27. - Η Φάκα
09/11/2016
14+13+5 Bonsai (Art tremoris)
Αυτός ο κλωβός, ομοιάζει με οθόνη υπολογιστή. Το εδώδιμο, μυρίζει ακαταμάχητα στην Πείνα της. Περιμένει να φαγωθεί στο γυάλινο πιάτο του, ακίνδυνο περί το φαίνεσθαι.
Ο εικονική επικοινωνία. Η εικονική αγάπη των άλλων. Η εικονική της εξομολόγηση. Πάντα, με πρόσωπο και σώμα εν παραβύστω. Πλήθος ματιών την παρακολουθεί υπό προσωπίδων, σε έρεβος ανωνυμίας ή και, παρενδυσίας. Οι εικονικοί εραστές, κοιμούνται με έναν ή κάποια, και το πρωί ξυπνούν με άλλον παρτενέρ.
Την κατασκοπεύουν και τους κατασκοπεύει.
Το κοινό είναι η παράσταση. Ταυτοπαθείς κατ αναλογία. Ένα ανθρώπινο μεγάλο ενυδρείο. Χείλη ανοιγοκλείνουν στο γυάλινο νερό, άηχα στόματα ψαριών. Και είναι, το καρχαροειδές του έρωτα που ενεδρεύει, άπληστα τρώγοντας ότι βρίσκεται κατά τον πλου. Είναι φαγώσιμοι και, είναι η πείνα τους. Πεινάνε και, είναι εδώδιμοι πείνας καθολικής. Αλλήλοφαγαγία - ᾱνάντων και κατάντων
Κι ύστερα, εκείνοι οι εικονικοί έρωτες, ιδανικοί και ευσταλείς. Κυρίως, πριν την αυτοφαγία του μύθού. Τραπουλόχαρτα. Ο Ρήγας κούπα και ο βαλές-μπαστούνι, αγρυπνούν λυσιτελείς και ουροβόροι, ώσπου, αναδὐεται «η ώρα του λύκου» και – ο Ίγκμαρ Μπέρκμαν, εξουθενωμένος σκηνοθετεί. Και ο Οσίμα – ω, στην αυτοκρατορία του παίζει. Είναι η Λιβ Ούλμαν και η Ιαπωνίδα γυναίκα-σφαγέας.
Τα έργα είναι λόγια. Τα φιλιά, και η διείσδυση επίσης. Ω, ο γραπτός λόγος εν κρυπτώ, τηλεγραφική, εικονική συνουσία, όπου μόνος καθείς, χρησιμοποιεί τα χέρια του, αντί τα χέρια ετέρου.
Εκείνος ο άντρας, είναι ο ωραίος θάνατος λυγρός. Παίρνει ψυχές και κορίτσια. Ο έρωτας του, γυάλινο πέος και ποτήρι εύθραυστο. Θέλει, κατ εξακολούθηση να πιεί εκείνη.
Καθώς μυρίζει και, μισανοίγει το στόμα της, πλήρες εκκρίσεων επιθυμίας, σιέλων αγωνίας περί την αναμονή, η πόρτα κλειδώνει. Εγκλωβίζεται και, ο λαιμός της αιμορραγεί σε μέγγενη. Καταπίνει αίμα, όχι εικονικό - αλλά της αρέσει. Οι δαγκάνες της, την μασάνε. Είναι, το κυνηγημένο πλάσμα που κυνηγά. Έντιμη σύμπραξη. Αρένα, φάκα, θυσιαστήριο.
Δεν ξέρει πως είναι ποντίκι. Νομίζει, συγγραφέας.
