Μαλακίες κάνει ο Ερντογάν, με αποτέλεσμα η ομάδα να κινδυνεύει μ’ αποκλεισμό, το δεύτερο μέσα σ’ ένα μήνα, από τον α’ γύρο. Γιατί ο Ταγίπ επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη που έκανε και ο Φατίχ Τερίμ, ο προπονητής της εθνικής Τουρκίας, στο γιούρο: έχει βάλει την ομάδα να παίζει χαοτικό ποδόσφαιρο, με σκοπό να μπερδέψει τον αντίπαλο, κι έχει αφήσει τον καλύτερο του παίχτη στο πάγκο (ο Φατίχ Τερίμ είχε αφήσει στον πάγκο τον παιχταρά Εμρέ Μορ, ενώ ο Ερντογάν τον Αχμέτ Νταβούτογλου). Και τον έχει αφήσει, το Νταβούτογλου, στον πάγκο, γιατί δεν ανέχεται να υπάρχει παίχτης στον αγωνιστικό χώρο που να φαίνεται ότι ξέρει καλύτερη μπάλα από τον ίδιο (ο Ταγίπ  Ερντογάν είναι παίχτης προπονητής). Μιλάμε για τέτοια ψωνάρα! Ποιος νομίζεις ότι είσαι, κύριε Ερντογάν; Ο Ντιέγκο Μαραντόνα; Γιατί μονάχα ο Ντιεγκίτο έπαιζε μόνος του την αντίπαλη ομάδα (χωρίς να χρειάζεται συμπαίχτες, δηλαδή), ενώ ο Ερντογάν, που δεν είναι και Ντιεγκίτο, θέλει να παίζει μόνος του εναντίων όλων των ομάδων. Αν αυτό δε λέγεται ηλιθιότητα, τότε τι λέγεται;

Προσπαθούμε ν’ εξηγήσουμε τις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στη γείτονα χώρα με ποδοσφαιρικούς όρους, για έναν απλό λόγο:  γιατί έχει χαθεί η μπάλα!

Αλλά μην ανησυχείτε, αγαπητοί αναγνώστες του  στροβίλου, εμείς θα σας τη βρούμε τη μπάλα (και την άκρη), αφού η πολιτική ομάδα του ηλεκτρονικού περιοδικού μας αποτελείται από μεγάλους παίχτες. Μιλάμε για καντάρια μπάλα. (Ακόμα και ο Πανούλης ο Εμμανουήλ, με τον οποίο και είχα μια μικρή παρεξήγηση τις προάλλες, η οποία όμως λύθηκε, ύστερα από ειλικρινή κουβέντα που είχαμε μετά τον τελικό του γιούρο, και στην οποία κανένα ρόλο δεν έπαιξε η απειλή του αρχισυντάκτη μας Κ.Ξ. Γιαννόπουλου, ότι αν δεν σταματήσουμε τα μπινελίκια, θα μας στείλει στα αποδυτήρια, κι αυτός ξέρει τη μπαλίτσα του)

Κοιτάξτε να δείτε, το λοιπό, τι γίνεται στην Τουρκία:

Οι μισοί κάτοικοι της χώρας μισούν τον Ερντογάν κι οι άλλοι μισοί τον λατρεύουν. Έλα μου ντε, όμως, που οι μισοί από τους μισούς που μισούν τον Ερντογάν, μισούν και τους άλλους μισούς! Δηλαδή: οι μισοί από αυτούς που μισούν τον Ερντογάν, μισούν και τους άλλους μισούς που μισούν τον Ερντογάν. Και πήγανε, οι μισοί που αλληλομισιούνται, να του τη φέρουνε του μάγκα του Ερντογάν. Αλλά τα κάνανε μαντάρα, αφού μισιόντουσαν και αναμεταξύ τους, οπότε επικράτησε πλήρης ασυνεννοησία στην ομάδα – με αποτέλεσμα να ’ρθει – φυσιολογικά – η οδυνηρή ήττα.

Αλλά για να σας το κάνω πιο κατανοητό, καλό είναι να σας δώσω ένα παράδειγμα από την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα:

Οι μισοί έλληνες είναι Ολυμπιακοί, ενώ οι άλλοι μισοί είναι αντιολυμπιακοί. Αλλά ενώ οι αντιολυμπιακοί μισούνε του ολυμπιακούς, μισιούνται και μεταξύ τους, μιας και ο ένας είναι παναθηναϊκός, ο άλλος ΑΕΚτζής, ο παρ’ άλλος ΠΑΟΚτζης, και πάει λέγοντας… Άντε, τώρα, να συνεννοηθούν μεταξύ τους οι παναθηναϊκοί, οι ΑΕΚτζήδες, οι ΠΑΟΚτζήδες, οι Αρειανοί, οι πανιώνιοι, οι Λαρισαίοι, οι δεξιοί κεμαλικοί, οι κεντροαριστεροί κεμαλικοί, οι κομμουνιστές, οι μετριοπαθείς Ισλαμιστές, οι Κούρδοι, οι Αλεβίτες, οι Χαλδαίοι, οι Σύριοι, οι Ασσύριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Σουμέριοι, οι Χετταίοι, οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι αναμεταξύ τους. Γίνονται αυτά τα πράγματα; Όλα γίνονται (και του σπανού τα γένια), αλλά αυτό δεν γίνεται.

Αλλά ο Ερντογάν δεν τη γλίτωσε – προς το παρόν βέβαια –  μονάχα λόγω των αντιφάσεων του αντιερντογανικού μπλοκ. Καθοριστικής σημασίας ήτανε και η παρέμβαση των τούρκων φιλάθλων, οι οποίοι κατέβηκαν μαζικά στους δρόμους όταν είδαν τα τανκς να σουλατσάρουν. Κι απ’ ότι δείχνει το πράγμα, δεν κατέβηκαν μόνο οι οργανωμένοι οπαδοί του Ερντογάν, αλλά και οπαδοί άλλων ομάδων, οι οποίοι μπορεί να μισούσαν τον Ερντογάν, αλλά μισούσαν και τους στρατιωτικούς, και τους δεξιούς κεμαλικούς, και τους μυστήριους τους γκιουλενικούς. Οπότε μόλις είδαν τα τανκς στον αγωνιστικό χώρο, πήραν ανάποδες, μπούκαραν μέσα και τα ’καναν όλα μπίλιες (γεγονός είναι, βέβαια, ότι ο Ταγίπ είχε και τα ΜΑΤ μαζί του, αλλά αν δεν κάνανε το ντου οι φίλαθλοι, δε θα την είχε σκαπουλάρει με καμία δύναμη).

Έτσι, στους επίδοξους πραξικοπηματίες ταιριάζει το αρχαίο ρητό: «Δεν έχετε ομάδα, δεν έχετε λαό – τι ήρθατε να κάνετε στο γήπεδο αυτό;». Για αυτό και λένε ότι οι οπαδοί είναι ο 12ος παίχτης μιας ομάδας. Γιατί χωρίς λαό δεν πας πουθενά. Ακόμα κι αν έχεις ομάδα, ακόμα κι αν έχεις τη διαιτησία μαζί σου, αν δεν έχεις τον υπέροχο λαό μαζί σου, πας για βρούβες. Και τα ΜΑΤ, τι να σου κάνουνε τα ΜΑΤ; Μπόρεσαν, άραγε, ν’ αποτρέψουν τα ΜΑΤ την εισβολή της Θύρας 4 στον ημιτελικό ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός; Όχι, δεν μπόρεσαν. Βασικά, ούτε καν τους πέρασε η σκέψη να το επιχειρήσουν, αφού όταν βλέπεις να ξεχύνονται απάνω σου 15 χιλιάδες αφιονισμένοι οπαδοί του ΠΑΟΚ, κραδαίνοντας στα χέρια τους άδεια (σιγά μην ήτανε γεμάτα) μπουκάλια μαλαματίνας, ρόπαλα και σιδηρολοστούς , το μοναδικό πράγμα που σου μένει να κάνεις είναι να το βάλεις στα πόδια. Γιατί ούτε χίλιες διμοιρίες μπορούν να συγκρατήσουν ένα πλήθος μαινόμενων οπαδών του ΠΑΟΚ. Μπράβο, ρε ΠΑΟΚάρα! Μπράβο, ρε αλάνια!

Α, και ένα μεγάλο μπράβο αξίζει και στον τουρκικό λαό και φίλαθλο κόσμο, που με την αυταπάρνηση και την αποφασιστικότητα του απέτρεψε το πραξικόπημα. Γιατί, ναι μεν είναι μαλάκας ο Ερντογάν, αλλά όχι και τανκς! Και Παρασκευή βράδυ! Που βγαίνουν τα ζευγαράκια για κάνα ποτάκι στην παραλιακή του Βοσπόρου. Εντάξει, οι κοπελιές μπορεί να φορούνε μαντίλα και ν’ αρκούνται σε κάνα δυο – τρεις μπυρίτσες (σερβιρισμένες σε φλιτζάνι τσαγιού – η θρησκεία πάνω απ’ όλα), αλλά γιατί να τους το στερήσεις κι αυτό; Αλλά, άσε τις κοπελίτσες. Ο άλλος ο φουκαράς που σκίζεται όλη την εβδομάδα και περιμένει μια Παρασκευή βράδυ να βγει να ξεσκάσει, γιατί τον πηδάς έτσι; Γιατί του διαλύεις τη ψυχολογία; Να έχεις τώρα βγει με την Τζεμιλέ, που είναι πιο όμορφη και απ’ την Γιουσουρλού και απ’ την Μαντουβάλα και απ’ την Ζιγκουάλα και απ’ την Λε’ιλά, και να πηγαίνετε για ποτό σε μπαράκι της πόλης, και όταν φτάνετε να βλέπετε παρκαρισμένο μπροστά απ’ την είσοδο του μπαρ ένα τανκ. Και να μην σας αφήνουνε να μπείτε μέσα στο μπαρ. Και να γυρνάει η Τζεμιλέ και να σου λέει: «παλιομαλάκα, μια φορά αποφάσισες να βγούμε έξω, και έγινε πραξικόπημα. Δε θέλω να σε βλέπω στα μάτια μου!». Και ν’ αρχίζει να τρέχει στα σοκάκια της Πόλης. Και συ να τρέχεις από πίσω της, τραγουδώντας:

Μα τον Αλλάχ, Τζεμιλέ μου

είσαι γκιουζέλ, είσαι κουκλί

τέτοια νεράιδα δεν ξανάειδα

σε όλη την ανατολή

Και κει που τρέχεις, να βλέπεις γύρω σου τανκς και κάτι περίεργους πιτσιρικάδες ντυμένους στα χακί. Δε θα πάρεις, τότε, ανάποδες στροφές; Δε θα γυαλίσει το μάτι σου; Κι αν βρεις κι άλλους στο δρόμο, που την πάτησαν σαν κι εσένα, δεν θα ενωθείτε για να πάτε να τσακίσετε στο ξύλο τα μαλακιστήρια που σας κατέστρεψαν τη βραδινή έξοδο;

Ρε παιδιά, έλεος! Γίνεται πραξικόπημα Παρασκευή βράδυ;

Βέβαια, οι πραξικοπηματίες είχαν προγραμματίσει να το κάνουν αργότερα, αλλά έμαθαν ότι το πρωί θα τους συλλάμβανε – έτσι κι αλλιώς –  ο Ερντογάν, οπότε ρίσκαραν, επισπεύδοντας το πραξικόπημα, μπας και καταφέρουν να συλλάβουν αυτοί πρώτοι τον Ερντογάν – προτού τους συλλάβει αυτός. Οπότε όλο το παιχνίδι που παίζεται στην Τουρκία είναι το ποιος θα συλλάβει πρώτος όλους τους υπόλοιπους – προτού τον συλλάβουν αυτοί, δηλαδή, οι υπόλοιποι όλοι, μιας και οι πάντες έχουν ενοχοποιητικά στοιχεία για όλους τους υπόλοιπους. Καταλάβατε;

Όπως καταλαβαίνετε (καλύτερα, ανεξάρτητα απ’ το αν καταλαβαίνετε ή αν δεν καταλαβαίνετε) στην Τουρκία αυτή τη στιγμή επικρατεί ένα ολοκληρωτικό μπάχαλο, αφού οι πάντες μισούν όλους τους υπόλοιπους και θέλουν να τους συλλάβουν – προτού τους συλλάβουν οι υπόλοιποι. Και ο Ερντογάν θέλει να συλλάβει και τους πάντες και τους υπόλοιπους, γιατί μονάχα έτσι θα μπορέσει να παίξει μπάλα μόνος του.

Γιατί αυτό είναι το βαθύτερο κίνητρο των πράξεων του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν: η μπάλα. Γιατί προτού γίνει πολιτικός, προτού γίνει δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, προτού γίνει πρωθυπουργός της Τουρκίας, προτού γίνει Σουλτάνος, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά ταλέντα που έχει αναδείξει η γειτονική χώρα. Μη γελάτε, είναι αλήθεια. Ο Ερντογάν ήταν βασικός φορ της Κασίμπασα Σπορ Κουλουμπού, μιας μικρής – πλην ιστορικής – ομάδας της Κωνσταντινούπολης (κάτι σαν τον Ατρόμητο Περιστερίου) στην δεκαετία 1970 – 1980. Και μιλάμε για τρελή παιχτούρα. Επιπέδου Ρομάριο ή Ρονάλντο (ο παλιός, ο Βραζιλιάνος – όχι το σούργελο ο Κριστιάνο). Βέβαια, δεν ήταν ακριβώς δεκάρι – αλλά ούτε και στατικό σεντερ φορ. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, ήταν παιχτούρα. Και πήγαν κάποιοι μαλάκες και του κόψανε την μπάλα! Και κινδυνεύει, τώρα, η παγκόσμια ειρήνη επειδή κάποιος άμπαλος προπονητής έκοψε τη μπάλα στον Ταγιπ πριν 35 – 40 χρόνια!

Και να σας πω εγώ τι εθνικότητας ήτανε ο προπονητής που έκοψε τη μπάλα στον Ερντογάν: κάνας πρώσος – ντόιτς θα ήταν (οι τουρκικές ομάδες έχουν παράδοση να παίρνουν γερμανούς προπονητές – από την εποχή της σφαγής των Αρμενίων), που είδε ότι ο πιτσιρικάς ήταν παιχταράς και ντριπλέρ και  τον έβαλε να παίξει δεξί μπακ για να τρέχει άσκοπα, σαν τους άλλους τους μαλάκες τους υπερβόρειους δήθεν ποδοσφαιριστές, αφού στο σύγχρονο – το πρωσικό δηλαδή – ποδόσφαιρο δε χωράνε ντριπλέρ και καλλιτέχνες. Γιατί δεξί μπακ ο Ερντογάν, παλιομαλάκα ντόιτς; Φορ είναι ο άνθρωπος, γιατί τον βάζεις πίσω, την Παναχαϊκή μου; Γιατί διακινδυνεύεις την παγκόσμια ειρήνη, παλιοκομπλεξικέ;

Καλά όλα αυτά, θα μου πείτε (εντάξει, όχι και καλά…), αλλά μια άδοξα κομμένη ποδοσφαιρική καριέρα μπορεί να δικαιολογήσει το μπάχαλο που γίνεται στην Τουρκία και τα πογκρόμ που έχει εξαπολύσει ο Ερντογάν απέναντι σε όλους;

Έχετε δίκιο, δεν μπορεί. Η αντίδραση του Ερντογάν στην ποδοσφαιρική αδικία που υπέστη πριν από 4 δεκαετίες είναι – αν μη τι άλλο – υπερβολική. Και αν ο Αλέξης ο Τσίπρας μπορεί να τον συμπονέσει, πακετάροντας του τον 9ο και τους 8, οι Άγγλοι – Γάλλοι – Πορτογάλοι, οι Αμερικάνοι, το ξανθό γένος και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις του την έχουνε στημένη. Αλλά και οι τούρκοι φίλαθλοι, που τον έσωσαν προσωρινά, δε θα κάτσουν να τον κοιτάνε να συνεχίζει τα κουλά του. Ειδικά τώρα που μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο...