Αρρώστια
20/07/2014
Α. Αρτώ (1947)
Έπειτα από επτά χρόνια που έμεινα εσώκλειστος σ’ εκείνο το άσυλο, από τα οποία τα τρία στην απομόνωση, με συστηματικές και καθημερινές δηλητηριασεις κανωτην πρώτη μου προσπάθεια για να συνέλθω, ύστερα από επτά χρόνια απομάκρυνσης και ευνουχισμού από τα πάντα.
Καμύ (1949) υποταγή
Ο άρρωστος πρέπει να είναι καθαρός για να ξεχνά κανείς την κατάσταση του και να τον συγχωρεί. Ωστόσο η καθαριότητα του είναι ιδιότυπη. Ύποπτη – όπως εκείνες οι εξαιρετικά εντυπωσιακές ροζέτες που βλέπουμε στις μπουντουνιέρες των λωποδυτών.
Αρτώ
Η σωματική υποδούλωση ήταν πάντα παρούσα. Το σώμα μου ήταν μια σκέτη καταστροφή… Έπειτα από είκοσι οκτώ μέρες αναμονής δεν είχα γυρίσει ακόμα σ’ εμένα, θα έπρεπε να πω: δεν είχα βγει από μένα. Σ’ εμένα, σ’ εκείνο το ξεχαρβαλωμένο σύμπλεγμα, σ’ εκείνο το κομμάτι φθαρμένης γεωλογίας.
Καμύ
Ύστερα από μια τόσο παρατεταμένη βεβαιότητα πως είχα γιατρευτεί, ήταν φυσικό αυτή η πτώση να με απελπίζει πραγματικά. Ωστόσο, επειδή διαδέχεται μια αδιάκοπη συνέχεια από απελπισίες, καταλήγει να μου προκαλεί γέλια. Επί τέλους λυτρώθηκα και η τρέλα είναι λύτρωση.
Αρτώ
Γεννήθηκα ίσως μ’ ένα κορμί. Βασανισμένο, παραποιημένο όπως το τεράστιο βουνό. Ένα κορμί όμως που τα πείσματα του είναι χρήσιμα: και κατάλαβα πως στο βουνό χρειάζεται να έχειςτο πείσμα να μετράς.
Δεν υπάρχει ούτε μια σκιά που να μη μέτρησα όταν την ένιωθα να περιστρέφεται γύρω από κάτι. Και συχνά προσθέτοντας σκιές, έφτασα πίσω σε περίεργες εστίες.
Η Α. Λόουελ για τον Κητς.
Τόσο ευαίσθητος που θα μπορούσε να πιάσει τον πόνο με τα χέρια του.
