Από τότε που κατάφερα να γίνω ήρωας της ιστορίας μου, έχει περάσει καιρός. Έχω πει και έχω ακούσει λόγια ωραία και μαγευτικά.  Τώρα δεν είμαι πια εκείνος που ήμουν όταν ξεκίνησα. Ένας αδαής για οτιδήποτε ομορφαίνει τον κόσμο. Γι αυτό το παρελθόν μου έχω μιλήσει ξανά. Για το παρόν μου επίσης. Και νιώθω σαν ηθοποιός πάνω σε μια σκηνή με μια ανοικτή αυλαία που μοιραία κάποια στιγμή θα κλείσει. Το φως της θα σβήσει. Τα λόγια θα τελειώσουν. 

Όλα άρχισαν όταν απολύθηκα. Όλα θα τελειώσουν τώρα που ερωτεύθηκα.  Όμως δεν υπολόγισα πως την εποχή μου, την μεταμνημονιακή , όπου τίποτα δεν έμεινε όρθιο και ο έρωτας  θ' απαγορευθεί. Κι εγώ θα θεωρούμαι παραβάτης. Και θα πρέπει να τον αρνηθώ προκειμένου να επιζήσω. Αλλά τι ζωή θα είναι αυτή χωρίς έρωτα. Άνοστη όπως ένα πιάτο φαΐ χωρίς αλάτι. Μια έπαυλη χωρίς πόρτες και παράθυρα. Κι εγώ ένας μοναχικός, τρομαλέος ανθρωπάκος, χωρίς κάποιο όνομα να τριβελίζει την σκέψη μου. Χωρίς Ελεονόρα. Χωρίς Δάφνη.

Νομίζω πως ό,τι, χάνεται, χάνεται για πάντα. Αλλά η μεγαλύτερη απώλεια είναι η στιγμή. Μία ζωντανή στιγμή, που μετά βίας την θυμάσαι ύστερα από καιρό. Η στιγμή που έγινε ανάμνηση, κι ύστερα από μεγάλο ή μικρό διάστημα αφανίζεται κι αυτή.

Η ζωή μου έχει 56 νεκρά χρόνια και μερικές πολύ ζωντανές στιγμές. Αν πίστευα σε αυτό που λέμε θεό, θα έλεγα θεϊκές. Οι άνθρωποι θέλουν να πιστεύουν πως υπάρχει κάτι έξω από αυτούς, εξωκοσμικό, που θα τους βοηθούσε να ξεπεράσουν τον πόνο τους. 

Ο έρωτας καταργήθηκε έτσι απλά με ένα διάταγμα. Αφαιρέθηκε μαζί με τις λέξεις στο λεξικό που αρχίζουν ή περιέχουν το γράμμα ρο. Οι άνθρωποι  ούτε που τον αναφέρουν πια. Κανείς δεν τολμά να ζήσει ένα ρομαντικό ειδύλλιο, αλλά και δεν πονά πλέον εξαιτίας του.

Οι επιστήμονες ετοιμάζουν έναν ελεγχόμενο αριθμό γεννήσεων χωρίς την μεσολάβηση του σεξ. Η ευγονική προσφέρει και αυτή την δυνατότητα. Έτσι δεν οφείλεις τίποτα σε γεννήτορες.

Μερικά πράγματα μένουν αναλλοίωτα σε αυτόν τον κόσμο. Ο ήλιος, το φεγγάρι, η νύχτα, η αυγή. Η χλωρίδα, η πανίδα και οι μαύρες τρύπες. Το σφύριγμα του ανέμου. Οι καιρικές συνθήκες αλλάζουν ριζικά όπως και το κλίμα.  Ο ήλιος μπορεί να είναι πιο φωτεινός ή πιο θαμπός. Πιο φιλικός ή πιο επικίνδυνος. Και άλλα πράγματα μπορεί να είναι επικίνδυνα: τα μανιτάρια και τα φίδια. Οι μολύνσεις και οι επιδημίες. Τυχαίες ή εσκεμμένες. Αλλά το πιο επικίνδυνο είδος από τότε που πάτησε το πόδι του στην γη είναι ο άνθρωπος. Επικίνδυνος, όχι μόνο για το περιβάλλον, όχι μόνο για τους άλλους, αλλά και για τον εαυτό του.  Δεν θα  επεκταθώ άλλο εδώ, δεν θα μιλήσω για το προπατορικό αμάρτημα, τις αμαρτίες μου, τα λάθη μου, τις ενοχές μου. Δεν θα μιλήσω άλλο για τον εικοστό αιώνα. Θά ρθω στο σήμερα. Σε αυτό το μεθοριακό σκαλοπάτι που βρισκόμαστε τώρα, η χώρα έχει μετονομαστεί σε Μνημονία.  Μία επιθυμία της εξουσίας είναι να θυμόμαστε, αλλά μερικά πράγματα πρέπει να τα ξεχάσουμε. Τον έρωτα, τις δύσεις και τις αντιρρήσεις. Η Μνημονία είναι ένα Κράτος των Ηνωμένων Δυτικών Χωρών της Ευρώπης και διέπεται από ειδικό καθεστώς. Και το ειδικά καθεστώτα χρειάζονται λίγο χρόνο για να εδραιωθούν. Όταν όμως αυτό συμβεί παραμένουν αμετακίνητα και δεν ορρωδούν εμπρός σε κανένα εμπόδιο.

Το ειδικό καθεστώς έκανε απ' αρχής δύο βασικές κινήσεις: έσπρωξε τον χρόνο μία δεκαετία μπροστά.  Από το '17 βρεθήκαμε στο '27. Δεύτερο, ανατίναξε όλα τα εμβληματικά κτήρια που θύμιζαν την παλαιά κατάσταση, το παλαιό καθεστώς. Οριοθέτησε τις πόλεις, μολύνοντας τα ποτάμια γύρω από αυτές. Έτσι ώστε ο πληθυσμός να μην μπορεί να μετακινηθεί. Στην αρχή υπήρξαν κάποιες απώλειες. Τόσες όσες δημιουργούνται, όταν πρωτοκυκλοφορεί τραμ σε μία πόλη. Αυτή που αγνοούν το χαρακτηριστικό καμπανάκι του χάνονται.

Στους αυτοκινητόδρομους, στους σιδηροδρομικούς σταθμούς, στους σταθμούς του μετρό και του τραμ σε κάθε διαθέσιμο τοίχο είναι  ανεξίτηλα γραμμένα τα εξής συνθήματα :

ΚΑΘΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΑΤΑΙΑ

ΚΑΘΕ ΙΔΕΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ

ΕΜΕΙΣ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΣΑΣ

ΕΞΩ ΑΠΌ ΕΔΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ

ΜΗΝ ΕΡΩΤΕΥΤΕΙΤΕ ΞΑΝΑ

ΚΑΝΕΤΕ ΟΤΙ ΣΑΣ ΥΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΜΕ

ΚΑΝΤΕ Ο,ΤΙ ΣΑΣ ΛΕΜΕ

ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΑΨΗΦΗΣΕΤΕ

Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΣΑΣ