Η επιστήμη από τις απαρχές της εμφάνισής της έως σήμερα, δεν κινείται πάντα εξελισσόμενη επί τα βελτίω. Έχει κάποιες σκοτεινές περιοχές οι οποίες την καθιστούν κυρίαρχη έναντι του κοινού και αδιαφανή και εκμεταλλευτική. Ποιος μπορεί να αρνηθεί  ότι η επιστήμη δεν ακολουθεί τον μαρασμό της κοινωνίας, οπισθοχωρώντας; Αν και όλα όσα θα περιγράψω παρακάτω δεν αποτελούν καινούργια φαινόμενα ωστόσο διαιωνίζονται και καθιστούν τον ασθενή ανίσχυρο απέναντί της.

Οι ψυχίατροι: Πόσο απαρχαιωμένος είναι ο κώδικας που θέλει ο ψυχίατρος να γνωρίζει τα πάντα για τον ασθενή του και να διατυπώνει οποιαδήποτε προσωπική ερώτηση από το τι ώρα κοιμάται και ξυπνάει ο ασθενής, μέχρι πόσους ερωτικούς συντρόφους είχε έως τώρα ή ποια είναι η οικονομική του κατάσταση και ο ασθενής να μην γνωρίζει τίποτα απολύτως για τον γιατρό του. Ένας κώδικας που αποσκοπεί απλά και μόνο να δημιουργηθεί μια σχέση εξουσίας νάμεσα στον ασθενή και το γιατρό του. Μια αδιάσειστη εξουσία που σκοπό έχει ο ασθενής να βλέπει με δέος τον άγνωστο σε αυτόν ψυχίατρο, να τον σέβεται και να του είναι πειθήνιος και υπάκουος. Σε καμία άλλη ιατρική ειδικότητα  δεν συμβαίνει αυτό. Ο ασθενής δεν έχει δικαίωμα να κάνει την παραμικρή προσωπική ερώτηση, κι αν ακόμη την κάνει, το πιο πιθανό είναι αυτή να μείνει αναπάντητη. Κι αν ο ασθενής γνώριζε ότι ο ψυχίατρός του είναι φασίστας και πιστεύει στην ύπαρξη ανώτερων φυλών, ή ότι ο ψυχίατρός του δουλεύει από το πρωί έως το βράδυ και δεν έχει ίχνος προσωπικής ζωής, ή ότι ο αλλοτριωμένος από το πολύ χρήμα ψυχίατροςι κυκλοφορεί με  Porsche υπήρχε ποτέ περίπτωση να του εμπιστευτεί την  ψυχική του υγεία;

Οι αμοιβές: Η αμοιβή του ιδιώτη ψυχιάτρου κυμαίνεται από το λιγότερο 50 ευρώ έως 120 ή 140 ευρώ, χωρίς απόδειξη τις περισσότερες των περιπτώσεων. Δηλαδή ένας ασθενής για να παρακολουθηθεί από ιδιώτη ψυχίατρο θα πρέπει να ανήκει σε μεσαία ή ανώτερα οικονομικά στρώματα. Ή  να πληρώσει το ένα έκτο, στην καλύτερη περίπτωση, του επιδόματος που παίρνει για να ζήσει για να έχει πρόσβαση στη θεραπεία του. Ειδάλλως θα πρέπει να ζητήσει βοήθεια σε γιατρό του δημοσίου, όπου τις περισσότερες φορές θα συναντήσει την ανάλογη δημοσιοϋπαλληλική συμπεριφορά και νοοτροπία. Συνεδρίες καθαρά ελεγκτικού χαρακτήρα, διάρκειας 10-15 λεπτών, αδιαφορία και ασχετοσύνη. Σαν άλλοι μαυραγορίτες κι αυτοί, πλουτίζουν από τη δυστυχία των άλλων. Σε περιόδους κρίσης οι δουλειές τους πάνε ανέλπιστα καλά, αφού οι ασθενείς τους αυξάνονται.

Τα φάρμακα: Ο μηχανισμός των φαρμάκων είναι ίδιος εδώ και δεκαετίες. Όλα στοχεύουν στα επίπεδα της ντοπαμίνης και της σεροτονίνης. Χωρίς φυσικά να μπορούν να μετρηθούν με αιματολογικές ή άλλες εξετάσεις όπως συμβαίνει για παράδειγμα στον θυρεοειδή. Ούτε φυσικά να έχουν προσδιοριστεί οι φυσιολογικές τιμές, αν δεχθούμε ότι αυτές υπάρχουν. Με αποτέλεσμα η θεραπεία να γίνεται στα τυφλά. Οι παρενέργειες των φαρμάκων είναι δεκάδες και από αρκετά σοβαρές έως πολύ σοβαρές. Έτσι μπορούν να προκαλέσουν όψιμη δυσκινησία, ανηδονία, σεξουαλική ανικανότητα, προβλήματα διαβήτη και όρασης, εντελώς αναίτια αύξηση βάρους και άλλα.. Όλες αυτές οι παρενέργειες υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής του ασθενή, που μπορεί να λύνει συμπτωματολογικά το ψυχιατρικό του πρόβλημα, αλλά αποκτά άλλα εξίσου σοβαρά προβλήματα.

Οι φαρμακευτικές εταιρείες: Τα παιχνίδια των φαρμακευτικών εταιρειών είναι βρώμικα.  Η πλειοψηφία των ερευνών που διεξάγονται χρηματοδοτούνται από τις ίδιες τις εταιρείες, έως του να χορηγούν bonus δωράκια στους ψυχιάτρους που συνταγογραφούν το συγκεκριμένο ακατάλληλο φάρμακο. Τα δωράκια είναι συνήθως συνεδριακά ταξίδια σε εξωτικούς προορισμούς (Μπαλί, Πουκέτ και άλλα.) με όλα τα έξοδα πληρωμένα.

Οι εγκλεισμοί: Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις δολοφονίας της μητέρας, του θείου ή του πατέρα του ασθενή όπου τα όρια ψυχικής ασθένειας και εγκλήματος είναι δυσδιάκριτα, τι σημαίνει εκούσιος εγκλεισμός; Ποιος πιστεύει ότι ο ασθενής στην  κατάσταση που βρίσκεται μπορεί να αποφασίσει για τη μοίρα του; Είναι αυτό συναίνεση; Αν εξαιρέσουμε τις σπάνιες αλλά υπαρκτές περιπτώσεις σεξουαλικού βιασμού του ασθενή από το προσωπικό ή την ύπαρξη ψυχιάτρων τύπου Μένγκελε, πόσο συχνό είναι το φαινόμενο θανάτων εντός των ψυχιατρικών ιδρυμάτων; Γιατί κανένας δεν μιλάει γι αυτό; Πόσο αυθαίρετη είναι η απόφαση της διάρκειας του εγκλεισμού; Ποιος εξουσιοδοτεί τις νοσοκόμες (τον τελευταίο τροχό της αμάξης) να κάνουν όποτε αυτές κρίνουν (με τιμωρητική συνήθως διάθεση) ενέσεις στους ασθενείς; Ενέσεις που εξευτελίζουν την ανθρώπινη υπόσταση, μετατρέποντας τους  σε ζόμπι. Γιατί στερείται την ελευθερία του ο ασθενής και καταλήγει να αντιμετωπίζεται σαν ένας κοινός εγκληματίας; σαν κάποιος,δηλαδή που πρέπει να τιμωρηθεί γιατί είναι άρρωστος; Και επιπλέον να αποκλειστεί από την κοινωνία κουβαλώντας το στίγμα του τρελού, και μια ενοχή που κανενός άλλου είδους ασθενής δεν έχει;