Ξέρω ότι στον κόσμο υπάρχουν αναγνώστες κι άλλοι που δεν είναι καθόλου αναγνώστες. Αυτοί οι τελευταίοι δυσανασχετούν άμα κάτι που διαβάζουν δεν είναι και τόσο ξεκάθαρο όσο θα περίμεναν.

Γι’ αυτό κι εγώ που θέλω να τους ικανοποιήσω όλους, αναγνώστες ασκημένους και μη, και προκειμένου το βιβλίο μου να διαβαστεί όσο και η [Πορεία του Προσκυνητή] –ή το [Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο] και να μην είναι απλά και μόνο ένα βιβλίο του σαλονιού προσπαθώ και ελπίζω η προσπάθειά μου αυτή να μην αποτύχει να είμαι όσο το δυνατόν πιο ακριβής σαφής και ξεκάθαρος σε ό,τι έχω να πω.

Άλλωστε η φιλοδοξία μου είναι το μυθιστόρημά μου αυτό να διαβαστεί από όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους.

Αυτή η παρέμβαση μου φάνηκε απαραίτητη. Η ιστορία που θα αφηγηθώ είναι η ιστορία του εαυτού μου.

Γεννήθηκα βέβαια όπως όλος ο κόσμος. Αφού κυοφορήθηκα 9 μήνες στην κοιλιά της αγαπημένης μου μητέρας. Ο πατέρας μου ήταν ένας εξαίρετος σχολαστικός που είχε μανία με τον χρόνο. Χωρίς να είναι ωρολογοποιός είχε γεμίσει το σπίτι ρολόγια κάθε είδους και τα κούρδιζε όταν ξυπνούσαμε. Γιατί αν τα ρολόγια έκαναν όλα μαζί όλη τη νύχτα τικ-τακ δεν θα μπορούσαμε να κοιμηθούμε.

Αφού λοιπόν γεννήθηκα όπως όλοι μας δεν θα είχα ίσως να σας πω τίποτα καινούργιο. Τίποτα που δεν το γνωρίζετε –αγαπητοί μου αναγνώστες.

Όμως εγώ ο Τηλέμαχος  αντίθετα από τον Τρίστραμ Σάντι δεν θυμάμαι την 9μηνη θητεία μου στην κοιλιά της μητέρας μου.

Δεν θυμάμαι –ή δεν θέλω να θυμάμαι ούτε τα παιδικά μου χρόνια– γιατί ίσως να μην ήταν και τόσο ευχάριστα και όταν ακούω για τον παράδεισο της παιδικής ηλικίας για αδέλφια, γονείς, παππούδες  και άλλα τέτοια, εγώ κλείνω τα’ αυτιά μου και δεν ακούω τίποτα.

Έχω μια σβησμένη παιδική μνήμη. Ηθελημένα ή αθέλητα καθένας μας όταν δεν θέλει να θυμάται δε θυμάται. Όταν μεγάλωσα κι όπως έχει ήδη αφηγηθεί ο συγγραφέας που με γέννησε δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα μου τότε πάλι έκανα το ίδιο. Έσβηνα τη μνήμη που με πονούσε. Έτσι άντεξα 23 χρόνια καθημερινής πενθήμερης εργασίας. Μη έχοντας τίποτα άλλο σ ‘αυτόν τον κόσμο εκτός απ’ αυτήν.

Εγώ λοιπόν ο Τηλέμαχος δε γεννήθηκα όπως όλοι οι άνθρωποι από την κοιλιά της μάνας μου αλλά από το νου και τη φαντασία του συγγραφέα που με δημιούργησε.

Γεννήθηκα 56 ετών. Ή εν πάση περιπτώσει λίγο πριν.

Τώρα όμως έπειτα από την μελέτη της ιστορίας του σουρεαλισμού και του 20 ου αιώνα βρίσκομαι στην πολύ ευχάριστη θέση να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου.

Είμαι πια με την άδεια του συγγραφέα μου, ο συγγραφέας του εαυτού μου κι αφού ως τα 56 μου δεν είχα ζωή ν’ αφηγηθώ είμαι διατεθειμένος να την αφηγηθώ τώρα κι όπως ακριβώς ένας από τους προγόνους μου ο Τρίστραμ Σάντι –που άλλωστε είναι κι αυτός πιο γνωστός από τον συγγραφέα του- να δείτε πως τον λένε, τώρα νιώθω ηλίθιος που δε θυμάμαι το όνομά του –έτσι κι εγώ όχι μόνο θα γίνω διασημότερος από τον γεννήτορά μου αλλά καθόλου όπως ο Τρίστραμ– όνομα γλωσσοδέτης, πολλά ρρρ που θυμίζουν τη στέγη κάτω από την οποία ζω αναπνέω και αναπτύσσω τις απόψεις μου –το Στρόβιλο– δεν θ’ ακολουθήσω τους κανόνες, που διέπουν έως τώρα το κείμενο του. Μια ζωή ακολουθούσα τους κανόνες και το μόνο που κατάφερα ήταν να με απολύσουν παρόλο που σεβάστηκα τον κανόνα και τον ακολούθησα με ευλάβεια.

Επιτέλους είμαι ένας αυτόνομος πλέον μυθιστορηματικός ήρωας που θα πει μόνος του τα δικά του λόγια.

Αφού ξεκαθάρισα πώς έχουν τα πράγματα –πράγμα απαραίτητο για έναν αφηγητή που αφηγείται τις δικές του ιστορίες γιατί πια δεν είμαι ο ήρωας του βιβλίου του γεννήτορά μου αλλά ο συγγραφέας του·

Ας αρχίσω.

Πριν όμως βάλω άνω και κάτω τελεία κι αρχίσω την καθαυτό αφήγησή μου πρέπει ν’ απευθυνθώ σε σένα αναγνώστη μου –έναν ή πολλούς, τόσο το καλύτερο– και να ζητήσω όχι επιείκεια, όχι συγκατάβαση, όχι ανοχή. Τότε τι; Απλώς και μόνον ένα να με διαβάσεις. Κι αν δε μ’ αντέξεις ως το τέλος δεν πειράζει, αν πηδήξεις μερικές φράσεις ή κάποια κεφάλαια πάλι δεν θα στενοχωρηθώ. Αυτό που σου ζητώ λοιπόν είναι να με διαβάσεις μόνο. Άλλωστε δημοσιεύω σε συνέχειες την ιστορία μου που θάχει τέτοια ποικιλία –αλλά καμία οικονομία ώστε να μη με βαρεθείς. Στο υπογράφω πως θα διασκεδάσεις και θα πλήξεις πολύ λιγότερο από ότι διάβασες ως τώρα. Θάμαι καλύτερος αφηγητής από τον συγγραφέα μου. Λιγότερο δυσνόητος, λιγότερο λυρικός, λιγότερο…

Η σύγκριση ελπίζω νάναι υπέρ μου αλλιώς ο συγγραφέας μου δεν θάπαιρνε τέτοιο ρίσκο να συνυπογράφω το πιο φιλόδοξο ως τώρα βιβλίο του κι έπειτα απ’ όλη αυτή την περιαυτολογία κι επειδή επιτέλους γεννήθηκα κατευθείαν μάλιστα αφηγητής –κι όχι σαν κάτι άλλους που προσπαθούν χρόνια και χρόνια και δεν καταφέρνουν και πολλά και ευνόησε αναγνώστη μου όποιον νομίζεις εσύ.

Ξέρω θα κάνω πιο σύντομες τις φράσεις. Θα είμαι πιο ακριβής. Πιο σίγουρος για το αποτέλεσμα που σου δίνω. Αλλά μη φανταστείς πως θα κάνω εκπτώσεις και συμβιβασμούς για να σου αρέσω.

Άκου, εγώ που σαν παιδί δεν είχα ούτε ξύλινο αλογάκι ούτε ξύλινη καμήλα, εγώ που δεν καβάλησα ποτέ έναν Πήγασο ή ένα ιππόκαμπο, εγώ που δεν περπάτησα ποτέ στο φεγγάρι, εγώ που δε γεννήθηκα παρά μεσήλικας, εγώ με την σβησμένη μνήμη, που ήμουν ενεργούμενο κι έγινα δημιουργός, που πήρα τη ζωή στα χέρια μου, που άλλαξα σελίδα σκοπεύω να χορέψω βαλς με την Δάφνη αν δεν το χόρευα ήδη, σκοπεύω να προσπαθήσω να ζήσω εν πλήρη  συνειδήσει.

Ελπίζω να γίνω από ανύπαρκτος υπαρκτός, ν’ αγαπήσω και ν’ αγαπηθώ, να προσπαθήσω και ν’ αποτύχω, να λαθέψω και να ξεθαρρέψω, να κρατήσω μια σημαία μαζί με τους άλλους να γίνω δικός τους να είμαι μ’ αυτούς κι όχι μόνο με τον εαυτό μου και αν τα καταφέρω όλ’ αυτά να εξεγερθώ κι εγώ απέναντι στο άδικο που επιβάλλει η κάθε εξουσία.

Αυτό θέλω. Αυτό επιθυμώ. Αυτό θα προσπαθήσω. Ντύνομαι λοιπόν τη στολή μου, παίρνω το μαρκαδόρο μου, τον κέρσορα και το πληκτρολόγιο- άλλη θα τον χειρίζεται αυτόν- και ξεκινώ.

Σα μουγγός που θέλει να μιλήσει. Σαν αγέννητος που καθυστέρησε να γεννηθεί. Όχι σαν τον Τρίστραμ Σάντι φυσικά. Αυτός θάναι πάντα καλύτερός μου γιατί είναι πίσω μου είναι πρόγονός μου. Αλλά κι αυτός όπως εγώ ξεπέρασε τον συγγραφέα του. Έπειτα αυτός γεννήθηκε νωρίτερα απ’ εμένα. Ενώ εγώ όχι..

Αυτός είναι όπως όλος ο κόσμος λίγο καλύτερος ή λίγο χειρότερος. Εγώ είμαι διαφορετικός από όλο τον κόσμο. Αλλά και οι δυο γεννηθήκαμε από κάποιου πατέρα το νου και την φαντασία.

Δεν έχω σκοπό να επαναλαμβάνομαι και δεν θα συνεχίσω να το κάνω. Αλλά πάλι δεν είμαι σίγουρος. Επειδή όμως σας κούρασα φοβάμαι, ας σταματήσω εδώ αυτή τη διακήρυξη της απελευθέρωσής μου. 

* οΙ ΠΡΏΤΕς ΤΕΣΣΕΡΕΙς ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΙ ΑΠΟ ΤΟΟ τΡΙΣΤΡΑΜ ΣΑΝΤΙ ΤΟΥ ΛΩΡΕΝΣ ΣΤΕΡΝ, ΜΤΦΡ. ΕΦΗ ΚΑΛΛΙΦΑΤΙΔΗ