Μητρική αγάπη
09/05/2016
Μια στεναχώρια γνώριμη στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, ξεφεύγει από τα σύνορα του χρόνου ρίχνοντας το βάρος της σε κάθε βηματισμό της σκέψης. Στο επίκεντρο του προβληματισμού και πάλι η μητέρα. Εκεί απέναντι μας στέκεται, στη ίδια θέση από όπου πάντοτε συνήθιζε να απευθύνει τις συμβουλές της ή να εξαπολύει συγκρατημένα τους μύδρους της αγέρωχη στο ρόλο της. Πάλι διαγράφεται ακέραια η μορφή της, έστω και εάν τα χρόνια πέρασαν και οι αρθρώσεις των μελών της πονάνε πλέον πιο συχνά. Καθισμένη στην αγαπημένη της θέση τα ίδια λόγια πάνω κάτω θα βγάλει από το στέρνο της μαζί με τους καϋμούς, που τόσο χρόνια κουβαλάει στωικά σαν το προπατορικό αμάρτημα. Αποκαλύπτεται πλέον φανερά πόσο έχει αρχίσει να γερνά. Κάποτε θα έρθουν αντιμέτωπα τα παιδιά της με ό,τι πια θα συνεπάγεται το γεγονός της απώλειάς της. Το μυαλό και η καρδιά δεν θα είναι σε θέση να μας συνδράμουν κάνοντας πιο ανώδυνη την είσοδο σ ένα σπίτι, όπου η φωνή και το πρόσωπο της μητέρας δεν θα είναι εκεί για να υποδεχτούν ένα γιό ή μια κόρη. Το προαιώνιο άγχος ολοένα και μας πλησιάζει. Στέκεται απέναντι και μας κυττάζει στα μάτια, ενώ εμείς ούτε την μορφή του μπορούμε να αντικρύσουμε αλλά ούτε και να το αποφύγουμε.
Η δια βίου μάθηση των ενηλίκων στις βασικές γνώσεις συμπεριλαμβάνει την αποστράγγιση του πόνου με το να δείχνεις την αγάπη στο συγγενικό σου πρόσωπο πολύ πριν ο θάνατος το τραβήξει από κοντά σου. «Αστειεύεσθε, κύριε, ασφαλώς!», κάποιος θα μπορούσε να πεί. Δεν θα μπορούσε αυτό να είναι μέρος ενός εγχειριδίου εκπαίδευσης. Στην οποιαδήποτε κίνηση προς το άγνωστο έχουμε την εντύπωση ότι μας συντροφεύει η κάπως παιδιάστικη πεποίθηση, προερχόμενη από την εμπειρία που διαμορφώθηκε χάρις στην καλοπροαίρετη αντιμετώπιση των πεπραγμένων της ζωής, πως η μητρική βοήθεια είναι πανταχού παρούσα. Παραμερίζοντας τις ανησυχίες , από εκεί όπου αναλογιζόμασταν με δέος την διαδρομή προς την ωριμότητα, φτάνουμε αναπάντεχα -εμείς τα αχόρταγα για αγάπη τέκνα- να γίνουμε αποδέκτες επαίνων από όλους τους οργανισμούς δημόσιας υγείας. Η εικόνα της ζωτικότητας -πόσοι άραγε δεν θα την ζήλευαν -δεν προέρχεται από την συνταγογράφηση των γιατρών. Είναι ό,τι απέμεινε βαθιά στην ύπαρξη από την μητρική στοργή για να μας συντροφεύει στο υπόλοιπο του βίου. Όχι ως φερέφωνο όλων εκείνων των διδακτικών παραινέσεων. Αλλά με την μορφή ενός σχεδιαγράμματος, το οποίο θα χρησιμοποιούμε, όταν κουρασμένοι θα αποζητάμε λίγη αγάπη βαδίζοντας στους δρόμους της μοναξιάς…
