ανυπακοή. Το θύμα, ένας νεαρός μαύρος. Διεξάγονται ανακρίσεις. Cut!