Black out
02/09/2017
Είχα φύγει. Αλλά δε μου το είπαν. Δε μου είπαν τίποτα για κείνη τη στιγμή. Μια μικρή στιγμή. Κι όμως εκείνη τη στιγμή δεν ήμουν στ' αλήθεια εδώ. Ήμουν μακριά σ' ένα τυφλό σημείο. Κι ήμουν κι εγώ τυφλός. Γι αυτό δεν το είδα. Δεν το άκουσα. Δεν άκουγα. Δεν άκουσα κανένα τους κι ας ήταν όλοι εκεί. Από πάνω μου. Αλλά πού ήμουν εγώ; Δεν ήμουν εδώ. Είχα πάει κάπου, αλλά δεν ένιωθα πού. Ούτε πως είχα φύγει. Για μια στιγμή εκεί στα τυφλά. Κι ήμουν εκεί μόνος. Αυτοί από πάνω μου ήταν μακρυά πολύ. Δε μ' ένιωθαν. Σάλεψε βαρύ το κεφάλι μου στ' αριστερά. "Ζαλίζομαι" είπα με μιας. Ποιος ξέρει γιατί; Φοβόμουν μήπως δεν προλάβω να το πω ίσως. Κι ύστερα μ' άκουσα να λέω, 'πολύ' και κάτι κουδούνισε μες στ' αυτιά μου κι ύστερα σίγησε και μαύρισε ο τόπος. Μαύρισε το σκοτάδι. Κι ήταν σαν να έσβηναν τα φώτα στην αίθουσα πριν αρχίσει η παράσταση. Αλλά όχι αργά όπως στο θέατρο. Μεμιάς. Αλλά δεν άρχισε καμιά παράσταση. Καμιά ομιλία. Κανείς δεν περπάτησε από τη μια άκρη της σκηνής στην άλλη.Και η κλεψύδρα έπαψε να μετράει. Για ένα λεπτό δεν ήμουν εδώ στο δικό μου. Δεν ήμουν εκεί που είχα πάει. Δεν ήμουν πουθενά. Αλλά ήμουν ακόμη εγώ. Μια στιγμή ακόμη και θα χανόμουν κι εγώ. Αλλά αυτή η δεύτερη στιγμή δεν ήρθε. Η κλεψύδρα ξανάρχισε να μετράει. Αργά κι ομοιόμορφα. Σχεδόν ανιαρά. Άναψαν τα φώτα. Η μέρα φωτίστηκε. Είχε άραγε σκοτεινιάσει; Με το πρώτο σοκ του φωτός δεν συνέλαβα πού βρισκόμουν. Ύστερα τους είδα όλους σκυμμένους από πάνω μου. Μ΄άκουσα να λέω, 'μη' Κι αυτοί, όλοι μαζί σαν χορός αρχαίου δράματος είπαν: 'Ολα εντάξει. Κι έβαλαν μόνο ένα θαυμαστικό. Κι εγώ είδα πού ήμουν. Ανάμεσα στις πράσινες ποδιές, κάτω απ' τη μεγάλη λυχνία. Κι αυτό που είχε αρχίσει συνεχίστηκε. Κι εγώ είχα επιστρέψει.
