Δοκιμή Θανάτου
24/08/2016
Την μεταφέρω καθημερινά μέσα μου, όπως την βιομηχανική σκόνη που κατατρώγει αργά και ύπουλα τα πνευμόνια ενός βιομηχανικού εργάτη. Την ταινία "Ο γιός του Σαούλ" -στην οποία αναφέρομαι- την είδα πριν απο μερικούς μήνες. Την έζησα με τις αισθήσεις μου στο έπακρο. Σαν να ηχούσε απο πολλές πλευρές του σώματός μου ένας περίεργος συναγερμός, για τον οποίο αν και η λογική με διαβεβαίωνε ότι δεν ήταν η ύστατη προειδοποίηση για κάποια επερχόμενη φθορά του οργανισμού μου, ωστόσο ήμουν σίγουρος ότι αδυνατούσα να εξακριβώσω απο ποιό σημείο του ορίζοντα προερχόταν κάτι που με έκανε να νιώθω απόλυτα ανυπεράσπιστος. Η αγωνία του ηθοποιού μεταδιδόταν βαθμιαία καθώς περνούσε η ώρα και διείσδυε σε όλα τα σημεία του σώματος. Η επιτυχία της ταινίας οφειλόταν στο ότι εικονοποιούσε την απόλυτη παράδοση του πνεύματος, σε αυτό που ενσαρκώνει ο πιο μύχιος εφιάλτης, αλλά η ίδια η συνείδηση αρνείται να το ομολογήσει: Στην μετάβαση, δηλαδή, σε εκείνη την σχεδόν αληθοφανή διάσταση του θανάτου, για την οποία έως εκείνη την στιγμή κανένας δεν σου έχει αφηγηθεί κάτι παρόμοιο και συνάμα με την έννοια της συμβατής επιστήμης πειστικό, αφού ποτέ έως τότε την εμπειρία της συνάντησης με τον θάνατο δεν είχε αισθανθεί. Αργοσβήνουμε και εμείς μαζί με τον πρωταγωνιστή, παραλύει το νευρικό σύστημα καθώς τα σώματα περιφέρονται στην οθόνη αλλά ουσιαστικά δεν υπακούουν με συνειδητή τάξη στις εντολές του εγκεφάλου. Στα διπλανά καθίσματα μπορεί να υπάρχουν και άλλοι θεατές, αλλά κανείς δεν σκέφτεται να ζητήσει βοήθεια ή να στρέψει ένα παρακλητικό βλέμμα προς τον δπλανό του. Όποιος ζυγώνει σε αυτό, για το οποίο με την δύναμη της φαντασίας έχει πλάσει μια υποτυπώδη αντίληψη ως προς το τί μοιάζει ο θάνατος, δεν προλαβαίνει να μετουσιώσει αυτή την στιγμή σε μια αναβίβαση της σκέψης που θα προσομοίαζε με την ανθρώπινη σοφία. Έχει πεθάνει ήδη με το να συνειδητοποιήσει, ότι η απώλεια της ζωής δεν σχετίζεται με οτιδήποτε έχει ακούσει έως τότε. Και η ταινία αυτή το επιτυγχάνει χάρη στην κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, αλλά και στην αναβίωση της απόλυτης φρίκης, όπως την επινόησε ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Οι Ναζί σχεδίασαν με απόλυτη μεθοδικότητα την υλοποίηση του θανάτου στο πεδίο μιας μεταφυσικής τελετουργίας, που ίσως κανένα άλλο νοσηρό πνεύμα δεν είχε διανοηθεί έως τότε. Αυτό εφόσον το συνειδητοποιήσουμε ως όντα διαποτισμένα απο την ανθρωπιστική παιδεία, ίσως μειώσουμε κατά λίγο την προέλαση του θανάτου...
