(ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ –και όχι λογοτεχνικό αφήγημα
γιατί η Ζωή υπερβαίνει την Φαντασία. ακόμη και με το θαυμάσιο χιούμορ που διαθέτει

ο αδελφός του παππού μου, Βασιλείου Ι.Βογέα επιθεωρητού σχολείων, εις τας αρχάς του αιώνα που πέρασε, Δημήτριος Ι. Βογέας εκ Λακαιδέμονος
- με πατέρα εκ της ΚαστροΠολιτείας του Μυστρά, και μητέρα εκ του Μπουρνόβα της Σμύρνης, αμφότεροι δημοδιδάσκαλοι -
μεγάλος εν Πειραιεί υφασματέμπορος, με 3 μεγάλα καταστήματα, εις την οδόν Ι. Κυδωνιέως, πλησίον του Ξενοδοχείου "Σικάγον" και του Μεγάρου Πότογλου εις Πειραιά και οδό Αθηνάς εν Αθήναις
αποφάσισε ταξείδιον εις το Βουκουρέστι Ρουμανίας - το Παρίσι της Ανατολής, όπως ελέγετο παλαιόθεν, ο μέγιστος αυτός εμπορικός και βιομηχανικός κόμβος - 
προς εξεύρεση πολύτιμου υλικού και συνεργασία με βιομηχάνους εκλεκτών μεταξωτών και μάλλινων υφασμάτων.

το έτος υπολογίζω ήταν γύρω στα 1925.

το ταξείδι έγινε με αμαξοστοιχία.

όσον πλησίαζε εις τον τόπο του προορισμού του και, εισερχόμενος, ο συρμός, εν τω κήπω που περιέβαλλε τον τερματικό σταθμό, άρχισε να επιβραδύνει την ταχύτητά του.
ο τριαντακονταετής τότε, φιλόδοξος έμπορος, κοιτάζοντας εκ του παραθύρου, και θαυμάζοντας τις εξαιρετικές τριανταφυλλιές, είδε γυναίκα με την πλάτη γυρισμένη προς τις γραμμές του τραίνου, να ανασηκώνει το μωβ μεταξωτό φόρεμά της, να κατεβάζει το δαντελωτό λευκό εσώρουχο που της έφτανε ως τα γόνατα, και να αφοδεύει. 
τα οπίσθιά της ήσαν τεράστια - σαν ένα υπερμέγεθες μήλο εκ παραδείσου, είπε ο νέος. 
ο έρως ήτο ακαριαίος και σφοδρός.

βιαστικά εγκατέλειψε το βαγόνι, άμα τη αφίξει του οχήματος εις το πέρας του ταξειδίου του, και, τρέχοντας έψαξε την γυναίκα.

η τύχη τον ευνόησε. την αντάμωσε, καθώς ελαφρωμένη, σεινάμενη λυγάμενη έβγαινε από τον εν λόγω κήπο.

η γυναίκα ήταν πανέμορφη, πλην υπέρσαρκη σε ακραίο σημείο. με μάτια βιολετί και ξανθά μαλλιά σε μπούκλες, έφερε καπελάκι με άνθη και κορδέλες επί της κεφαλής της. κρατούσε ροζ ομπρελίνο και ένα μανσόν από γούνα δαμασκηνί.

ευθύς της ζήτησε -γνώριζε καλώς την γλώσσα- να τον ακολουθήσει σε ένα παρακείμενο ζαχαροπλαστείο, όπου, και εν πολλοίς της επρότεινε γάμον.

η Αντωνίνα Ενέσκου, ασπρορουχού στα επάγγελμα δέχθηκε αμέσως, υπό έναν όρο: να έπαιρναν στην Ελλάδα και τον δεκατετράχρονο αδελφό της, ορφανό από γονείς.

ο ευγενής ερώμενος δεν είχε καμμίαν αντίρρηση.

ο γάμος έγινε στην Αγία Τριάδα Πειραιώς και το πολυτελές διώροφο σπίτι επί της οδού Ευεργετών έσφυζε από ζωή τα επόμενα χρόνια.

η κουζίνα ευρίσκετο εις το ισόγειον. οι υπηρεσίες της Θείας Νίνας ήσαν τρεις, συν μία μαγείρισσα. τα αλλεπάλληλα τραπέζια έδιναν και έπαιρναν, όπου μεγιστάνες του εμπορίου 
- ακόμη και ο επιφανής εμποροβιομήχανος, ναυλομεσίτης, πολιτικός και τραπεζίτης Γεώργιος Στρίγκος εκ Κρανιδίου, πατρίδα του πατρός μου, εγγονός του αγωνιστή του 21 Ιωάννη Στρίγκου - 
εγεύοντο την θαυμαστή σούπα κότας, αυγοκομμένη με οκτώ ωά χήνας , τα sarmande με mamaliga και το χειροποίητο brandy δαμάσκηνου.

τακτική επισκέπτρια, όταν ευρίσκετο και δεν έλλειπε σε συνέδρια εκτός, και η κατά 20 χρόνια μεγαλύτερη αδελφή της μητέρας μου, Ισμήνη Βογιά Τζαβάρα
- συνιδρύτρια της Ραλλείου Ακαδημίας Πειραιώς, η οποία με υποτροφία της κυβέρνησης, επί οκτώ έτη, σπούδασε και έκανε τα διδακτορικά της στην Λωζάνη της Ελβετίας, περί τα παιδαγωγικά. συνεργάτιδα της Καλλιρόης Παρέν και άλλων επιφανών εν Ευρώπη υπήρξε, δημοσιογραφούσε και ζωγράφιζε επίσης, και ήταν στενή φίλη του Κώστα Βάρναλη, Αντρέα Εμπειρίκου και άλλων διανοούμενων της εποχής, καθώς και του Πατέρα Πηρουνάκη.

παιδιά δεν υπήρξαν.

η θεία Νίνα, πολύ μετά αποκάλυψε εις τον λατρεμένο σύζυγο της, ότι ο αδελφός της Αναστάζι Ενέσκου, δεν ήταν αδελφός της, αλλά, νόθος υιός.

περίπου μία δεκαετία πριν γεννηθώ εγώ, η εν λόγω, μετέβη στην Γερμανία προς αφαίρεση του τεράστιου στήθους της. μόλις είχαν αρχίσει να γίνονται και οι πρώτες πλαστικές εγχειρίσεις. όταν επέστρεψε, λέγανε οι μετέπειτα, ήταν πολύ ευτυχισμένη με το αποτέλεσμα, αλλά δυστυχώς, οι τομές έγιναν έδαφος προς καρκινοποίηση και απεβίωσε μετά από ένα χρόνο περίπου.

η ιστορία του τρελού έρωτος εκ του μαγευτικού κώλου της, μεταφέρθηκε εις ημάς τους ύστερους, που την ακούγαμε ξανά και ξανά, εκστατικά και με δέος, αλλά και με καλοπροαίρετο γέλιο, χωρίς να λυπόμαστε για το τέλος της. υπήρξε ευτυχισμένη και μυθικό πρόσωπο στην οικογένεια.

ο υιός της, ο Θείος Αναστάζι, σπούδασε πολιτικός μηχανικός και διέπρεψε. έκανε τρεις γάμους. υπήρξε μπον βιβέρ και ακαταμάχητος γυναικοκατακτητής. εις τις εξαδέλφες του, τις έξη αδελφές της μητέρας, και την μητέρα, είχε με απαράμιλλη ευγένεια και χιούμορ επιτεθεί ερωτικά.

όταν τον γνώρισα εγώ, περίπου στα εβδομήντα του, ήταν ένας αρχοντικός υπερήλικας, με πρόσωπο λευκού στρογγυλοπρόσωπου γάτου, με υπέροχα πονηρά, γαλάζια μάτια που καλοκοίταγαν, εμένα την εικοσάχρονη ανεψιά, που πολλάκις χάιδευε τα μακριά μαύρα μαλλιά της, τσιμπώντας της το μάγουλο.

Η Θεία Νίνα, με την επαναλαμβανόμενη ιστορία της, έγινε ζων πρόσωπο της ζωής μου. έτσι έρχεται τακτικά στα όνειρά μου, ανασηκώνει το μακρύ φουστάνι της και αφοδεύει κίτρινα Ρουμάνικα τριαντάφυλλα επί του ημίφωτος. μου στέλνει ένα φιλί και μου ψιθυρίζει πως, ποτέ να μην αφαιρέσω στήθος, μιας και εγώ διαθέτω πληθωρικό μπούστο.

της λέω, πως ζηλεύω την φίνα μεταξωτή μακριά κιλότα της με τις γαλάζιες δαντέλες και της ζητώ να δώσει τα σέβη μου στους εκλιπόντες, μιας και από αυτήν την πολυπληθή οικογένεια με τα πάμπολλα πάθη, στον επάνω κόσμο, έχω παραμείνει μόνο εγώ.